Przejdź do zawartości

Delphinoidea

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Delphinoidea
J.E. Gray, 1821[1]
Ilustracja
Przedstawiciel nadrodziny – delfin zwyczajny (Delphinus delphis)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

Whippomorpha

Infrarząd

walenie

Parvordo

zębowce

Nadrodzina

Delphinoidea

Synonimy
Rodziny

7 rodzin (w tym 4 wymarłe) + 9 rodzajów wymarłych o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście

Delphinoideanadrodzina ssaków z parvordo zębowców (Odontoceti) w obrębie infrarzędu waleni (Cetacea).

Podział systematyczny

[edytuj | edytuj kod]

Do nadrodziny należą następujące występujące współcześnie rodziny[3][4][5]:

Opisano również rodziny wymarłe[6]:

Rodzaje wymarłe nie sklasyfikowane w żadnej z powyższych rodzin:

  • Anacharsis Bogachev, 1956[7] – jedynym przedstawicielem był Anacharsis orbus Bogachev, 1956
  • Delphinavus Lull, 1914[8] – jedynym przedstawicielem był Delphinavus newhalli Lull, 1914
  • Lamprolithax R. Kellogg, 1931[9]
  • Microphocaena Kudrin & Tatarinov, 1965[10] – jedynym przedstawicielem był Microphocaena podolica Kudrin & Tatarinov, 1965
  • Miodelphis L.E. Wilson, 1935[11] – jedynym przedstawicielem był Miodelphis californicus L.E. Wilson, 1935
  • Nannolithax R. Kellogg, 1931[12] – jedynym przedstawicielem był Nannolithax gracilis R. Kellogg, 1931
  • Oedolithax R. Kellogg, 1931[13] – jedynym przedstawicielem był Oedolithax mira R. Kellogg, 1931
  • Palaeophocaena Abel, 1905[14] – jedynym przedstawicielem był Palaeophocaena andrussowi Abel, 1905
  • Platylithax R. Kellogg, 1931[15] – jedynym przedstawicielem był Platylithax robusta R. Kellogg, 1931

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. J.E. Gray. On the Natural Arrangment of Vertebrose Animals. „The London Medical Repository”. 15, s. 310, 1821. (ang.). 
  2. J.F. von Brandt. Untersuchungen über die fossilen und subfossilen Cetaceen Europa’s. „Mémoires de l’Académie Impériale des Sciences de St.-Pétersbourg”. VIIE série. 20 (1), s. 243, 1873. (niem.). 
  3. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-01-24]. (ang.).
  4. C.J. Burgin: Introduction. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 23. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  5. C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 27. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  6. J.S. Zijlstra, Delphinoidea Gray, 1821, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-11-24] (ang.).
  7. B.B. Богачев. Сарматский дельфин Anacharsis orbus из окрестностей г. Ставрополя-Кавказского. „Материалы по изучению Ставропольского края”. 8, s. 237–254, 1956. (ros.). 
  8. R.S. Lull. Fossil dolphin from California. „The American journal of science”. Fourth series. 37 (219), s. 211, 1914. (ang.). 
  9. Kellogg 1931 ↓, s. 381.
  10. Л.Н. Кудрин & К.А. Татаринов. О миоценовых дельфинах Западной Украины. „Палеонтологический журнал”. 4, s. 68–74, 1965. (ros.). 
  11. L.E. Wilson. Miocene marine mammals from the Bakersfield region, California. „Bulletin”. 4, s. 76, 1935. (ang.). 
  12. Kellogg 1931 ↓, s. 386.
  13. Kellogg 1931 ↓, s. 378.
  14. O. Abel. Eine Stammtype der Delphiniden aus dem Miocan der Halbinsel Taman. „Jahrbuch der Kaiserlich-Koniglichen Geologischen Reichsanstalt”. 55, s. 376, 1905. (niem.). 
  15. Kellogg 1931 ↓, s. 388.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]