Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Dalenvelk/Triple H

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To nie jest artykuł w en‍cyklopedii. To jest osobista strona uż‍ytkownika Wi‍kipedii.

Poglądy i opinie wyrażone na tej stronie są prywatnym punktem widzenia autora.

Jeśli ta strona jest osadzona w serwisie innym niż Wi‍kipedia, jest tylko kopią, która może już być nieaktualna. Jej użytkownik jest związany z Wi‍kipedią i prawdopodobnie nie jest w żaden sposób związany z serwisem zawierającym kopię. Oryginał jego strony znajduje się pod adresem:

pl.wi‍kipedia.org/wiki/Wikipedysta:Dalenvelk/Triple_H.

 Osobny artykuł: Triple H.
 Zobacz też: Wikipedysta:Dalenvelk/Triple H(cz.2).

Fragmenty edytowane przeze mnie. Podzielone na 2 części z powodu niewydolności laptopa przy dużej ilości kodu.

Kariera profesjonalnego wrestlera

[edytuj | edytuj kod]

The Connecticut Blueblood

[edytuj | edytuj kod]
Helmsley noszący żakiet i tradycyjne perfumy dla uwydatnienia wizerunku snoba

Levesque zaczął swoją karierę w WWF jako Hunter Hearst Helmsley – "Szlachcic z Connecticut" (ang. Connecticut Blueblood). Kilka miesięcy później zaczął się pojawiać w winietach, w których mówił o prawidłowym wykorzystaniu dobrych manier. Zadebiutował 30 kwietnia 1995 na odcinku WWF Wrestling Challenge. Jego debiut pay-per-view odbył się na SummerSlam; pokonał Boba Holly'ego[1]. Pod koniec 1995, Levesque zaczął feud z farmerem Henrym O. Godwinnem. Ich ostatnią walką był niesławny "Hog Pen match" na In Your House 5: Seasons Beatings, z którego Levesque wyszedł zwycięsko[2].

Pomimo bycia mocno promowanym przez pierwsze miesiące po debiucie, kariera Levesque'a utknęła w martwym punkcie w 1996. Zaczął feud z Droesem i przegrał z nim na Royal Rumble 1996. Krótko po Royal Rumble, Helmsley zaczął pojawiać się w ringu z różnymi managerkami. Na WrestleManii XII przegrał z The Ultimate Warriorem[3] i rozładował złość na swojej managerce Sable. Debiutujący Marc Mero uratował Sable z rąk Helmsleya[4], co rozpoczęło feud pomiędzy dwójką wrestlerów.

Levesque był członkiem The Kliq – ugrupowania wrestlerów, które znane było z wpływania na decyzje Vince'a McMahona i bookerów WWF. Helmsley miał wygrać turniej King of the Ring 1996, lecz ostatecznie decyzję zmieniono, głównie z powodu incydentu w Madison Square Garden. Nash i Hall opuszczali federację na rzecz WCW, i po ich ostatniej walce do ringu wkroczyło całe The Kliq by pożegnać wrestlerów, łamiąc przy tym kayfabe[5]. Jedynie Levesque został ukarany.

21 października 1996, Helmsley zdobył WWF Intercontinental Championship, pokonując Marca Mero[6]. 13 lutego 1997 stracił pas na rzecz Rocky'ego Maivii[6]. Po utracie tytułu Interkontynentalnego, rozpoczął nowy feud z Goldustem i pokonał go na WrestleManii 13[7]. Podczas trwania tej rywalizacji zadebiutowała Chyna, nowa ochroniarka Helmsleya[8].

D-Generation X

[edytuj | edytuj kod]
Triple H i Chyna w kwietniu 1999

Helmsley wygrał turniej King of the Ring 1997, pokonując Mankinda w finale[9]. Później tego roku, Shawn Michaels, Helmsley, Chyna i Rick Rude uformowali D-Generation X (DX)[10]. Stajnia była znana z przekraczania standardów w WWF; Michaels i Helsmley wygłaszali kontrowersyjne proma, używając catchphrase'a "Suck It" i gestów seksualnych (m.in. crotch chop, czyli skrzyżowanie rąk koło krocza w literę "X"), a także wyśmiewając Breta Harta i Kanadę. Helsmley całkowicie porzucił gimmick "Connecticut Blueblooda" i zaczął pojawiać się w t-shirtach i skórzanych kurtkach. W międzyczasie, jego pseudonim ringowy został skrócony do prostego Triple H (był to skrót od wcześniejszego pseudonimu)[11]. 11 grudnia 1997 zdobył European Championship[11]. Po zakończeniu rywalizacji pomiędzy DX i Hart Foundation, Helmsley kontynuował feud z Owenem Hartem. Ich rywalizacja została zakończona wygraną przez Triple H'a walką na WrestleManii XIV[12].

Po WrestleManii, Michaels został zmuszony do zaprzestania wystąpień w ringu – dwa miesiące wcześniej doznał poważnej kontuzji pleców. Triple H przejął pozycję lidera w DX i połączył siły z X-Pacem oraz New Age Outlaws[13]. D-Generation X zyskało popularność wśród fanów, przez co stajnia przeszła face turn. W międzyczasie, Levesque zaadaptował nową wejściówkę, w której pytał publikę "Are you ready? I said, are you ready?" (pol. "Jesteście gotowi? Powiedziałem, jesteście gotowi?") i parodiował konferansjera WCW Michaela Buffera, przekształcając słynne "Let's get ready to rumble" na "Let's get ready to suck it"[14].

Helmsley zaczął rywalizować o Intercontinental Championship z liderem Nation of Domination – The Rockiem. Triple H odebrał Rockowi mistrzostwo w Ladder matchu na SummerSlam w 1998[15]. Niedługo później odniósł kontuzję kolana. Rywalizacja pomiędzy Triple H'em a Rockiem była kontynuowana, kiedy DX walczyło ze stajnią The Corporation. 25 stycznia 1999, Triple H zawalczył z The Rockiem o WWF Championship w "I Quit" matchu. Wypowiedział słowa "I quit", kiedy Kane miał wymierzyć jego przyjaciółce Chynie Chokeslam. Triple H poddał walkę, by ratować wrestlerkę[16].

Na WrestleManii XV, Triple H przegrał z Kanem po tym jak w walkę zainterweniowała Chyna, powracając do DX[17]. Tej samej nocy, Triple H i Chyna zdradzili członka DX X-Paca, pomagając Shane'owi McMahonowi obronić European Championship[17]. Triple H i Chyna dołączyli razem do The Corporation, stając się heelami. Po wielu nieudanych próbach zdobycia WWF Championship[18], Triple H zawalczył z Mankindem i Stone Cold Stevem Austinem w Triple Threat matchu na SummerSlam; walkę wygrał Mankind[19]. Następnej nocy na Raw, Triple H pokonał Mankinda, zdobywając WWF Championship po raz pierwszy[18].

16 września 1999 na SmackDown!, Triple H stracił tytuł na rzecz Vince'a McMahona[20]. Tytuł mistrzowski odzyskał na gali Unforgiven, w Six-Pack Challenge'u[21]. Pokonał Stone Cold Steve'a Austina na No Mercy[22], po czym stracił tytuł w walce z Big Showem na Survivor Series[23]. Triple H kontynuował feud z Vincem McMahonem; poślubił jego córkę, Stephanie McMahon[24]. Na gali Armageddon pokonał McMahona w No Holds Barred matchu[25]. Stephanie później przeszła na stronę Triple H'a; razem zaczęli zarządzać WWF.

McMahon-Helmsley Era

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2000, Triple H zaczął nazywać samego siebie "The Game", zaś od Jima Rossa otrzymał przydomek "The Celebral Assassin". Początkowo to Owen Hart miał dostać przydomek "The Game"[26]. 3 stycznia 2000 na Raw is War, Triple H pokonał Big Showa zdobywając WWF Championship po raz trzeci.

Na początku 2000 roku rywalizował z Mickiem Foley'em. Zawalczyli ze sobą na Royal Rumble w Street Fight matchu o WWF Championship, z którego Triple H wyszedł zwycięsko po wykonaniu dwóch Pedigree na rywalu[27]. Rywalizacja zakończyła się na No Way Out w Hell in a Cell matchu; Triple H ponownie obronił tytuł, a Foley zmuszony był odejść z federacji[28]. Triple H obronił pas na WrestleManii 2000 w walce z The Rockiem[29], lecz miesiąc później stracił mistrzostwo na rzecz Rocka. Na Judgment Day odzyskał tytuł, tym razem w godzinnym Iron Man matchu[30], po czym ponownie go stracił na rzecz Rocka na King of the Ring[31].

Krótko rywalizował z Chrisem Jericho, a następnie rozpoczął feud z Kurtem Anglem. W rywalizację pomiędzy Triple H'em a Anglem zamieszana była także Stephanie McMahon; razem tworzyli trójkąt miłosny[32]. Na SummerSlam, The Rock pokonał Triple H'a i Angle'a w Triple Threat matchu, broniąc pasa WWF Championship[33]. Feud Triple H'a z Anglem zakończył się wygraną przez Triple H'a walką na Unforgiven[34].

Triple H rozpoczął rywalizację ze Stevem Austinem, gdy okazało się, że Triple H zapłacił Rikishi'emu za przejechanie Austina autem na gali Survivor Series w 1999[35]. Triple H i Austin zawalczyli na Survivor Series; Triple H ponownie próbował przejechać Austina, lecz nie udało mu się tego dokonać – Austin wsiadł do wózka widłowego, podniósł auto Triple H'a i zrzucił je z wysokości 3 metrów[36]. Feud został zakończony Three Stages of Hell matchem na gali No Way Out 2001, w którym Helmsley pokonał Austina[37]. W 2001 rywalizował też z The Undertakerem; Undertaker pokonał go na WrestleManii X-Seven[38]. Noc po WrestleManii, Triple H pomógł Austinowi wygrać Steel Cage match z The Rockiem[39]. Triple H i Austin utworzyli tag-team The Two-Man Power Trip. 5 kwietnia Triple H zdobył Intercontinental Championship po raz trzeci. Niedługo później stracił mistrzostwo, lecz odzyskał je w walce z Jeffem Hardym[40]. Na gali Blacklash Triple H i Austin pokonali Kane'a i The Undertakera, zdobywając WWF Tag Team Championship[41].

21 maja 2001, Triple H zerwał mięsień czworogłowy uda podczas obrony Tag Team Championship przeciwko Chrisowi Jericho i Chrisowi Benoit. Dokończył walkę, pomimo niezdolności utrzymania ciężaru na kontuzjowanej nodze. Kontuzja wymagała operacji, a rygorystyczna rehabilitacja wymusiła na Triple H'u przerwę od wystąpień w ringu na ponad osiem miesięcy.

Evolution

[edytuj | edytuj kod]
Triple H po zdobyciu Undisputed WWF Championship na WrestleManii X8

7 stycznia 2002 Triple H powrócił na Raw jako face[42]. Kilka tygodni później wygrał Royal Rumble match i otrzymał szansę na walkę o Undisputed WWF Championship na WrestleManii X8[43]. Na WrestleManii, Triple H pokonał Chrisa Jericho w walce o mistrzostwo[44]. Stracił pas na gali Backlash, na rzecz Hulka Hogana[45]. Po rozdzieleniu rosteru WWE na dwa brandy, został przedraftowany do SmackDown!. Kontynuował feud z Jericho; na gali Judgment Day wygrał z nim w Hell in a Cell matchu[46]. Na King of the Ring zawalczył o Undisputed WWF Championship przeciwko The Undertakerowi, lecz nie zdołał odzyskać tytułu[47].

McMahon-Helmsley Faction było powoli wycofywane z telewizji, głównie ze względu na face turn Triple H'a. Stephanie McMahon i Triple H przechodzili kryzys w związku; Stephanie sfałszowała ciążę, aby Helmsley wrócił do niej[48]. Ten jednak dowiedział się, że ciąża była kłamstwem i rzucił Stephanie na Raw, tuż przed odnowieniem przysięgi małżeńskiej[48]. Stephanie stała się managerką Jericho[48], lecz wkrótce później musiała opuścić WWF[49]. Storyline został zakończony podpisaniem papierów rozwodowych przez Triple H'a i Stephanie na gali Vengeance[50].

W międzyczasie, Shawn Michaels powrócił do WWE i dołączył do New World Order (nWo)[51]. Michaels i Kevin Nash próbowali namówić Triple H'a do przejścia na Raw i dołączenia do grupy[51]. Ostatecznie, grupa została rozwiązana[51], a Triple H został sprowadzony do Raw przez Erica Bischoffa. Triple H i Michaels mieli ponownie połączyć się w D-Generation X, lecz Triple H odwrócił się od Michaelsa, przechodząc heel turn[52]. Michaels wygrał "Unsanctioned Street Fight" z Triple H'em na gali SummerSlam[53].

Po SummerSlam, Undisputed Champion Brock Lesnar przeszedł do brandu SmackDown, pozostawiając Raw bez żadnego mistrzostwa. Generalny Menadżer Raw Eric Bischoff wprowadził World Heavyweight Championship i podarował pas Triple H'owi[54]. Triple H obronił tytuł w walce z Robem Van Damem na Unforgiven[55]. W październiku rozpoczął niesławny feud z mistrzem interkontynentalnym – Kanem. Storyline z Katie Vick został bardzo źle przyjęty przez fanów i porzucony tuż przed walką na No Mercy[56]. Na gali, Triple H pokonał Kane'a i zunifikował tytuły[57]. Triple H stracił World Heavyweight Championship na rzecz Shawna Michaelsa w pierwszym Elimination Chamber matchu na Survivor Series[58]. Odzyskał tytuł na gali Armageddon, pokonując Michaelsa w Three Stages of Hell matchu[59].

Triple H w kwietniu 2005

Na przełomie 2002 i 2003 roku[60], Triple H uformował grupę Evolution wraz z Ricem Flairem, Randym Ortonem i Batistą. Triple H i Ric Flair przegrali walkę o World Tag Team Championship z Kanem i Robem Van Damem[61]. Grupa dominowała na Raw; w grudniu 2003 każdy z członków Evolution posiadał pas mistrzowski[62]. Triple H bronił World Heavyweight Championship przez większość 2003, m.in. w walce z Bookerem T na WrestleManii XIX[63]. We wrześniu stracił tytuł na rzecz Billa Goldberga[64]. Odzyskał pas mistrzowski w Triple Threat matchu przeciwko Goldbergowi i Kane'owi na gali Armageddon[62]. Na Royal Rumble 2004 obronił tytuł w Last Man Standing matchu przeciwko Shawnowi Michaelsowi; walka zakończyła się remisem, przez co pas nie zmienił właściciela[65]. Stracił tytuł na rzecz Chrisa Benoit na WrestleManii XX[66].

Triple H zakończył feud z Michaelsem, pokonując go w najdłuższym w historii Hell in a Cell matchu na Bad Blood[67]. Po kolejnej nieudanej próbie odzyskania mistrzostwa na Vengeance[68], skupił się na Eugene'ie, pokonał go na gali SummerSlam[69]. Na Unforgiven, Triple H zdobył World Heavyweight Championship w walce z byłym członkiem Evolution – Randym Ortonem[70]. Mistrzostwo zostało zwakatowane po wygranym przez Triple H'a Triple Threat matchu z Chrisem Benoit i Edge'em[71]. Na New Year's Revolution, Triple H wygrał Elimination Chamber match i stał się mistrzem świata po raz dziesiąty[72]. Na WrestleManii 21, Triple H stracił World Heavyweight Championship na rzecz Batisty[73], po czym przegrał dwie walki rewanżowe: na Backlash[74] i Vengeance[75]. Po Vengeance, Triple H wziął przerwę od występów w WWE z powodu problemów z karkiem[76].

Po trzech miesiącach przerwy, Triple H powrócił na Raw i wraz z byłym członkiem Evolution, Ricem Flairem, pokonali Chrisa Mastersa i Carlito[77]. Po walce odwrócił się od Flaira, uderzając go młotem i rozpoczynając z nim rywalizację[78]. Flair pokonał Triple H'a w Steel Cage matchu o Intercontinental Championship na gali Taboo Tuesday[79]. Rywalizacja zakończyła się wygranym przez Triple H'a Last Man Standing matchu na Survivor Series 2005[80].

Zjednoczenie DX

[edytuj | edytuj kod]

We wczesnym 2006, Triple H wygrał turniej Road to WrestleMania Tournament, dzięki czemu mógł zawalczyć z Johnem Ceną o WWE Championship na WrestleManii 22[81]. Walka stała się main eventem WrestleManii; Triple H przegrał starcie[82]. Na Backlash, zawalczył o mistrzostwo z Edgem i Ceną w Triple Threat matchu, lecz ponownie przegrał. Po walce zaatakował rywali młotkiem i wykonał kilka crotch chopów (gestów używanych niegdyś przez DX)[83]. Triple H zmierzył się z Ceną jeszcze kilka razy; przegrał wszystkie starcia[84], za co obwinił Vince'a McMahona. Doprowadziło to do rozpoczęcia rywalizacji między Triple H'em a Shanem i Vincem McMahonami.

Triple H i Shawn Michaels wykonujący swoje znane pozy z D-Generation X

Shawn Michaels powrócił na Raw 12 czerwca i wraz z Triple H'em odnowili D-Generation X[85]. DX pokonało Spirit Squad na gali Vengeance w 5-on-2 Handicap matchu[86]. Na SummerSlam pokonali Vince'a i Shane'a, pomimo interwencji innych wrestlerów pracujących dla Vince'a[87]. Na Unforgiven, D-Generation X pokonało McMahonów i ECW World Championa Big Showa w 3-on-2 Handicap Hell in a Cell matchu[88].

DX rozpoczęło rywalizację z Rated-RKO (Edge i Randy Orton). Na gali Cyber Sunday, sędzia specjalny starcia między Rated-RKO a DX – Eric Bischoff – pozwolił Rated-RKO użyć broni, przez co DX przegrało walkę[89]. Na Survivor Series, drużyna DX pokonała drużynę Edge'a i Ortona w 5-on-5 Traditional Survivor Series Elimination matchu[90]. W styczniu 2007, na gali New Year's Revolution, Triple H ponownie zerwał mięsień czworogłowy (tym razem było to prawe udo), przez co walka DX z Rated-RKO zakończyła się no-contestem[91][92].

WWE Champion

[edytuj | edytuj kod]

Triple H powrócił na SummerSlam 2007 i pokonał Kinga Bookera[93]. Dwa miesiące później na No Mercy, Triple H wygrał walkę z Randym Ortonem, zostając sześciokrotnym WWE Championem[94]. Tej samej nocy obronił tytuł w zarządzonej przez Vince'a McMahona walce z Umagą[94]. Po udanej obronie, McMahon zdecydował przyznać Ortonowi rewanż jeszcze tej samej nocy. Triple H stracił tytuł w Last Man Standing matchu z Ortonem[95]. Panowanie Triple H'a na No Mercy było siódmym najkrótszym w historii WWE – trwało ono niecałą galę[96]. Po wygraniu Raw Elimination Chamber matchu na gali No Way Out, Triple H ponownie stał się pretendentem do WWE Championship[97]. Na WrestleManii XXIV[98]zmierzył się z Randym Ortonem i Johnem Ceną w Triple Threat matchu o mistrzostwo; stracie wygrał Orton. Miesiąc później na Backlash, Triple H wygrał tytuł w Fatal Four-Way Elimination matchu przeciwko Ortonowi, Cenie i Johnowi "Bradshaw" Layfieldowi[99]. Triple H dwukrotnie obronił pas w walkach przeciwko Ortonowi: na Judgment Day, w Steel Cage matchu[100], oraz na One Night Stand w Last Man Standing matchu[101].

Triple H jako WWE Champion w listopadzie 2008

23 czerwca 2008 Triple H został przeniesiony do brandu SmackDown[102]. Przez całe lato skutecznie bronił mistrzostwa m.in. w walkach przeciwko The Great Khali'emu na SummerSlam[103], oraz w Championship Scramble matchu na gali Unforgiven[104]. Tuż po Unforgiven rozpoczął rywalizację o pas z Jeffem Hardym.

Na Survivor Series, Triple H miał bronić mistrzostwa przeciwko Vladimirowi Kozlovowi i Hardy'emu. Hardy został zaatakowany przed walką, a jego miejsce w Triple Threat matchu zajął Edge. Jeff Hardy zainterweniował i przypadkowo uderzył Triple H'a stalowym krzesełkiem, przez co ten przegrał walkę i pas mistrzowski[105]. Triple H wział udział w Royal Rumble matchu na gali Royal Rumble 2009; został wyeliminowany jako ostatni[106]. W lutym, na No Way Out, zdobył WWE Championship w SmackDown Elimination Chamber matchu[107].

16 lutego 2009 na Raw, Triple H przyszedł na pomoc Stephanie i Shane'owi McMahonom, kiedy ci zostali zaatakowani przez Randy'ego Ortona[108]. Podczas wywiadu z Jimem Rossem, Triple H złamał kayfabe, wyjawiając, że Vince McMahon jest jego teściem, Shane szwagrem, zaś Stephanie jego żoną[109]. Skonfrontował się z Ortonem i próbował go zaatakować, lecz przeszkodziło mu The Legacy (Ted DiBiase Jr. i Cody Rhodes)[110]. Na WrestleManii XXV, Triple H obronił WWE Championship w walce z Ortonem[111]. Triple H, Shane McMahon i Batista zawalczyli z Ortonem i Legacy w Six-Man Tag Team matchu o WWE Championship na Backlash; Orton przypiął Triple H'a, przez co stał się nowym mistrzem[112]. Triple H przegrał Three Stages of Hell match o tytuł z Ortonem na The Bash[113]. Nie zdołał też zdobyć tytułu na Night of Champions[114].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ SummerSlam 1995 results. WWE. [dostęp 2015-03-21].
  2. ↑ In Your House 5 results. Pro Wrestling History. [dostęp 2015-03-21].
  3. ↑ WrestleMania XII results. WWE. [dostęp 2012-05-04].
  4. ↑ Sable, www.wwe.com [dostęp 2016-03-25].
  5. ↑ Alex Besong, Members of The Kliq Talk Infamous “Curtain Call” Incident, WrestlingRumors.net [dostęp 2016-03-25] (ang.).
  6. ↑ a b Philip Kreikenbohm, Posiadacze WWE Intercontinental Championship, www.cagematch.net [dostęp 2016-03-25].
  7. ↑ Full WrestleMania 13 Results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-25].
  8. ↑ WWE, Chyna attacks Marlena from the crowd [online], youtube.com, 29 września 2013 [dostęp 2016-03-25].
  9. ↑ King of the Ring 1997 Results. PWWEW.net. [dostęp 2007-08-10].
  10. ↑ Shawn Michaels officially names D-Generation X: Raw, October 13, 1997, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  11. ↑ a b Philip Kreikenbohm, Walki stoczone w 1997, www.cagematch.net [dostęp 2016-03-26].
  12. ↑ Full WrestleMania XIV results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  13. ↑ The Evolution of D-Generation X, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  14. ↑ D-Generation X promo 5/18/1998 [online], www.youtube.com, 27 lutego 2016 [dostęp 2016-03-26].
  15. ↑ Full Event Results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  16. ↑ The Rock vs. Triple H - WWE Championship "I Quit" Match: Raw, January 25, 1999, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  17. ↑ a b Random Network Reviews: WrestleMania XV, Random Network Reviews: WrestleMania XV [dostęp 2016-03-26].
  18. ↑ a b Philip Kreikenbohm, Walki stoczone w 1999, www.cagematch.net [dostęp 2016-03-26].
  19. ↑ Full Event Results - SummerSlam 1999, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  20. ↑ WWF Smackdown--September 16, 1999, www.pwwew.net [dostęp 2016-03-26].
  21. ↑ Full Event Results - Unforgiven 1999, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  22. ↑ Full Event Results - No Mercy 1999, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  23. ↑ Full Event Results - Survivor Series 1999, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  24. ↑ Triple H interrupts Stephanie McMahon and Test's wedding: Raw, November 29, 1999, pl.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  25. ↑ Results - Armageddon 1999, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  26. ↑ Owen Hart. IMDb. [dostęp 2014-12-16].
  27. ↑ Full Event Results - Royal Rumble 2000, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  28. ↑ Dark Pegasus Video Review: No Way Out 2000, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-26].
  29. ↑ Full WrestleMania 2000 results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  30. ↑ Full Event Results - Judgment Day 2000, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  31. ↑ The SmarK Retro Repost – King Of The Ring 2000, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-26].
  32. ↑ Erik Beaston, Classic of Week: HHH vs. Kurt Angle from Unforgiven 2000, Bleacher Report [dostęp 2016-03-26].
  33. ↑ Full Event Results - SummerSlam 2000, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  34. ↑ Full Event Results - Unforgiven, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  35. ↑ Travis Wakeman, WWE Missed Opportunities: Steve Austin's Mystery Attacker, Bleacher Report [dostęp 2016-03-26].
  36. ↑ Matthew Maloney, Flashback: Survivor Series 2000, Bleacher Report [dostęp 2016-03-26].
  37. ↑ Full Event Results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  38. ↑ Full WrestleMania X-Seven results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  39. ↑ Raw results – 2001. The History of the WWE. [dostęp 2009-09-24].
  40. ↑ The History of SmackDown! - 2001 [online] [dostęp 2016-03-26].
  41. ↑ Full Event Results - Backlash 2001, www.wwe.com [dostęp 2016-03-26].
  42. ↑ 411MANIA | The SmarK RAW Rant – January 7 / 2002, The SmarK RAW Rant – January 7 / 2002 [dostęp 2016-03-27].
  43. ↑ Full Event Results - Royal Rumble 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  44. ↑ Full WrestleMania X8 results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  45. ↑ Full Event Results - Backlash 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  46. ↑ Results - Judgment Day 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  47. ↑ Dark Pegasus Video Review: King of the Ring 2002, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-27].
  48. ↑ a b c HALL "OWW" SHAME: I'M PREGNANT!. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-09-19].
  49. ↑ Raw Results: March 25, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-09-19].
  50. ↑ Vengeance 2002 Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-09-19].
  51. ↑ a b c On this date in WWE history: Shawn Michaels returns to WWE on Raw and joins the nWo, Cageside Seats [dostęp 2016-03-27].
  52. ↑ Ryan Dilbert, Power Ranking All of Triple H's Heel Turns, Bleacher Report [dostęp 2016-03-27].
  53. ↑ Full Event Results - SummerSlam 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  54. ↑ Eric Bischoff awards Triple H with the World Heavyweight Championship: Raw, September 2, 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  55. ↑ Full Event Results - Unforgiven 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  56. ↑ Hall of Shame - Online World of Wrestling, www.onlineworldofwrestling.com [dostęp 2016-03-27].
  57. ↑ Full Event Results - No Mercy 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  58. ↑ Full Event Results - Survivor Series 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  59. ↑ Results - Armageddon 2002, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  60. ↑ The theory of Evolution: photos, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  61. ↑ Philip Kreikenbohm, Walki Triple H'a w 2003, „CageMatch”, www.cagematch.net [dostęp 2016-03-27].
  62. ↑ a b Results - Armageddon 2003, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  63. ↑ Full WrestleMania XIX results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  64. ↑ Philip Kreikenbohm: Posiadacze World Heavyweight Championship. www.cagematch.net. [dostęp 2016-03-27].
  65. ↑ Full Event Results - Royal Rumble 2004, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  66. ↑ Full WrestleMania XX Results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  67. ↑ Dark Pegasus Video Review: Bad Blood 2004, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-27].
  68. ↑ Full Event Results - Vengeance 2004, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  69. ↑ Full Event Results - SummerSlam 2004, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  70. ↑ Full Event Results - Unforgiven 2004, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  71. ↑ Raw – November 29, 2004 Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  72. ↑ Ring Crew Reviews: WWE New Year’s Revolution 2005, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-27].
  73. ↑ Full WrestleMania 21 Results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  74. ↑ Full Event Results - Backlash 2005, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  75. ↑ Full Event Results - Vengeance 2005, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  76. ↑ Triple H: The King of Kings, 2008.
  77. ↑ Philip Kreikenbohm, Walki Triple H'a w 2005, „CageMatch”, www.cagematch.net [dostęp 2016-03-27].
  78. ↑ Raw – October 3, 2005 Results. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  79. ↑ Full Event Results - Taboo Tuesday 2005, www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  80. ↑ Triple H def. Ric Flair (Last Man Standing Match), www.wwe.com [dostęp 2016-03-27].
  81. ↑ Philip Kreikenbohm, Road To WrestleMania Tournament, www.cagematch.net [dostęp 2016-03-29].
  82. ↑ Full WrestleMania 22 results, www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  83. ↑ WWE Champion John Cena def. Triple H and Edge (Triple Threat Match), www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  84. ↑ Philip Kreikenbohm, Walki Triple H'a w 2006 (str. 1), www.cagematch.net [dostęp 2016-03-29].
  85. ↑ Raw – June 12, 2006 Results.
  86. ↑ D-Generation X def. Spirit Squad (5-on-2 Handicap Match), www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  87. ↑ D-Generation X def. The McMahons, www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  88. ↑ D-Generation X def. The McMahons & Big Show (Hell in a Cell Match), www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  89. ↑ Edge & Randy Orton def. D-Generation X, www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  90. ↑ DX, CM Punk, Matt & Jeff Hardy def. Rated-RKO), Johnny Nitro, Gregory Helms & Mike Knox (Traditional Survivor Series Match), www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  91. ↑ The New Year’s Revolution 2007 Breakdown, „411MANIA”, 411mania.com [dostęp 2016-03-29].
  92. ↑ DX vs. World Tag Team Champions Rated-RKO (No Contest), www.wwe.com [dostęp 2016-03-29].
  93. ↑ Triple H def. King Booker, www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  94. ↑ a b WWE Champion Triple H def. Umaga.
  95. ↑ Randy Orton def. Triple H (Last Man Standing Match; Orton wins WWE Championship), www.wwe.com [dostęp 2016-03-31].
  96. ↑ Top 10 Shortest WWE Championship Reigns in History, TheRichest [dostęp 2016-03-31].
  97. ↑ Triple H wins Raw Elimination Chamber.
  98. ↑ Triple Threat Match: Randy Orton def. John Cena and Triple H (Orton retains WWE Title).
  99. ↑ WWE World Heavyweight Championship, www.wwe.com [dostęp 2016-03-31].
  100. ↑ WWE Champion Triple H def. Randy Orton (Steel Cage Match), www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  101. ↑ WWE Champion Triple H def. Randy Orton (Last Man Standing Match), www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  102. ↑ Gem Jefferson, WWE Draft 2008: SmackDown! No Longer The Second Rate Show, Bleacher Report [dostęp 2016-04-01].
  103. ↑ WWE Champion Triple H def. The Great Khali, www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  104. ↑ Complete WWE Unforgiven 2008 Results - Wrestle Newz, Wrestle Newz [dostęp 2016-04-01] (ang.).
  105. ↑ Edge def. WWE Champion Triple H & Vladimir Kozlov (Triple Threat Match), www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  106. ↑ Randy Orton wins Royal Rumble Match, www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  107. ↑ Triple H wins WWE Championship Elimination Chamber Match, www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  108. ↑ WWE RAW 2009 02 16 - OWW, Online World of Wrestling [dostęp 2016-04-01] (ang.).
  109. ↑ Ring Posts: Triple H reveals wrestling’s worst-kept secret on Smackdown - WWE Raw, Smackdown and TNA pro wrestling news, analysis from Kevin Eck - baltimoresun.com, weblogs.baltimoresun.com [dostęp 2016-04-01].
  110. ↑ Exclusive WWE RAW Results - February 23, 2009 - Wrestlezone, Wrestlezone [dostęp 2016-04-01] (ang.).
  111. ↑ Full WrestleMania XXV results, www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  112. ↑ Randy Orton & The Legacy def. Triple H, Batista & Shane McMahon (Randy Orton new WWE Champion), www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  113. ↑ WWE Champion Randy Orton def. Triple H (Three Stages of Hell Match), www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
  114. ↑ WWE Champion Randy Orton def. Triple H & John Cena, www.wwe.com [dostęp 2016-04-01].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Dalenvelk/Triple_H&oldid=67053818”