About: Ricercar

An Entity of Type: person, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

A ricercar (/ˌriːtʃərˈkɑːr/ REE-chər-KAR, Italian: [ritʃerˈkar]) or ricercare (/ˌriːtʃərˈkɑːreɪ/ REE-chər-KAR-ay, Italian: [ritʃerˈkaːre]) is a type of late Renaissance and mostly early Baroque instrumental composition. The term ricercar derives from the Italian verb ricercare which means 'to search out; to seek'; many ricercars serve a preludial function to "search out" the key or mode of a following piece. A ricercar may explore the permutations of a given motif, and in that regard may follow the piece used as illustration. The term is also used to designate an etude or study that explores a technical device in playing an instrument, or singing.

Property Value
dbo:abstract
  • Ricercare (pronunciat ritʃɛr'kare, en plural ricercari), o també ricercar, és un gènere musical instrumental que pertany al renaixement tardà i sobretot al barroc primerenc, entre els segles XVI i XVII. Està inspirat en la polifonia vocal i es considera el precursor directe de la fuga. La paraula ricercare prové de l'italià i significa cercar, esbrinar. Molts ricercare fan la funció de preludis per "esbrinar" la clau o mode que tindrà la peça següent. De la mateixa manera, un ricercare pot explorar les permutacions d'un determinat motiu; en aquest cas pot anar darrere de la peça a la qual serveix d'il·lustració. Finalment, el terme ricercare també es pot usar per designar un estudi que explora les característiques d'un instrument musical. El ricercare té un estil imitatiu. Un o diversos temes hi són tractats en contrapunt estret convidant l'oient a cercar-los en la trama de la polifonia. (ca)
  • Το ριτσερκάρε ή ριτσερκάρ (από το ιταλικό ρήμα ricercare που σημαίνει αναζητώ) είναι οργανικό μουσικό είδος, που άνθισε την εποχή της ύστερης Αναγέννησης και του Μπαρόκ. Όπως προκύπτει και από την ετυμολογία του όρου, το ριτσερκάρε χρησιμοποιούνταν ως εισαγωγικό κομμάτι, εν είδει αναζήτησης (και εδραίωσης) της τονικότητας του κομματιού που το ακολουθούσε. Αντίστοιχα εν πολλοίς στη λειτουργία του αυτή είναι και το πρελούδιο, η , η τοκάτα κ.ά.· αυτό που διαφοροποιεί το ριτσερκάρε είναι η αντιστικτική του δομή, γεγονός που το καθιστά συγγενικό είδος του κανόνα και της μεταγενέστερης φούγκας. Υπάρχουν δύο ειδών ριτσερκάρε: το ένα είναι κατά βάση ομοφωνικό και -κατ' αντιστοιχία της τοκάτας- περιέχει περιστασιακά διανθίσματα, με κλίμακες και δεξιοτεχνικά περάσματα. Ο δεύτερος τύπος κινείται σε πολυφωνικό ύφος, χρησιμοποιώντας τα μέσα της μίμησης και της αντίστιξης· στην εποχή του Μπαρόκ επικράτησε ο δεύτερος τύπος, απόγονος της οποίας αποτέλεσε εν συνεχεία η φούγκα. Παραδείγματα και των δύο τύπων υπάρχουν στα έργα του Ιταλού συνθέτη Τζιρόλαμο Φρεσκομπάλντι, ειδικότερα δε στο Recercari et canzoni franzese fatte sopra diverse oblighi in partitura, libro primo, που εκδόθηκε στη Ρώμη το 1615. Ο αντιστικτικός τύπος του ριτσερκάρε εμφανίζεται στα μέσα του 16ου αιώνα και αναπτύσσεται παράλληλα με το μοτέτο, με το οποίο μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία, κυρίως όσον αφορά στην πολυφωνική γραφή. Η ��εταγραφή μοτέτων για οργανικά σύνολα ή πληκτροφόρα ήταν κοινή πρακτική της εποχής, κάτι που οδήγησε τους συνθέτες να γράφουν οργανικά κομμάτια παρόμοιου χαρακτήρα, κυρίως δε για εκκλησιαστικό όργανο ή λαούτο. Στην εξέλιξή των μεταγραφών το αρχικό κείμενο εξαλείφθηκε και εν τέλει οδήγησε στην εδραίωση του ριτσερκάρε ως οργανικό αντίστοιχο του μοτέτου. Στην εποχή του Μπαρόκ, το αντιστικτικά εξελιγμένο ριτσερκάρε σταδιακά παρέδωσε τα σκήπτρα στη φούγκα, όπως και στην περίπτωση της που εξελίχθηκε στη σονάτα. Σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και του ύστερου Μπαρόκ, το ριτσερκάρε δεν έχει ουσιώδεις διαφορές με τη φούγκα· η ειδοποιός τους διαφορά συνίσταται στο ότι στο ριτσερκάρε οι νότες είναι μεγαλύτερες σε αξία, ενώ ο χαρακτήρας του είναι πιο σοβαρός και επίσημος. Το πλέον γνωστό παράδειγμα αποτελεί ίσως το Ριτσερκάρε για έξι φωνές από τη (1747) του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. (el)
  • Das Ricercar – auch Recercar oder Recercare (und Recercate) – (von italienisch ricercare ‚suchen‘; Plural: die Ricercare) oder das Ricercare (Plural: die Ricercari) ist eine Instrumentalkomposition der Renaissance, insbesondere des 16. Jahrhunderts, vorwiegend für Laute oder Tasteninstrumente (insbesondere Orgel). Ricercari schrieben u. a. die in Venedig tätigen Komponisten Francesco Spinacino (1507), Joan Ambrosio Dalza (1508), Girolamo Cavazzoni, Annibale Padovano, Andrea Gabrieli, Francesco Usper und Claudio Merulo sowie Giuliano Tiburtino und anonym gebliebene Verfasser. (de)
  • Riĉerkaro(itale ricercar aŭ ricercare;la terminoj egalas)estas speco de instrumenta komponaĵoel la malfrua Renesancokaj precipe la frua baroko. En sia plej ofta nuntempa uzo,ĝi signifas fruan specon de fugo,aparte tian, kiu havas seriozan karakteron,en kiu la temo uzas longajn notdaŭrojn.Tamen la termino havas konsiderindepli varian historian uzon. En la deksesa jarcento,la vorto riĉerkaro povis signifikelkajn specojn de komponaĵoj.Terminologio estis tiam malstrikta, eĉ malrigora:ĉu la komponisto nomu instrumentan pecon tokato,kanzono, fantazio, aŭ riĉerkaroevidente ne estis afero de strikta klasadosed prefere sufiĉe arbitra decido.Tamen riĉerkaroj dividiĝas en du ĝeneralajn specojn:precipe homofonian pecon,kun maloftaj kuroj kaj virtuozaĵoj,ne malsimile al tokato;kaj sekciigitan verkon,en kiu ĉiu sekcio komenciĝas imite,plej ofte en variaĵa formo.Ekzemplojn de ambaŭ specoj de riĉerkarojoni povas trovi en la verkoj de Girolamo Frescobaldi.La dua speco de riĉerkaro, la imita, kontrapunkta speco,fariĝis laŭ historio la pli grava,kaj eĉ malvolviĝis en la fugon. Tiu ĉi dua, imita speco unue aperisen la meza parto de la deksesa jarcento,kaj malvolviĝis paralele al la moteto,kun kiu ĝi dividis multajn siajn imitajn procedojn.Instrumentaj transskriboj de motetojestis multaj en la frua deksesa jarcento,kaj evidente komponistoj ekkreadis verkojn,kiuj similis al tiaj laŭ karakterosed estis verkitaj sole por la instrumento(klavaro kaj liuto estis kutimaj instrumentoj,kiuj reprezentiĝis en tiu ĉi malvolviĝo).Ĉar la teksto de la moteto jam ne estis haveblakiel struktura aŭ unuiga rimedo,oni bezonis trovi ian alian metodon de muzika organizado:variaĵa formo montriĝis kiel la plej fleksebla kaj fortika. Dum la baroka epoko,la imita riĉerkaro iom post iomevoluis en la fugon,same kiel la instrumenta kanzonoevoluis en la sonaton.Kelkaj verkoj, kiuj estas nedistingeblaj de fugoj,estis nomataj "riĉerkaroj" ankoraŭ ĉe Bach,krom la diferenco,ke la notdaŭroj estis ĝenerale pli longajkaj la karaktero iomete pli serioza.Bona ekzemplo estas la tripartaj kaj sespartaj riĉerkarojel (1747) de Johann Sebastian Bach. (eo)
  • El ricercar o ricercare (del it. 'ricercare', 'buscar'; también It. 'ricercata'; Al. 'Ricercar'; Esp. 'Recercada', 'recercario'; Fr. 'Recherché') es una composición instrumental propia de los siglos XVI y XVII, aunque sus efectos y connotaciones estuvieron presentes en los siglos XVIII, XIX y XX. El verbo italiano ricercare significa “buscar” o “descubrir”. La noción general de la composición musical como proceso de búsqueda o descubrimiento está presente en el concepto que hay detrás de palabras como “troubadour” o “trouvère”, e incluso en el término “Invención” (por no hablar de la relación aparente entre los ricercares didácticos a dos voces y las invenciones de Bach). Existen dos tipologías de ricercar * Un tipo rapsódico con textura homofónica que carece de organización formal y de unidad temática y se caracteriza por mezclar libremente acordes con pasajes de escalas a la manera de una improvisación. Es lo que a partir de mediados de siglo XVI sería designado como tasteggiata, tastata y tocata. * Un tipo polifónico que explota los complejos artificios contrapuntísticos y que es precursor de la fuga. En el siglo XVI, ambos tipos aparecen frecuentemente en fuentes alemanas, españolas, francesas e inglesas tituladas respectivamente preludio, tiento, fantasía y fancy. También han servido de estudios, por lo que podemos encontrar ricercares imitativos y no imitativos diseñados como ejercicios de vocalización, o composiciones elaboradas y técnicamente difíciles para viola que muestran la técnica de elaboración de un cantus firmus. La función de búsqueda puede estar, por tanto, asociada bien a la elaboración de las posibilidades imitativas del sujeto o, teniendo en cuenta la función de preludio que a menudo posee el ricercar, a los lazos modales o temáticos de la intabulación, danza, motete, salmo o porción de la Misa subsiguientes (como recurso retórico, el ricercar actuaría de proemio o exordio). El propio Frescobaldi especificó que se tocaran ricercares antes de la Eucaristía, y en el siglo XVII, los ricercares podían aparecer en grupo con una toccata precedente y una canzona subsiguiente, o simplemente con una toccata, anticipando el preludio y fuga posteriores. No hay que olvidar que la palabra ricercar fue usada durante más de dos siglos, por lo que su significado fue variando con el paso del tiempo. Precisamente, pocos autores de ricercares se atrevieron a dar una definición comprensible. Para Vincenzo Galilei (Dialogo, 1581, p. 87) era una forma de fuga, comparable en su complejidad a la forma de verso de la sestina. Para Michael Praetorius (Syntagma Musicum, III, 1618, pp. 21-22) también era imitativo, y el equivalente de la fuga. Muchos compiladores de diccionarios del XVIII y XIX mencionan su función preludial sin referirse a su connotación de fuga. Asimismo, tuvo una gran influencia en los siglos XVI y XVII, siendo, por ejemplo, la forma dominante de la música para teclado en España y Portugal bajo el término de tiento (también figurado o contrapuntístico). En muchas de las fugas de Bach todavía pueden encontrarse vestigios del ricercar, con sus ritmos lentos y su movimiento por grados conjuntos. Pero la connotación de una pieza fugada severa (Kunstfuge) continuó hasta el siglo XIX, y fue en este sentido en el que Beethoven describió su ''Große Fuge'' op. 133 como “tantôt recherchée”. El neoclasicismo del siglo XX ha producido ricercares que evocan un significado similar. Los dos incluidos en la Cantata (1952) de Igor Stravinsky contienen cánones que se valen de la inversión, el espejo, la retrogradación y la inversión retrógrada. (es)
  • Le ricercare ou ricercar est une ancienne forme musicale instrumentale, typique de la Renaissance et du haut baroque. Le mot est d'origine italienne. L'équivalent français est recherche utilisé par exemple par l'organiste Jehan Titelouze. (fr)
  • A ricercar (/ˌriːtʃərˈkɑːr/ REE-chər-KAR, Italian: [ritʃerˈkar]) or ricercare (/ˌriːtʃərˈkɑːreɪ/ REE-chər-KAR-ay, Italian: [ritʃerˈkaːre]) is a type of late Renaissance and mostly early Baroque instrumental composition. The term ricercar derives from the Italian verb ricercare which means 'to search out; to seek'; many ricercars serve a preludial function to "search out" the key or mode of a following piece. A ricercar may explore the permutations of a given motif, and in that regard may follow the piece used as illustration. The term is also used to designate an etude or study that explores a technical device in playing an instrument, or singing. In its most common contemporary usage, it refers to an early kind of fugue, particularly one of a serious character in which the subject uses long note values. However, the term has a considerably more varied historical usage. Among the best-known ricercars are — for harpsichord — the two contained in Bach's Musical Offering, and Domenico Gabrielli's set of seven for solo cello. The latter set contains what are considered to be some of the earliest pieces for solo cello ever written. (en)
  • Il ricercare o ricercata è una composizione musicale strumentale del tardo rinascimento e del primo barocco. Nella sua più comune interpretazione, si riferisce ad una forma antica di fuga di carattere serio il cui soggetto usa note di elevato valore. Tuttavia il termine ha altri significati utilizzati nel tempo in campo musicale. Nel XVI secolo, la parola ricercare poteva essere riferita a diversi tipi di composizione. La terminologia aveva dei significati flessibili e il fatto che un compositore chiamasse una composizione strumentale toccata, canzona, fantasia o ricercare era chiaramente non questione di classificazione rigida ma una libera scelta dello stesso. I ricercari erano comunque raggruppabili in due tipi: uno di struttura prevalentemente omofonica non diversa dalla toccata; un altro realizzato a sezioni in cui ognuna di queste iniziava con una imitazione in forma di variazione. Esempi di entrambi i tipi di ricercare si trovano nella musica di Girolamo Frescobaldi. Il secondo tipo di ricercare, quello contrappuntistico imitativo, si sarebbe dimostrato storicamente il più importante e avrebbe infine dato origine alla fuga. Questo secondo tipo dal carattere imitativo apparve alla metà del XVI secolo e si sviluppò parallelamente al mottetto con il quale divideva diverse procedure imitative. La trascrizione strumentale dei mottetti era comune in quell'epoca e molti compositori iniziarono a scrivere musica strumentale per liuto. Poiché il testo del mottetto non era più disponibile come mezzo unificante, era necessario un qualche altro metodo di organizzazione musicale: la forma della variazione si dimostrò il più flessibile e duraturo. Durante il periodo barocco, il ricercare imitativo evolse nella fuga, così come la canzona si trasformò in sonata. Alcuni lavori che erano indistinguibili da una fuga vennero allora chiamati ricercare anche fino a Bach, con la semplice differenza che il ricercare aveva le note del tema più lunghe e un carattere più serio. Un esempio di ricercare a tre parti ed a sei parti si ha nell'Offerta musicale del 1747 di Johann Sebastian Bach. (it)
  • 리체르카레 또는 리체르카(Ricercare, Ricercar)는 '탐구하다'라는 뜻의 이탈리아어에서 유래한, '모방'의 기법으로 쓴 바로크 시대 전반의 중요한 기악곡이다. 리체르카레는 16세기 초에 성악 모테토의 양식을 기악에 응용한 데서 생겼다. 처음에는 류트, 다음에는 오르간이나 기악합주를 위해서 만들어졌고, 차차 독자적 기악형식으로 발전하여 푸가의 전신이 되었다. 초기의 리체르카레는 모테토처럼 몇 개의 주제를 각 성부가 차례로 모방하는 '다주제 리체르카레'였으나, 17세기에 들어서 , 프로베르거, 북스테후데 등에 의하여 명확한 구조를 갖는 단일 주제의 리체르카레가 쓰였고 점차 푸가로 이행하였다. 또한 16세기에는 이상의 모방양식으로 되지 않는 연습곡, 즉흥적 성격의 곡, 전주곡풍의 류트곡 등에도 리체르카레의 이름을 썼다. 이 문서에는 다음커뮤니케이션(현 카카오)에서 GFDL 또는 CC-SA 라이선스로 배포한 글로벌 세계대백과사전의 내용을 기초로 작성된 글이 포함되어 있습니다. (ko)
  • リチェルカーレ (ricercare) はルネサンス音楽や初期バロック音楽における器楽曲様式の1つ。「リチェルカーレ ricercare」は「探求」を意味するイタリア語で、英語の research と語源を一にする。この名称は15世紀にはすでに用いられているが、これは前奏曲的な機能を示しており、後に続く楽曲の旋法や調を「探し求める」ことに由来する。 (ja)
  • Het ricercare is de voorloper van de fuga ten tijde van de vierde generatie van de Franco-Vlaamse School. Het ricercare is een instrumentaal motet, zonder tekst. Juist omdat de tekst achterwege wordt gelaten biedt dit voor de componist de mogelijkheid om de thema-inzet vaker te gebruiken dan bij een vocaal motet mogelijk zou zijn. In vergelijking met de later ontstane fuga is het ricercare in zekere zin complexer van opzet. Een fuga gaat in de meeste gevallen uit van maar één thema terwijl het ricercare er meerdere kan hebben. Uit het ricercare met één thema (het ricercare) is later de fuga ontstaan. De thema's beginnen veelal eerst op de tonica en daarna op de dominant, wat de grondbeginselen zijn van de dux en comes van de fuga. Voorbeelden van een ricercare zijn ook bij latere componisten terug te vinden, zoals bij Sweelinck's Ricercare no. 35 in d klein. (nl)
  • Um ricercare, ricercar ou ricercata (os termos são intercambiáveis) é um tipo de composição instrumental da Renascença tardia e sobretudo do início do barroco. O termo significa 'procurar' e muitos ricercari têm função de introdução, em busca da tonalidade ou do modo da peça que se segue. Um ricercare pode explorar as permutações de um dado motivo e, neste sentido, pode seguir a peça utilizada como ilustração. Por exemplo, o Ricercar sopra Benedictus desenvolveria motivos de um moteto intitulado Benedictus. O termo também é utilizado para designar um estudo que explora um recurso técnico para se tocar um determinado instrumento ou para cantar. No seu uso contemporâneo mais comum, ricercare refere-se a um tipo antigo de fuga, particularmente a uma de caráter sério, em que se usam notas com valores longos. Entretanto, o termo tem um uso histórico consideravelmente mais variado. No s, a palavra ricercare referia-se a vários tipos de composição. A terminologia era flexível, até mesmo bastante relaxada, pois um compositor chamar uma peça instrumental de tocata, canzona, ou ricercare não era definitivamente questão de taxinomia, mas de decisão arbitrária. Apesar disso, os ricercari se enquadram em dois tipos gerais: uma peça predominantemente homofônica, com ocasionais passagens em movimento rápido, como uma tocata; e uma obra com várias seções, na qual cada seção começa imitativamente, usualmente na forma variação. Exemplos destes dois tipos de ricercar podem ser encontados na obra de Girolamo Frescobaldi. O segundo tipo descrito de ricercar, na forma imitativa de variações, provou-se o mais importante historicamente e se desenvolveu na forma fuga. Esse segundo tipo, imitativo, apareceu na segunda metade do século XVI e desenvolveu-se paralelamente ao moteto, com o qual compartilha inúmeros procedimentos imitativos. Transcrições instrumentais de motetos eram comuns no século XVI, e está claro que os compositores começaram a publicar obras instrumentais com características semelhantes aos motetos. Teclados ou alaúdes foram instrumentos representados neste desenvolvimento. Uma vez que não estava mais disponível o texto do moteto, era preciso que se encontrasse algum outro método de organização musical. A forma variação foi a que se mostrou mais maleável e permanente. No período barroco, o ricercar imitativo rapidamente evoluiu para a fuga, assim como a canzona instrumental evoluiu para a sonata. Algumas peças indistinguiveis das fugas foram chamadas de ricercar, mesmo tão tarde quanto na época de Johann Sebastian Bach - com a diferença de que os valores das notas geralmente eram maiores e seu caráter era mais sério. Bons exemplos são os ricercari a três e seis partes da Oferenda Musical (1747) de Bach. (pt)
  • Ricercar (od wł. ricercare = szukać) – forma muzyczna rozwinięta w XVI i XVII wieku, komponowanie na instrumenty solowe lub zespoły instrumentów, a we wczesnym okresie także do wykonania wokalnego. Nazwą tą określa się dwa typy utworów: imitacyjne i swobodne. Ricercar imitacyjny wyewoluował z motetu przeimitowanego. W jego rozwoju najpierw dążono do ograniczenia liczby tematów (J. Buus), a następnie wprowadzono skomplikowane środki techniczne takie jak augmentacja i dyminucja, zbliżając się tym samym do formy fugi. W połowie XVI wieku G. Cavazzoni zaczął komponować ricercary na organy, a jego kontynuatorami byli G. Gabrieli (stworzył ricercar jednotematowy) i G. Frescobaldi (zastosował kontrapunkty stałe). Ricercar swobodny powstał na pocz. XVI w. i wywodzi się z muzyki lutniowej w formie bliskiej preludiom. Z biegiem czasu forma ta zbliżała się do ricercaru imitacyjnego, ale cały czas nawiązywała do formy preludium, rozwijając technikę figuracyjną, która zaowocowała powstaniem toccaty. Twórcami ricercarów swobodnych byli m.in. , V. Bakfark i V. Galilei. Sześciogłosowy ricercar jest częścią Musikalisches Opfer J.S. Bacha. (pl)
  • Ричерка́р (итал. ricercar, recercar, recerchar, ricercata и др.; исп. recercada, фр. recherche; от итал. ricercare — изыскивать; отсюда ricercar — «разыскание», «изыскание») — жанр многоголосной инструментальной (реже вокальной) музыки в западной Европе XVI—XVII веков. (ru)
  • Ричерка́р (італ. ricercar, ricercare, ricercata, recercada, від італ. ricercare — вишукувати; трактується в сенсі техніко-композиційного етюду, «дослідження») — жанр багатоголосої інструментальної (рідше вокальної) музики в захід��ій Європі XVI—XVII століть. Історично слово ричеркар не мало єдиного значення, але вживалося в декількох різних значеннях. (uk)
  • 里切尔卡(義大利語:ricercar,義大利語發音:[rit͡ʃɛrkar],原意为寻求、探索),又称为利切卡尔、寻求曲、无插入赋格,是16至17世纪的一种复调器乐曲。意大利作曲家安德烈·加布里埃利、等人所作的利切卡尔风格类似于幻想曲与随想曲。后来出现的主题模仿的利切卡尔,以一个短小的主题为基础,先由一个声部奏出主题,之后通过其他声部的模仿使得主题得以连绵不断的发展。这种形式后来发展成为了赋格。巴赫《音乐的奉献》中便有一首三声部利切卡尔与一首六声部利切卡尔。 (zh)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 809484 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 5482 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1111955476 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dct:subject
gold:hypernym
rdf:type
rdfs:comment
  • Das Ricercar – auch Recercar oder Recercare (und Recercate) – (von italienisch ricercare ‚suchen‘; Plural: die Ricercare) oder das Ricercare (Plural: die Ricercari) ist eine Instrumentalkomposition der Renaissance, insbesondere des 16. Jahrhunderts, vorwiegend für Laute oder Tasteninstrumente (insbesondere Orgel). Ricercari schrieben u. a. die in Venedig tätigen Komponisten Francesco Spinacino (1507), Joan Ambrosio Dalza (1508), Girolamo Cavazzoni, Annibale Padovano, Andrea Gabrieli, Francesco Usper und Claudio Merulo sowie Giuliano Tiburtino und anonym gebliebene Verfasser. (de)
  • Le ricercare ou ricercar est une ancienne forme musicale instrumentale, typique de la Renaissance et du haut baroque. Le mot est d'origine italienne. L'équivalent français est recherche utilisé par exemple par l'organiste Jehan Titelouze. (fr)
  • 리체르카레 또는 리체르카(Ricercare, Ricercar)는 '탐구하다'라는 뜻의 이탈리아어에서 유래한, '모방'의 기법으로 쓴 바로크 시대 전반의 중요한 기악곡이다. 리체르카레는 16세기 초에 성악 모테토의 양식을 기악에 응용한 데서 생겼다. 처음에는 류트, 다음에는 오르간이나 기악합주를 위해서 만들어졌고, 차차 독자적 기악형식으로 발전하여 푸가의 전신이 되었다. 초기의 리체르카레는 모테토처럼 몇 개의 주제를 각 성부가 차례로 모방하는 '다주제 리체르카레'였으나, 17세기에 들어서 , 프로베르거, 북스테후데 등에 의하여 명확한 구조를 갖는 단일 주제의 리체르카레가 쓰였고 점차 푸가로 이행하였다. 또한 16세기에는 이상의 모방양식으로 되지 않는 연습곡, 즉흥적 성격의 곡, 전주곡풍의 류트곡 등에도 리체르카레의 이름을 썼다. 이 문서에는 다음커뮤니케이션(현 카카오)에서 GFDL 또는 CC-SA 라이선스로 배포한 글로벌 세계대백과사전의 내용을 기초로 작성된 글이 포함되어 있습니다. (ko)
  • リチェルカーレ (ricercare) はルネサンス音楽や初期バロック音楽における器楽曲様式の1つ。「リチェルカーレ ricercare」は「探求」を意味するイタリア語で、英語の research と語源を一にする。この名称は15世紀にはすでに用いられているが、これは前奏曲的な機能を示しており、後に続く楽曲の旋法や調を「探し求める」ことに由来する。 (ja)
  • Ричерка́р (итал. ricercar, recercar, recerchar, ricercata и др.; исп. recercada, фр. recherche; от итал. ricercare — изыскивать; отсюда ricercar — «разыскание», «изыскание») — жанр многоголосной инструментальной (реже вокальной) музыки в западной Европе XVI—XVII веков. (ru)
  • Ричерка́р (італ. ricercar, ricercare, ricercata, recercada, від італ. ricercare — вишукувати; трактується в сенсі техніко-композиційного етюду, «дослідження») — жанр багатоголосої інструментальної (рідше вокальної) музики в західній Європі XVI—XVII століть. Історично слово ричеркар не мало єдиного значення, але вживалося в декількох різних значеннях. (uk)
  • 里切尔卡(義大利語:ricercar,義大利語發音:[rit͡ʃɛrkar],原意为寻求、探索),又称为利切卡尔、寻求曲、无插入赋格,是16至17世纪的一种复调器乐曲。意大利作曲家安德烈·加布里埃利、等人所作的利切卡尔风格类似于幻想曲与随想曲。后来出现的主题模仿的利切卡尔,以一个短小的主题为基础,先由一个声部奏出主题,之后通过其他声部的模仿使得主题得以连绵不断的发展。这种形式后来发展成为了赋格。巴赫《音乐的奉献》中便有一首三声部利切卡尔与一首六声部利切卡尔。 (zh)
  • Ricercare (pronunciat ritʃɛr'kare, en plural ricercari), o també ricercar, és un gènere musical instrumental que pertany al renaixement tardà i sobretot al barroc primerenc, entre els segles XVI i XVII. Està inspirat en la polifonia vocal i es considera el precursor directe de la fuga. El ricercare té un estil imitatiu. Un o diversos temes hi són tractats en contrapunt estret convidant l'oient a cercar-los en la trama de la polifonia. (ca)
  • Το ριτσερκάρε ή ριτσερκάρ (από το ιταλικό ρήμα ricercare που σημαίνει αναζητώ) είναι οργανικό μουσικό είδος, που άνθισε την εποχή της ύστερης Αναγέννησης και του Μπαρόκ. Όπως προκύπτει και από την ετυμολογία του όρου, το ριτσερκάρε χρησιμοποιούνταν ως εισαγωγικό κομμάτι, εν είδει αναζήτησης (και εδραίωσης) της τονικότητας του κομματιού που το ακολουθούσε. Αντίστοιχα εν πολλοίς στη λειτουργία του αυτή είναι και το πρελούδιο, η , η τοκάτα κ.ά.· αυτό που διαφοροποιεί το ριτσερκάρε είναι η αντιστικτική του δομή, γεγονός που το καθιστά συγγενικό είδος του κανόνα και της μεταγενέστερης φούγκας. (el)
  • Riĉerkaro(itale ricercar aŭ ricercare;la terminoj egalas)estas speco de instrumenta komponaĵoel la malfrua Renesancokaj precipe la frua baroko. En sia plej ofta nuntempa uzo,ĝi signifas fruan specon de fugo,aparte tian, kiu havas seriozan karakteron,en kiu la temo uzas longajn notdaŭrojn.Tamen la termino havas konsiderindepli varian historian uzon. (eo)
  • El ricercar o ricercare (del it. 'ricercare', 'buscar'; también It. 'ricercata'; Al. 'Ricercar'; Esp. 'Recercada', 'recercario'; Fr. 'Recherché') es una composición instrumental propia de los siglos XVI y XVII, aunque sus efectos y connotaciones estuvieron presentes en los siglos XVIII, XIX y XX. El verbo italiano ricercare significa “buscar” o “descubrir”. La noción general de la composición musical como proceso de búsqueda o descubrimiento está presente en el concepto que hay detrás de palabras como “troubadour” o “trouvère”, e incluso en el término “Invención” (por no hablar de la relación aparente entre los ricercares didácticos a dos voces y las invenciones de Bach). (es)
  • A ricercar (/ˌriːtʃərˈkɑːr/ REE-chər-KAR, Italian: [ritʃerˈkar]) or ricercare (/ˌriːtʃərˈkɑːreɪ/ REE-chər-KAR-ay, Italian: [ritʃerˈkaːre]) is a type of late Renaissance and mostly early Baroque instrumental composition. The term ricercar derives from the Italian verb ricercare which means 'to search out; to seek'; many ricercars serve a preludial function to "search out" the key or mode of a following piece. A ricercar may explore the permutations of a given motif, and in that regard may follow the piece used as illustration. The term is also used to designate an etude or study that explores a technical device in playing an instrument, or singing. (en)
  • Il ricercare o ricercata è una composizione musicale strumentale del tardo rinascimento e del primo barocco. Nella sua più comune interpretazione, si riferisce ad una forma antica di fuga di carattere serio il cui soggetto usa note di elevato valore. Tuttavia il termine ha altri significati utilizzati nel tempo in campo musicale. (it)
  • Het ricercare is de voorloper van de fuga ten tijde van de vierde generatie van de Franco-Vlaamse School. Het ricercare is een instrumentaal motet, zonder tekst. Juist omdat de tekst achterwege wordt gelaten biedt dit voor de componist de mogelijkheid om de thema-inzet vaker te gebruiken dan bij een vocaal motet mogelijk zou zijn. In vergelijking met de later ontstane fuga is het ricercare in zekere zin complexer van opzet. Een fuga gaat in de meeste gevallen uit van maar één thema terwijl het ricercare er meerdere kan hebben. (nl)
  • Ricercar (od wł. ricercare = szukać) – forma muzyczna rozwinięta w XVI i XVII wieku, komponowanie na instrumenty solowe lub zespoły instrumentów, a we wczesnym okresie także do wykonania wokalnego. Nazwą tą określa się dwa typy utworów: imitacyjne i swobodne. Sześciogłosowy ricercar jest częścią Musikalisches Opfer J.S. Bacha. (pl)
  • Um ricercare, ricercar ou ricercata (os termos são intercambiáveis) é um tipo de composição instrumental da Renascença tardia e sobretudo do início do barroco. O termo significa 'procurar' e muitos ricercari têm função de introdução, em busca da tonalidade ou do modo da peça que se segue. Um ricercare pode explorar as permutações de um dado motivo e, neste sentido, pode seguir a peça utilizada como ilustração. Por exemplo, o Ricercar sopra Benedictus desenvolveria motivos de um moteto intitulado Benedictus. O termo também é utilizado para designar um estudo que explora um recurso técnico para se tocar um determinado instrumento ou para cantar. (pt)
rdfs:label
  • Ricercare (ca)
  • Ricercar (de)
  • Ριτσερκάρε (el)
  • Riĉerkaro (eo)
  • Ricercare (es)
  • Ricercare (fr)
  • Ricercare (it)
  • 리체르카레 (ko)
  • リチェルカーレ (ja)
  • Ricercare (nl)
  • Ricercar (en)
  • Ricercar (pl)
  • Ricercar (pt)
  • Ричеркар (ru)
  • 里切尔卡 (zh)
  • Ричеркар (uk)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License