Civil Society and the Public Sphere

In this historical phase, cities are intensely crossed by processes and practices of appropriation and re-appropriation of places and life environments. Motivations are at different levels: necessity, political and personal. The fieldwork shows, however, another reason, namely a need for urbanity and quality of urban life. Space is the medium of all these experiences. Places and everyday life have a strong centrality in them. In fact, these experiences find in the texture and spatiality of places their solidification point, their drive and motivation, often their raison d'être, as well as an activator for their passion. A place is a material and significant space, which precipitates the linear chronographic time and turns it into everyday lifetime. The process of self-organization in / with the territory becomes a principle and a process of individuation. Finally, some experiences directly and explicitly pose questions about the modes of production of politics and institutions, thus entering into a broad debate.

Ce mémoire a pour but d’évaluer le rôle de la société civile dans le processus de consolidation démocratique sud-coréen à travers l’exemple de la mobilisation sociale ayant suivi le naufrage du ferry Sewol en avril 2014. La préoccupation principale est de déterminer si la société civile est toujours mobilisée vingt-cinq ans après la transition à un régime démocratique. La mobilisation du Sewol montre que la société civile sud-coréenne s’est remobilisée et participe de la politisation d’enjeux afin de mettre à l’agenda des réformes démocratiques destinées à être entreprises par l’Etat. Néanmoins le gouvernement et plus généralement la société politique sud-coréenne est immobilisée, léthargique et ne prend pas la mesure des aspirations de la société civile. Ainsi le dialogue entre société civile et société politique, crucial dans ce contexte de consolidation démocratique, est miné. En raison du manque de confiance entre les deux parties, les membres de la société civile et plus généralement les citoyens ont tendance à contourner le jeu des partis politiques, ce qui pourrait être dangereux pour le futur de la consolidation démocratique sud-coréenne.

Mots-clés : Corée du Sud – Sewol – société civile – société politique – transition démocratique – consolidation démocratique – politisation – mouvements sociaux

This thesis is intended to assess the role of civil society in South Korean democratic consolidation process through the example of the social mobilization following the April 2014 Sewol ferry tragedy. The main concern is to determine whether civil society is still mobilized or not twenty five years after the transition to a democratic regime. The Sewol mobilization shows that South Korean civil society re-mobilized and is currently politicizing issues in order to push for democratic reforms to be implemented by the state. However the government and generally speaking South Korean political society is immobilized, lethargic and does not understand civil society’s aspirations. Therefore the dialogue between civil society and political society, crucial in this democratic consolidation context, is undermined. As a consequence of the lack of trust between both parties, civil society members and citizens more generally tend to bypass the political parties arena, which could be dangerous for the future of South Korean democratic consolidation.

Key-words: South Korea – Sewol – civil society – political society – democratic transition – democratic consolidation – politicization – social movements

For Hannah Arendt, spontaneous, ‘initiatory’ human action and interaction are suppressed by the normalizing pressures of society once ‘life’ – that is, sheer life – becomes the primary concern of politics, as it does, she finds, in the modern age. Arendt’s concept of the social is indebted to Martin Heidegger’s analysis of everyday Dasein in Being and Time, and contemporary political philosophers inspired by Heidegger, such as Jean-Luc Nancy, Philippe Lacoue-Labarthe, and Giorgio Agamben, tend to reproduce her account of the withdrawal of the political in modernity. In this article, I complicate Arendt’s theory by turning to Michel Foucault’s parallel but diverging understanding of the nature of power in modern society to show, surprisingly, that Foucault’s narrative of the emergence of modern power pictures a society that is more, not less, politicized.

This book examines the relationship between states and humanitarian international non-governmental organisations (INGOs) against the background of civil war and political instability. This relationship is established as two sets of norms in tension: The moral as represented and made operational by humanitarian INGOs and the political as articulated and practised by states. The negotiation between the actors is informed by political considerations—the designation of friends and enemies, and in the prerogative of sovereign actors to determine that a state of exception exists, where action outside normal rules may be contemplated. A state will attempt to mitigate against these threats through a process of securitisation. Action must however be argued for and this is done through discourse. Securitised agents—INGOs, have several options to respond, also through discourse. This research investigates four cases studies. The case studies were chosen to provide a variety of civil conflicts, types of states, and geographical areas. The Sri Lanka case study examines the 2006 and 2008-2009 periods of the civil war, comparing experiences of those two periods and why the relationship changed over time between humanitarian actors and the government. This first case study forms the reference point for comparing and contrasting other experiences. The next three chapters explore other forms of discourse. The Chechnya study looks at fear as discourse, the Ethiopia case examines the law as discourse, and finally, the Sudan example elaborates on expulsion as discourse. Each context provides a different perspective on how the relationship between a state and a humanitarian INGO developed. A variety of INGOs are considered in the case studies. The research findings can be distilled into a discussion of politics, principles, and identity, the key themes which tie everything together. The conclusion points to further research needs and discusses the usefulness of the proposed theoretical framework.

Th is book explores the activism promoted by organised networks of civil society actors in opening up possibilities for more democratic supranational governance. It examines the positive and negative impact that such networks of civil society actors – named “interlocutory coalitions” – may have on the convergence of principles of administrative governance across the European legal system and other supranational legal systems.
Th e book takes two main controversial aspects into account: the first relates to the convergence between administrative rules pertaining to different supranational regulatory systems. Traditionally, the spread of methods of administrative governance
has been depicted primarily against the background of the interactions between the domestic and the supranational arena, both from a top-down and bottom-up perspective. However, the exploration of interactions occurring at the supranational
level between legal regimes is still not grounded on adequate empirical evidence.
The second controversial aspect considered in this book consists of the role of civil society actors operating at the supranational level. In its discussion of the first aspect, the book focuses on the relations between the European administrative law and the
administrative principles of law pertaining to other supranational regulatory regimes and regulators, including the World Bank, the International Monetary Fund, the World Trade Organization, the United Nations, the Organization for Economic Cooperation and Development, the Asian Development Bank, and the Council of
Europe. The examination of the second aspect involves the exploration of the still little examined, but crucial, role of civil society organised networks in shaping global administrative law. These “interlocutory coalitions” include NGOs, think tanks,
foundations, universities, and occasionally activists with no formal connections to civil society organisations. Th e book describes such interlocutory coalitions as drivers of harmonized principles of participatory democracy at the European and global levels.
However, interlocutory coalitions show a number of tensions (e.g. the governability of coalitions, the competition among them) that may hamper the impact they have on the reconfi guration of individuals’ rights, entitlements and responsibilities in the global arena.

En años recientes, miles de iniciativas ciudadanas alrededor del mundo han buscado influir en las políticas públicas de sus países con base en una combinación de conocimiento experto y expectativas de la población. Al hacerlo, quienes están a cargo no sólo retan a sus gobiernos a modificar su forma de trabajar, sino que buscan una reapropiación de lo que aquí llamo ‘conocimiento público’. A este proceso le llamo activismo práctico, pues busca la aplicación de saberes hacia un bien común. Temas como la defensa del medio ambiente, de los derechos humanos, de la justicia, o del desarrollo urbano, han pasado a ser arenas de debate público a pesar de los esfuerzos de autoridades gubernamentales por presentar sus propuestas como la última palabra. Este fenómeno se ha consolidado gracias a una convergencia de desarrollo tecnológico (tecnologías de la información y comunicación) y de emprendedurismo político (esfuerzos por participar en decisiones políticas).

Die sechs Jahre der sowjetischen Perestroika zwischen 1985 und 1991 stellen eine krisenhafte Umbruchszeit dar, in der der Wandel von Bevölkerung und politischer Elite bewusst erlebt und aktiv gestaltet wurde. In dieser speziellen Periode ermöglichte die Lockerung medialer und gesellschaftlicher Zensur die Entstehung informeller Organisationen, die sich in Form einer lautstarken Demokratiebewegung für diverse Systemalternativen einsetzten. Die Kritik am repressiven Staatssozialismus sowie am ungerechten Kapitalismus eröffnete den Blick auf viele Dritte Wege, die in einer Zeit rasanter öffentlicher Politisierung intensiv diskutiert wurden. Die Massendemonstrationen und propagierten Alternativen der russischen Informellenbewegung werden jedoch von Geschichtsschreibung und Sozialwissenschaften weitgehend ignoriert und sind so in Vergessenheit geraten. Der vorliegende Beitrag versucht diesem Vergessen entgegenzuwirken und die damaligen Ideen in aktuelle Diskussionen um eine Redemokratisierung der Demokratie bzw. um sozialistische Systemalternativen einfließen zu lassen. So soll eine neue Perspektive auf das Verhältnis von Demokratie und Sozialismus eingenommen werden. Nach einer historischen Einbettung des
Forschungsgegenstandes werden die diversen Reformvorschläge und Alternativkonzeptionen dargestellt. Da es zu den Inhalten der russischen Informellenbewegung fast keine Literatur gibt, wurden sechzehn qualitative ExpertInneninterviews mit AktivistInnen verschiedenster ideologischer Richtungen in Moskau durchgeführt. Abschließend werden die besprochenen Ideen in den Kontext aktueller Krisen- und Alternativdiskussionen gestellt.

Schlagwörter: Alternative Demokratiekonzepte, Sozialistische Ideengeschichte, Russland, Perestroika, Systemtransformation, Zivilgesellschaft, Demokratiebewegung

Many Third Ways: Alternative Conceptions of Democracy in Russia during the Perestroika

The six years of Soviet perestroika represent a time of radical change, consciously experienced and actively promoted by society and the political elite. In this special period the loosening of social and media censorship enabled the emergence of informal organisations, promoting their various ideas of system alternatives in a loud democracy movement. The criticism of repressive state socialism and unjust capitalism opened a perspective on many Third
Ways, which were vividly discussed in a time of rapid public politicisation. The mass demonstrations and promoted
alternatives of the Russian informal movement are, however, ignored by historic and social sciences and are thus almost forgotten. This paper tries to counteract this oblivion and to incorporate those ideas into current discussions about a re-democratisation of democracy or socialist alternatives respectively. Thus a new perspective on the relationship of democracy and socialism is taken into account. After a historic overview of the Russian informal movement, the various reform suggestions and system alternatives are illustrated. Since almost no literature on this
topic exists, sixteen qualitative interviews with activists of various ideological backgrounds were taken in Moscow. Finally, the illustrated ideas will be put into the context of current alternative discussions of democracy.

Keywords: Alternative models of democracy, history of socialist ideas, Russia, perestroika, system transformation,
civil society, democracy movement

Данное исследование посвящено обзору состояния Некоммерческих Организаций (и гражданского общества - включая активистов и носителей ВИЧ) в контексте обеспечения профилактики ВИЧ в Российской Федерации (Санкт-Петербурге) по состоянию на 2020 год.

There is a conflict between civil society's larger purpose and the self-interest of professionals who work in the sector. That conflict can only be resolved if developmental professionals strive to become irrelevant by enabling the dispossessed to take control of voicing their own interests and demanding their rights.This brief excerpt from a keynote address is intended as a cautionary note for civil society, which can develop a vested interest in the very miseries it seeks to abolish.

[EN] This paper briefly introduces the concepts of the public space by H. Arendt and J. Habermas, compares them and presents an analysis of the problems concerning the transformation of the public space. In this work, I try to demonstrate that a confrontation between the civic body and the state that appears in the context of the transformation of the public space is not completely grounded. The public sphere, which connects these two areas, is not autonomous. For the main points, I choose the theories of the two authors – Hannah Arendt and Jurgen Habermas. In the work, I discuss the similarities and differences of these theories as well as their conceptual interactions.

[LT] Straipsnyje aptariama viešoji erdvė ir jos sampratos bei transformacijos problemos. Pagrindiniais atramos taškais pasirinktos dviejų autorių – Hannah’os Arendt ir Jürgeno Habermaso – teorijos. Darbe aptariami šių teorijų panašumai ir skirtumai, jų konceptualios sąveikos. Straipsnyje mėginama įrodyti, kad viešosios erdvės transformacijos kontekste atsirandantis valstybės priešpriešinimas pilietinei bendruomenei nėra visiškai pagrįstas, o šias dvi sritis jungianti viešoji sfera nėra autonomiška.

(The paper was published in the Russland-Analyse No.323 in German)

Im Jahr 2012 wurde in Russland das allgemein so genannte »Agentengesetz« (Gesetz über »ausländische Agenten«) verabschiedet, das die Struktur des Dritten Sektors und den Alltag vieler russischer nichtkommerzieller Organisationen (NKO, im Weiteren auch: NGOs) verändert hat. Unter Vertretern russischer NGOs, ausländischer Stiftungen und gesellschaftlicher Organisationen hat sich die Meinung verfestigt, dieses Gesetz sei repressiv und bezwecke eine verstärkte Kontrolle über unabhängige NGOs. In diesem Beitrag soll erklärt werden, warum dem so ist und was es heute bedeutet, »ausländischer Agent« zu sein.

The focus of this chapter will be to outline intimate privilege and why it might be important to consider this form of privileging in discussions about non-monogamy.

(This is a pre-typesetting and final copyedit draft of this paper, originally published in Understanding Non-Monogamies (2010).)

The Western European bourgeoisie founded all kinds of associations during the 18th and 19th century. These associations focused on morally correct behaviour, freedom and equality, but also on entertainment, social reform and advocacy. Nowadays, the voluntary associations are seen as testing grounds for democracy and civil participation. In this talk, I discuss the establishment of national botanical societies in the Netherlands and Belgium during the nineteenth century. Unlike many other associations at that time, the botanical societies were not aimed at propagating moral and ethical values, but instead focused on the study of plant life itself. I elaborate striking differences between the two associations in the view of differences in the civil societies in the Netherlands and in Belgium.

Shopping malls are often criticised as a cause of the privatisation of public space and the erosion of the public sphere. Some authors argue that to fight these negative processes, shopping malls should be considered equivalent to public spaces, and therefore entail the same rules enforced in public spaces (for instance, the right to free admission and to free speech). In our opinion these approaches are unsound. In this paper we argue that: 1) shopping malls do not necessarily entail a privatisation of public space, nor necessarily any erosion of the public sphere; 2) because they are not public spaces, they cannot be considered equivalent to them; 3) they are highly open access (compared to many other kinds of both private and public spaces), and the limits they impose on some political activities are, under certain conditions, acceptable. This does not mean that the owners of private spaces are completely free to act as they choose; it means that they cannot be equated with public entities that manage spaces that belong to the public.

El artículo analiza la interacción entre el Estado y la sociedad civil durante el proceso de construcción del sistema educativo chileno a través del proceso de adopción del sistema lancasteriano de enseñanza. A partir de un análisis crítico de informes, cartas, decretos y testimonios de actores tanto estatales como no estatales, se argumenta que en una primera etapa (1810-1860) se aceptó la idea de que la provisión de educación era una tarea prioritaria de los últimos. Esto fue condicionado en parte por la precaria situación económica derivada de las guerras de Independencia, pero también por la continuidad de la política colonial en materia de provisión y la influencia de las prácticas asociativas y filantrópicas impulsadas por el sistema lancasteriano. Este sistema, finalmente, aportó un nuevo marco conceptual a prácticas ya arraigadas que perduraron al menos hasta 1860.


This article analyses the interaction between the State and the civil society during the process of construction of the Chilean educational system. To do so, it focuses on the adoption of the Lancasterian system of education. Based on critical analysis of reports, letters, decrees, and testimonies from both State and non-State actors, I argue that in the first stage (1810-1860) provision of education was mainly delivered by the latter. The precarious economic situation derived from the wars of Independence and the continuation of the colonial policy of provision in education were factors that conditioned this process. The Lancasterian system influenced this process by promoting associative and philanthropic practices. This system finally provided a new conceptual framework for long-established practices that lasted until at least 1860.

L'IRIS a effectué un sondage auprès de plus de 700 groupes du mouvement communautaire autonomes cet automne pour en savoir plus sur leur situation pendant la première vague de COVID-19.
Pendant la première vague, les groupes ont surtout augmenté le travail d’accueil et de référence et de dépannage alimentaire, donc la réponse aux besoins de base pressant, alors que les activités fortement ralentis ou arrêtés, ont été la mobilisation, l’action collective et la représentation politique.
Un peu plus de la moitié des activités ont été faites à distance en moyenne. Cela a posé des enjeux pour plusieurs en raison du manque d’espace physique ou mental, mais aussi d’accès à la technologie et à des connexions internets rapides et stables.
Bien que 20% des groupes sont encore dans une situation précaire en raison du sous-financement chronique, les groupes communautaires du Québec s’en sortent généralement mieux qu’ailleurs au Canada grâce à leur modèle de financement basé sur le financement à la mission.
Cette résilience a toutefois un coût humain : pour les deux tiers des groupes interrogés, la charge de travail était immense et difficile à prévoir ce qui a eu des conséquences sur l’équilibre vie personnelle-travail et sur le sentiment d’accomplissement des travailleuses.
Près d’un groupe sur cinq est dans une situation précaire en raison du sous-financement et de la pandémie, et le quart de ceux-ci sont dans une situation qui met en danger leur existence.

Anna Antonakis’ analysis of the Tunisian transformation process (2011-2014) displays how negotiations of gender initiating new political orders do not only happen in legal and political institutions but also in media representations and on a daily basis in the family and public space. While conventionalized as a “model for the region”, this book outlines how the Tunisian transformation missed to address social inequalities and local marginalization as much as substantial challenges of a secular but conservative gender order inscribed in a Western hegemonic concept of modernity. She introduces the concept of “dissembled secularism” to explain major conflict lines in the public sphere and the exploitation of gender politics in a context of post-colonial dependencies.

Although folklorists have seldom concentrated on politics, folklore thrives among
decision-making elites and the politically aware citizenry. One genre is the “policy
legend,” a traditional text that describes institutions or social conditions,
often in a historical frame, to call for governmental or collective action. Even
though policy legends are typically transmitted in written form, they change
continually, adapting to their political contexts and the concerns of their communicators
and audiences. They frequently take the form of lists, which we call
folklists, and survive through autopoiesis, the propensity of a system to repair
and maintain its internal elements and boundaries. This article analyzes three
policy legends: the list of historical statistics on the prevalence of war, then-and-now
lists of the worst school discipline problems, and an alleged, wordy federal
regulation on the price of cabbages.

The United States has long grappled with the question of how to maintain an appropriate combination of religion and politics in the public sphere. The current electoral cycle is no different, as Presidential candidates attempt to negotiate both the political and religious landscapes. This essay introduces a special forum on rhetoric and religion in contemporary politics and touches on some recent instances of how religious differences have played out in the current political environment. Some of the issues discussed include the separation of church and state, Mitt Romney’s membership in the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints (Mormons), Rick Santorum’s conception of the “war on religion,” and the controversy over contraceptives at religious institutions and Rush Limbaugh’s attacks on a Georgetown law student.

(WACSI) was created by the Open Society Initiative for West Africa (OSIWA) to reinforce the institutional and operational capacities of civil society in the region. WACSI also serves as a resource centre for training, research and documentation, experience sharing and political dialogue for CSOs in West Africa. About WACSeries WACSeries are analytical periodic write-ups on topical themes and issues relevant to West Africa. These write-ups provide experts, researchers and practitioners a space to reflect, analyse and posit views and recommendations on emerging issues and debates. The WACSeries Op-Eds are thought provoking and intellectually engaging write-ups that provide critical reflections and analysis of issues relevant to civil society and development in West Africa. Objectives of WACSeries • To raise awareness on key issues in West Africa; • To generate debates and discussions on these issues; • To proffer recommendations on civil society involvement in advocacy; • To provide recommendations to policy makers. George Neba is a personal branding specialist from Cameroon, with a mandate, "to empower impactdriven organisations, socially-conscious game-changers, and corporate professionals who do go, do better, by leveraging the power of personal branding." He achieves this by grooming them with resilient skills to identify, activate, own, elevate, and monetize their authentic brands, gain instant recognition in their niche, position themselves as thought leaders, and amplify their visibility, influence, and impact, through Brandway Academy (BRAC), where he is the founder and doyen. Volunteering is his modus vivendi, with over 50 volunteer missions to his credit. In August 2019, he was crowned Volunteer Ambassador by the Noela Lyonga Foundation, Buea, Cameroon. He is also very obsessed about peace-building as a unique way to sustainable development, especially when it comes to upholding socioeconomic justice amongst vulnerable African youths and women. He has a knack for summarising important human insights into short, memorable, and thought-provoking statements, aimed at positively-transforming minds and lives. George Neba is an alumnus

ในช่วงระยะเวลากว่าสามทศวรรษที่ผ่านมา นับตั้งแต่จังหวัดชลบุรีต้องเผชิญกับแผนพัฒนาพื้นที่ชายฝั่งทะเลตะวันออก หรือที่เรียกกันว่า “Eastern Seaboard Development Plan”  ที่ได้เริ่มดำเนินการในปี พ.ศ. ๒๕๒๔ เป็นต้นมานั้น แผนพัฒนาฉบับนี้ได้ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในพื้นที่โดยรวมของจังหวัดชลบุรีเป็นอย่างมาก ถือว่าเป็นยุคแห่งการย้ายฐานการผลิตจากต่างประเทศเข้ามาในประเทศไทย โครงการขนาดใหญ่ต่างๆถูกพัฒนาสร้างขึ้นมามากมายในพื้นที่จังหวัดชลบุรี เพื่อสนองผลประโยชน์ของกลุ่มทุนข้ามชาติเป็นหลัก การพัฒนาตามแผนนั้นนำมาซึ่งปัญหาในพื้นที่มากมาย โดยเฉพาะการเปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดินที่ไม่เหมาะสมขนานใหญ่ พื้นที่ของจังหวัดชลบุรีมากกกว่าครึ่งถูกทำให้เสื่อมโทรมในด้านทรัพยากรและสิ่งแวดล้อม ทิ้งไว้ให้คนในจังหวัดเป็นผู้แบกรับชะตากรรม ทั้งเรื่องของมลพิษที่ตกค้างในระบบนิเวศ ทั้งดิน น้ำ อากาศ ผลผลิตอาหาร และสุขภาวะโดยรวมของชุมชน พื้นที่ผลิตอาหารของจังหวัดชลบุรีนั้นถูกทำให้ลดลงจนกระทบต่อความมั่นคงด้านอาหารของชุมชนท้องถิ่นทั้งหมด และยังกระทบต่อสังคมและเศรษฐกิจชุมชนโดยรวมของคนภาคตะวันออกทั้งหมดด้วย การพัฒนาทั้งหลายในจังหวัดชลบุรีถูกทำให้เชื่อว่าเมื่อพัฒนาแล้วจะเกิดความเจริญ ซึ่งแท้จริงแล้วกลับทำให้เกิดความเสื่อมโทรมของทรัพยากร สังคมอ่อนแอ และชุมชนพึ่งตนเองไม่ได้ ชาวชลบุรีต่างก็ต้องพยายามต่อสู้กับผลกระทบต่างๆที่มาจากการพัฒนาในแต่ละพื้นที่กันเองและยังไม่สามารถหยุดยั้งผลกระทบเหล่านั้นได้ ในขณะที่ระบบทุนทั้งที่มาจากในประเทศเองและต่างประเทศกลับร่ำรวย พากันขยายกิจการกันใหญ่โตมโหฬาร และยังนำผลกำไรกลับไปยังกลุ่มผลประโยชน์ตน  ประชาชนในหลายพื้นที่ของจังหวัดเองนั้นมองเห็นกลุ่มผู้พัฒนาอุตสาหกรรมทั้งในนามของรัฐและเอกชนเป็นปรปักษ์ มีผลทำให้เกิดความขัดแย้งในเรื่องการพัฒนาและเกิดการคัดค้านต่อต้านการพัฒนา เป็นแรงต้านจากภาคประชาชนตัวจริงเสียงจริงที่ได้รับผลกระทบ แรงต้านเหล่านี้เกิดขึ้นทั่วไปในหลายพื้นที่ของจังหวัดชลบุรี ชุมชนคนตะวันออกหลายเครือข่ายเริ่มทำงานเชื่อมโยงกันเพื่อให้หลุดพ้นไปจากปัญหาเหล่านี้ ทั้งการสร้างความเชื่อมโยงองค์ความรู้และพลังในการปกป้องพื้นที่ การผนึกกำลังเพื่อดำรงไว้ซึ่งนิเวศวัฒนธรรมอันดีงาม และร่วมกันกำหนดทิศทางการพัฒนาที่ยั่งยืนด้วยชุมชนคนตะวันออกเอง ทั้งนี้ก็เพื่อสร้างความมั่นคงและยั่งยืนให้แก่ลูกหลาน แผ่นดิน และสิ่งแวดล้อม "การหยุดภัยคุกคาม การปกป้องพื้นที่ผลิตอาหาร และการร่วมกันกำหนดอนาคตที่ยั่งยืน" คือ สามเป้าหมายหลักที่ภาคประชาชนและภาคประชาสังคมชุมชนคนตะวันออก ได้เข้ามาทำงานร่วมกัน บูรณาการรวมตัวช่วยกัน ร่วมกับเครือข่ายพหุภาคีอื่นๆในภาคตะวันออก ก่อให้เกิดเป็นเครือข่ายของคนตะวันออกอย่างแท้จริง เพื่อการปกป้องคุ้มครองแหล่งผลิตอาหารของคนภาคตะวันออกเองภายใต้วิสัยทัศน์ “วาระเปลี่ยนตะวันออก” 
ในห้วงเวลาหลังรัฐประหารตั้งแต่พ.ศ.๒๕๕๗ เป็นต้นมา การฉีกรัฐธรรมนูญเก่าทิ้ง การประกาศใช้รัฐธรรมนูญชั่วคราวที่ใครๆหลายคนก็มองเห็นถึงความไม่เต็มใบของมัน รวมไปถึงกระบวนการปฎิรูปกฎหมาย ที่ฝ่ายผู้ปกครองใหม่พยายามที่จะโฆษณาบอกกับสังคมอยู่ทุกวันว่า องค์คณะเหล่านี้คือผู้เสียสละแห่งชาติ และควรได้รับการสถาปนาขึ้นมาอย่างเร่งด่วนในช่วงนี้ เพื่อร่วมกันสร้างสรรค์รัฐธรรมนูญใหม่ที่เหมาะสมกับประเทศไทยในอนาคต ได้มีความพยายามที่จะสร้างวาทกรรมเพื่อการผลักดันให้เกิดการบริหารจัดการชุมชนผ่านอำนาจของประชาชน รัฐยุคใหม่ใช้คำว่า “พลเมือง” ให้เกิดขึ้นได้อย่างแท้จริง การบริหารจัดการระหว่างรัฐกับชุมชนแบบกระจายอำนาจถูกเหมารวมเรียกในชื่อใหม่ว่า “สมัชชาพลเมือง” แทนชื่อ "สภาพลเมือง" ที่ภาคประชาชนเคยนำเสนอมาก่อนเมื่อครั้งคำว่า”ปฎิรูป"ได้ถูกกล่าวถึงเมื่อหลายปีก่อนการรัฐประหาร  แต่ในท้ายที่สุดหลังร่างรัฐธรรมนูญฉบับแก้ไขล่าสุดถูกผลิตออกมา ก็เป็นที่ประจักษ์ว่าทุกๆอย่างไม่ได้เป็นไปตามความต้องการที่ภาคประชาชนและภาคประชาสังคมเคยฝันไว้  ในหลายจังหวัดของภาคตะวันออกเองนั้นมีการจัดตั้งเครือข่ายขุมกำลังคนตะวันออกขึ้นมารวมทั้งจังหวัดชลบุรี ในชื่อ“สภาพลเมืองเพื่อการปฏิรูปตะวันออก” โดยมีวัตถุประสงค์การจัดตั้งขึ้นเพื่อเป็นพื้นที่กลางของภาคตะวันออก ที่ภาคีส่วนต่างๆจะมาใช้พื้นที่ร่วมกันสนับสนุน ส่งเสริมและประสานทุกฝ่ายเข้าร่วมเป็นเจ้าของการขับเคลื่อนปฏิรูปประเทศไทย ภายใต้แนวทางประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วม เพื่อรอเวลาที่จะผลักดันแนวคิดจังหวัดจัดการตนเอง ซึ่งเป็นหนึ่งในสามเป้าหมายที่สำคัญของคนตะวันออก  อย่างไรก็ตาม คนตะวันออกก็ต้อง”อกหัก” อีกครั้ง หลังจากที่ได้รับรู้ว่า ผู้ปกครองยุคใหม่ยังคงต้องการรวมศูนย์อำนาจไว้ที่ส่วนกลางอยู่ แม้ว่าในร่างรัฐธรรมนูญฉบับแก้ไขล่าสุดนี้ ยังให้สิทธิกับภาคพลเมืองอยู่บ้างในการมีส่วนร่วมพัฒนาชุมชน ภายใต้คำว่า“สมัชชาพลเมือง”
เมื่อการพัฒนาภาคตะวันออกที่ผ่านมาไร้ทิศทาง ไม่สร้างการเติบโตอย่างยั่งยืนให้ชุมชน ก็ถึงเว���าต้องเปลี่ยนวิถีการพัฒนา ให้เป็นวิถีการพัฒนาที่อยู่ในวัฒนธรรมของพื้นที่คนตะวันออกแต่ละจังหวัด สอดคล้องกับยุทธศาสตร์ทางสิ่งแวดล้อมของพื้นที่ ซึ่งทางวิชาการเรียกกันว่า“การประเมินสิ่งแวดล้อมในระดับยุทธศาสตร์" หรือ SEA และเป็นที่น่ายินดีว่าพวกเราภาคตะวันออกได้มีส่วนร่วมกันผลักดัน จนหลักการSEAได้ปรากฏอยู่ในร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่นี้ด้วย ซึ่งกระบวนการในการพัฒนาพื้นที่ภาคตะวันออกผ่านSEAนี้ จะต้องเน้นความโปร่งใสในการพัฒนา เอื้ออาทรและไม่สร้างเหลื่อมล้ำซึ่งกันและกัน ยึดหลักแห่งความยุติธรรมและความเป็นนิติรัฐ รวมถึงการเกื้อกูลแบ่งปันกันและกันอย่างแท้จริง ให้เห็นผลประโยชน์ร่วมกันและเน้นการทำงานร่วมกันกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียทุกภาคส่วนในจังหวัด เพื่อสร้างองคาพายพที่เป็นไปได้ในการขับเคลื่อนร่วมกัน ในส่วนการผลักดันให้เกิด”สภาพลเมือง สุขทุกคนที่ชลบุรี” หรือในอีกชื่อหนึ่งคือ”สมัชชาพลเมืองจังหวัดชลบุรี” นั้นก็ถือเป็นเรื่องสำคัญที่ประชาชนในจังหวัดชลบุรีได้มีการดำเนินการอย่างเร่งด่วน มีความพยายามเชิญชวนให้มีภาคส่วนต่างๆที่อยู่ในจังหวัดชลบุรีเข้าร่วม เพื่อกำหนดยุทธศาสตร์ในการผลักดันให้เกิดการขับเคลื่อนการเปลี่ยนแปลงภาคพลเมืองร่วมกับจังหวัดอื่นๆในภาคตะวันออก ตามเป้าหมายหลักของสภาพลเมืองเพื่อการปฎิรูปตะวันออก มีแผนแม่บทที่ออกแบบร่วมกันจากสภาพลเมืองเพื่อการปฏิรูปตะวันออก ซึ่งมีรายละเอียดสำคัญๆคือ การทำให้เกิดการปฎิรูปได้จริงใน ๓ เป้าหมายของจังหวัด ๔ ยุทธศาสตร์เพื่อนำไปสู่เป้าหมาย และ ๕ แผนแม่บทที่เป็นแผนการปฎิรูป โดยที่กลไกของสภาพลเมืองหรือสมัชชาพลเมือง จะทำหน้าที่เป็นกระบวนมากกว่าการเป็นองค์กร ทำการปฎิรูปอย่างต่อเนื่องจากฐานรากที่แท้จริง
ในมุมมองของชุมชนที่ได้รับผลกระทบนั้นเห็นตรงกันว่า กระบวนการทำEIAของประเทศไทยจะต้องถูกปฎิรูปอย่างเร่งด่วนควบคู่กับการปฎิรูปด้านอื่นๆ ที่ผ่านมาระบบการศึกษาดังกล่าวก่อให้เกิดความขัดแย้งระหว่างประชาชนในพื้นที่กับผู้พัฒนาโครงการเป็นอย่างมาก ขาดความไว้วางใจและขาดความเชื่อมั่นในการพิจารณารายงานEIA โดยเฉพาะกระบวนการจัดรับฟังความคิดเห็นของประชาชนในพื้นที่ซึ่งเป็นขั้นตอนหนึ่งในกระบวนการศึกษาผลกระทบสิ่งแวดล้อมนั้น จัดเป็นเพียงแค่พิธีกรรมที่ระดมประชาชนเข้ามาโต้ตอบกันในห้องประชุม เพื่อทำให้ครบกระบวนการเท่านั้น อำนาจในการพิจารณารายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อมทั่วประเทศก็ยังอยู่ที่ส่วนกลาง คืออยู่ที่คณะกรรมการผู้ชำนาญการพิจารณารายงานฯ ที่ไม่ได้มาจากการคัดเลือกที่ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องในกระบวนการยอมรับ ทำให้ผลการพิจารณารายงานฯขัดความรู้สึกของประชาชนในพื้นที่โดยสิ้นเชิง  ภาคประชาชนและภาคประชาสังคมจึงเห็นควรว่าระบบการจัดทำและพิจารณารายงานEIAของประเทศไทย ควรต้องได้รับการปฎิรูปในหลายๆด้าน อาทิเช่น การให้ประชาชนในพื้นที่เข้ามามีส่วนร่วม เข้ามาเป็นผู้กำกับและควบคุมการศึกษาตั้งแต่เริ่มต้น  ให้มีการคัดเลือกตัวแทนของประชาชนที่มีความรู้ซึ่งอาศัยโดยรอบพื้นที่โครงการ ผู้ทรงคุณวุฒิ และหน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องเพื่อทำหน้าที่หารือกับหน่วยงานเจ้าของโครงการหรือผู้ที่พัฒนาโครงการ ถึงความเป็นไปได้ของโครงการตั้งแต่เริ่มคิดโครงการ กำหนดความต้องการและข้อตกลงเบื้องต้นของประชาชนในพื้นที่ ซึ่งเจ้าของโครงการต้องนำเสนอรายงานสิ่งแวดล้อมเบื้องต้นและลักษณะโครงการให้คณะกรรมการพิจารณาอย่างถ่องแท้ โดยที่คณะกรรมการฯจะพิจารณาเบื้องต้นว่าเห็นด้วยกับโครงการหรือไม่ อาจมีการเจรจาต่อรอง และมีความเห็นที่จะเป็นข้อตกลงร่วมกันกับผู้พัฒนาโครงการ ถือเป็นสัญญาประชาคม ตลอดจนพิจารณาให้ความเห็นชอบกับขอบเขตการศึกษาผลกระทบสิ่งแวดล้อมของโครงการ เพื่อนำไปใช้จ้างที่ปรึกษาทำการศึกษาต่อไป นอกจากนี้ยังต้องกำกับดูแลและควบคุมการศึกษาและผลการศึกษาทุกขั้นตอน  รวมทั้งร่วมเสนอมาตรการป้องกันและลดผลกระทบสิ่งแวดล้อมและมาตรการการติดตามตรวจสอบผลกระทบสิ่งแวดล้อม ซึ่งคณะกรรมการที่ปรึกษาในพื้นที่นี้จะมีความสำคัญต่อการพัฒนาโครงการอย่างมาก จะช่วยลดปัญหาความขัดแย้ง และความไม่ไว้วางใจในการศึกษา  เนื่องจากถูกควบคุมกำกับดูแลจากประชาชนในพื้นที่อย่างแท้จริง เป็นต้น  ในขณะเดียวกันทุกๆจังหวัดหรือทุกๆกลุ่มจังหวัดควรทำการศึกษาเพื่อจัดทำแผนยุทธศาสตร์ระยะยาวของตนเองว่า พื้นที่ใดสามารถพัฒนาได้หรือไม่ได้ตามหลักการทางด้านสิ่งแวดล้อม เศรษฐศาสตร์ วิศวกรรม ภายใต้กระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนในพื้นที่ พื้นที่ไหนพัฒนาได้ ซึ่งอาจมีหลายพื้นที่  ประชาชนจะต้องระดมความคิดเห็นร่วมกันว่าจะพัฒนาเป็นอะไร เช่น พื้นที่อุตสาหกรรม พื้นที่ท่องเที่ยว พื้นที่เกษตรกรรม  เป็นต้น  ยุทธศาสตร์ดังกล่าวจะต้องถูกกำหนดเป็นแผนแม่บทในการพัฒนาของจังหวัดที่ชัดเจน การศึกษาดังกล่าวก็คือ กระบวนการ SEA นั่นเอง โดยการกำหนดยุทธศาสตร์เพื่อเลือกพื้นที่พัฒนาของจังหวัดภายใต้กระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนในพื้นที่ และการจัดทำรายงานฯภายใต้การกำกับดูแลของคณะกรรมการจังหวัดหรือพื้นที่ดังกล่าว จะทำให้ประชาชนในพื้นที่เกิดความไว้วางใจและเป็นผู้ตัดสินใจเองว่าจะยอมรับให้โครงการมาตั้งในพื้นที่หรือไม่ ซึ่งจะเป็นการลดความขัดแย้งและเพิ่มการยอมรับในกระบวนการจัดทำรายงานEIAมากยิ่งขึ้น เป็นการกระจายอำนาจการพิจารณาออกไปสู่ท้องถิ่นแทนที่จะรวบอำนาจการพิจารณาไว้ที่ส่วนกลางเหมือนแต่ก่อน

it’s the pregnant woman’s fault—exploiting culturally pervasive frames of anticipated guilt and intensive motherhood to put women on guard with ‘‘strident moral undertones’’ (p. 9). Many pushing pre-pregnancy care had and still have the best of intentions. Some reproductive justice advocates saw it as a viable policy strategy to increase health care resources for poor women generally; ‘‘an avenue for expanding women’s reproductive autonomy, not limiting it’’ (p. 171). The new frame would compel funding for additional health care. Health care providers also recognized it as an opportunity to bridge silos that maintained pregnancy care and pregnancy-prevention care as financially and politically distinct. Experts Waggoner interviewed did not intend to be reductionist, defining women as always ‘‘baby-making machines,’’ but rather pre-pregnancy care was posited as ‘‘the best idea they had to address the entrenched reproductive care silos and the political firestorm of reproductive health in America’’ (p. 173). Nonetheless, critics of the new framing see it as regressive and sexist. Throughout the book, Waggoner displays the flaws of and misgivings about the idea of the ‘‘zero trimester.’’ In addition to exposing temporal confusion and scientific inaccuracy within arguments for pre-conception care, she also critiques proponents for advocating individual-level solutions to deep structural health problems. Clinicians and the women they serve have not and are unlikely to be able to adequately address glaring racial disparities in maternal and child health with additional clinic visits. Furthermore, women of privilege and relative good health absorb the new health care resources more effectively than those who really need them. The pre-pregnancy rhetoric includes a heavy dose of ‘‘planning’’ language (See Chapter 5: ‘‘Get a Reproductive Life Plan!’’); however, the life-course planning frame has worked better for women with more resources and control over reproductive events. Waggoner challenges, ‘‘At issue is whether we are willing to focus our public-health interventions more squarely on reducing povertyor race-based disparities for at-risk women rather than pursue policies that ask all women of reproductive age to change their behavior and plan their pregnancies without the supports they might need to do so’’ (p. 19). As someone who straddles the worlds of study in this book—including sociology, public health, family planning, and medicine—I can appreciate the difficulty of this topic. Experts in this arena strive to improve women’s health by improving access to care. They also strive to guard women’s autonomy from those who seek to limit access to care (i.e., right-wing legislators, paternalistic clinicians, or oppressive sexual partners). Waggoner’s book succeeds in examining the social costs of this particular public health framing during a time when the jury is still out on whether the pre-conception care model is improving outcomes at all. She makes the critique with empathy for the space we occupy between a rock and a hard place. While it’s attractive among academics to shed a light on the dark side of public health efforts such as pre-conception health (i.e., surveillance, inequity, and futility), it is so much harder to figure out as a matter of policy and resource allocation what to do that is truly in women’s best interests. Waggoner walks this line with sensitivity and insight, making this book an important contribution to the literatures of science studies, risk politics, and reproduction.

Lässt sich die politische Problemlage unserer Zeit literarisch erfassen? Was ist die Rolle von Literatur im globalen Kapitalismus? Lässt sich ein dauerhafter Arbeitszusammenhang von Autorinnen und Autoren organisieren? Diesen Fragen widmete sich im April 2015 eine Schriftstellertagung unter dem Titel „Richtige Literatur im Falschen?“, die im Literaturforum im Brecht-Haus stattfand. In Zentrum stand die Frage nach dem Verhältnis zwischen Literatur, Engagement und kapitalistischer Gesellschaft. Der Band „Richtige Literatur im Falschen?“ zeichnet die Tagung dokumentarisch nach und präsentiert darüber hinaus aktuelle Statements der Beteiligten. Mit Beiträgen von Ann Cotten, Annett Gröschner, Joachim Helfer, Jan Loheit, Thomas Meinecke, Norbert Niemann, Helmut Peitsch, Monika Rinck, Kathrin Röggla, David Salomon, Stefan Schmitzer, Erasmus Schöfer, Ingo Schulze, Ingar Solty, Enno Stahl, Thomas Wagner, Michael Wildenhain und Raul Zelik.

The essay in question suggests a series of sociological reflections on the actual role played by coffee bars, referred to as “third places”. Starting from the social history of the coffeehouses and using the results of three ethnographic researches regarding face-to-face interactions that take shape in some coffee-bars in three different Italian territories, we will think about three forms of sociality that emerge in these spaces: sociability, public sphere and social capital.

East-West German Transborder Entanglements through the Nuclear Waste Sites in Gorleben and Morsleben
Author: Astrid Mignon Kirchhof
Pages: pp. 145-173
Available open access:
https://doi.org/10.1484/J.JHES.5.116797
Open-access
Abstract

PDF
Abstract
This article examines the porosity of national borders using the examples of two nuclear facilities at Gorleben and Morsleben located at the West German municipality in the state of Lower Saxony as well as the former Börde district of Saxony-Anhalt (former East Germany). Gorleben and Morsleben became known for their final nuclear waste repositories located directly at the German-German border. Debates and protests surrounding the facilities began in the 1970s and continued after the wall came down. Since opponents had to deal with two different political systems, protests differed in their duration, effect, and methods, even though the border as such was not the problem since West Germans were allowed into the GDR. Transboundary relations were much rather limited by the dictatorial regime on the one side, by the absence of anti-nuclear groups in the GDR until the mid-1980s, and by sufficient coalition partners for West German activists in their own country. Since the disclosure of environmental data by the East German government and the Chernobyl accident a few years later, transboundary relations increased and activists interconnected in many ways. With their protest they indicated that even if the border was a fact, concerns of people in both states transcended it and that borderlands are often characterized by relationality and entanglement.

Abstract
The paper explores emerging contradictions in the non-profit sector within the context of neoliberalism. In this paper I examine non-profit sector as a site located in the civil society that has a potential for articulating oppositional agenda as it emphasises public benefit. Conversely, the non-profit sector itself has been subjected to neoliberal co-optation and as a result suffered the decreased autonomy and restricted capacity to advocate for progressive social change. Drawing on a wide range of literature on non-profit sector, neoliberalism and social justice, I discuss the means and manifestations of neoliberal co-optation within the sector. I argue that neoliberal policies when applied to non-profit environments facilitate the dissemination and entrenchment of market logic and values into civil society and social reproduction spheres. The non-profit sector becomes morphed into the neoliberal para-state apparatus concerned with re/production of neoliberal subjects consistent with for-profit logic and values. As a result, the counter-hegemonic potential inherent in non-profit sector and its ability to support active civil society are weakened.

Keywords
non-profit sector; neoliberalism; neoliberal co-optation; social justice; civil society.