Przejdź do zawartości

Ty45

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ty45
Ilustracja
Ty45-94 z tendrem – pomnik w Ostrowie Wielkopolskim
Producent

HCP Poznań
Fablok Chrzanów

Lata budowy

1946–1951

Układ osi

1’E

Wymiary
Masa pustego parowozu

89,6 t + 21,6 t tender

Masa służbowa

97,5 t + 65,6 t tender

Długość

12 550 mm

Długość z tendrem

22 380 mm

Wysokość

4620 mm

Rozstaw osi skrajnych

9050 mm

Średnica kół napędnych

1450 mm

Średnica kół tocznych

860 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

32D47

Ciśnienie w kotle

1,6 MPa (16 at)

Powierzchnia ogrzewalna kotła

196,85 m²

Powierzchnia przegrzewacza

84,1 m²

Powierzchnia rusztu

4,55 m²

Średnica cylindra

630 mm

Skok tłoka

700 mm

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

1720 KM (1264 kW)

Maksymalna siła pociągowa

18 380 kG

Prędkość konstrukcyjna

75 km/h

Nacisk osi na szyny

17 t

Ty45 – ciężki parowóz towarowy PKP skonstruowany w Zakładach Cegielskiego w Poznaniu w 1945 roku.

Historia serii

[edytuj | edytuj kod]

Parowóz Ty45 został skonstruowany w oparciu o ulepszoną dokumentację polskiego przedwojennego parowozu Ty37. Zmieniono przede wszystkim budkę maszynisty na zamkniętą i tender na większy, półbeczkowego kształtu, zaadaptowane z budowanych podczas wojny niemieckich lokomotyw serii 52 używanych w Polsce jako seria Ty2. Produkcję rozpoczęto od 1946 w zakładach Cegielskiego (258 sztuk) i Fabloku w Chrzanowie (170 sztuk). PKP odebrała 428 lokomotyw, 20 trafiło na koleje przemysłowe. Tendry dla nich budował Pafawag. Parowóz Ty45 służył początkowo do prowadzenia ciężkich pociągów z węglem kamiennym i rudą żelaza na magistrali węglowej Śląsk – Porty. Z powodzeniem zastępował słabsze maszyny serii Ty37, a zwłaszcza Ty23. Jednakże podczas eksploatacji okazało się, iż w wielu przypadkach moc kotłowa Ty45 była niedostateczna, jak na potrzeby i możliwości posiadanej maszyny parowej. Skutkowało to spadkami ciśnienia w kotle i obniżało osiągi. Zaletą było wyposażenie części egzemplarzy w mechaniczny podajnik węgla – stoker, co ułatwiało pracę załogi. Część parowozów stacjonujących w lokomotywowniach Zajączkowo Tczewskie, Toruń i Białystok została w latach 1964–1965 przystosowana do opalania mazutem. Już w 1947 roku część ciężkiej pracy przewozowej przejęły amerykańskie, bardzo dobre w ciężkiej pracy trakcyjnej maszyny Ty246. Na podstawie rozwiązań konstrukcyjnych Ty246 i wniosków płynących z eksploatacji Ty45 zbudowano serię najmocniejszych polskich parowozów Ty51.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bogdan Pokropiński, Parowozy normalnotorowe produkcji polskiej dla PKP i przemysłu, Warszawa, WKiŁ, 1987, ISBN 83-206-0483-4, s. 46–47