Przejdź do zawartości

Ansaldo A.300

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ansaldo A.300
(Dane wersji Ansaldo A.300-4)
Ilustracja
Samoloty Ansaldo A-300-4 (z lewej) i samoloty SPAD S.61 ze 111 Eskadry Myśliwskiej (w głębi z prawej).
Dane podstawowe
Państwo

 Włochy

Producent

Gio Ansaldo(inne języki)

Typ

samolot wywiadowczo-bombowy

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji drewnianej, podwozie klasyczne – stałe

Załoga

2 (pilot, obserwator)

Historia
Data oblotu

1919

Lata produkcji

1919–1924 (?)

Wycofanie ze służby

1940

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy, 6-cylindrowy FIAT A-12bis

Moc

320 KM (235 kW)

Wymiary
Rozpiętość

11,24 m

Długość

8,75 m

Wysokość

2,97 m

Powierzchnia nośna

39,50 m²

Masa
Własna

1 140 kg

Startowa

1 825 kg

Osiągi
Prędkość maks.

200 km/h

Prędkość przelotowa

170 km/h

Prędkość wznoszenia

4,4 m/s

Pułap

5 300 m

Zasięg

500 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm (stałe)
2 karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm (ruchome na obrotnicy w kabinie obserwatora)
12 – 18 bomb o łącznej masie 191 kg
Użytkownicy
Włochy, Belgia, Hiszpania, Węgry, Turcja, Polska

Ansaldo A.300włoski samolot wywiadowczo-bombowy, zaprojektowany i zbudowany w 1919 roku w Gio Ansaldo(inne języki) w Genui.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Ansaldo A.300 w locie

Pod koniec 1918 roku włoski inż. Emilio Verduzzio z wytwórni lotniczej Gio Ansaldo(inne języki) w Genui opracował projekt nowego samolotu wywiadowczo-bombowego opartego na konstrukcji budowanego seryjnie samolotu wywiadowczego Ansaldo SVA-10, który oznaczono Ansaldo A.300.

Prototyp zbudowano i oblatano w pierwszej połowie 1919 roku. Podobnie jak samolot Ansaldo SVA-10, miał on konstrukcję drewnianą. Kadłub o konstrukcji kratownicowej drewnianej, pokryty sklejką, mieścił z przodu silnik rzędowy osłonięty w tej części blachą aluminiową. Za silnikiem znajdowały się jedna za drugą odkryte kabiny pilota i obserwatora. Płaty były drewniane, prostokątne i pokryte płótnem. Były one usztywnione stojakami z rur stalowych o przekroju kropelkowym i cięgnami stalowymi.

Po przeprowadzeniu prób w locie i wprowadzeniu niezbędnych poprawek w drugiej połowie 1919 roku uruchomiono seryjną produkcję samolotu Ansaldo A.300. Na początku wyprodukowano niedużą serię dwumiejscowych samolotów Ansaldo A.300-2, a następnie 90 samolotów trzymiejscowych Ansaldo A.300-3. Na początku 1922 roku oblatano prototyp ulepszonej wersji dwumiejscowej oznaczonej jako Ansaldo A.300-4. W późniejszym okresie produkowano także wersje A.300-5 i A.300-6, głównie na eksport.

Łącznie wyprodukowano 700 samolotów Ansaldo A.300 wszystkich wersji.

Produkcja samolotu w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

W związku z zakupieniem licencji na budowę samolotu Ansaldo A.300 Główny Urząd Zaopatrzenia Armii w dniu 14 lutego 1920 roku zawarł umowę z Zakładami Mechanicznymi E. Plage i T. Laśkiewicz na budowę m.in. 200 samolotów Ansaldo A.300-2, przy czym silniki do tych samolotów miało dostarczyć włoskie przedsiębiorstwo FIAT. Samolot wzorcowy przyprowadziła lotem z Włoch do Polski załoga: pilot por. Ludomił Rayski (późniejszy Dowódca Lotnictwa) i inż. Witold Rumbowicz.

Zgodnie z tą umową jesienią 1920 roku przystąpiono do produkcji 25 samolotów A.300-2. Pierwszy samolot tego typu wyprodukowany w Polsce oblatał w dniu 21 czerwca 1921 roku zaproszony specjalnie w tym celu przez dyrektora zakładów inż. Witold Rumbowicza – znany pilot doświadczalny Adam Haber-Włyński. Oblot był pomyślny. Seria ta wzorowana była na samolotach sprowadzonych z Włoch.

W 1922 roku w Zakładach Mechanicznych E. Plage i T. Laśkiewicz przystąpiono do budowy ulepszonej dwumiejscowej wersji samolotu Ansaldo A.300-4, w której lotki umiejscowiono tylko na dolnym płacie, zastosowano nieco inną obudowę silnika, chłodnicę o dużym współczynniku oporu zastąpiono dwiema chłodnicami beczkowymi typu Lamblin oraz wprowadzono podwozie o lepszej konstrukcji. Była ona przystosowana do zabudowy radiostacji pokładowej i aparatu fotograficznego. Jednak niezgodna z dokumentacją włoską technologia produkcji płatowca w Polsce doprowadziła do serii tragicznych katastrof w trakcie normalnej eksploatacji w wojsku. Przyczyną katastrof były stalowe okucia lutowane mosiądzem. W wyniku nieprawidłowego procesu lutowania palnikiem acetylenowo-tlenowym z powodu zbyt wysokiej temperatury płomienia dochodziło do dyfuzji cynku (z lutu mosiężnego) do stali, co było przyczyną kruchości okuć - według technologii licencjodawcy okucia powinny być lutowane gazem świetlnym w niższej temperaturze płomienia. Do tego awaryjne i niepewne w pracy były silniki sprowadzone z Włoch. To, z brakiem doświadczenia wytwórni Plage i Laśkiewicz w produkcji lotniczej i brak właściwej kontroli w procesie produkcji przyczyniły się do szeregu poważnych awarii, przymusowych lądowań i wspomnianych katastrof tych samolotów. Z tego powodu samoloty nosiły miano „latających trumien”. W związku z tym stanem rzeczy pod koniec 1923 roku po zbudowaniu w Polsce 50 samolotów Ansaldo A.300 wstrzymano ich produkcję.

Użycie w lotnictwie

[edytuj | edytuj kod]

Samoloty wywiadowczo-bombowe Ansaldo A.300 były używane w lotnictwie Włoch, Belgii, Hiszpanii, Węgier, Turcji oraz Polski.

Ostatnie egzemplarze zostały wycofane z użycia w 1940 roku.

Użycie w lotnictwie polskim

[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku polska misja zakupów przebywająca we Włoszech zainteresowała się produkowanymi przez przedsiębiorstwo Gio Ansaldo w Genui samolotami: samolotem myśliwskim Ansaldo A-1 Balilla i nowym samolotem wywiadowczo-bombowym Ansaldo A.300.

W kwietniu 1920 roku Główny Urząd Zaopatrzenia Armii zawarł umowę z wytwórnią Gio Ansaldo na dostawę 30 samolotów Ansaldo A.300 do Polski, jednocześnie zakupiono licencję na budowę ich w Polsce.

Pierwszym z zakupionych we Włoszech samolotów Ansaldo A.300-2 przyleciała z Włoch przez Alpy, Francję i Niemcy do Polski w sierpniu 1920 roku załoga por. pil. Ludomił Rayski i inż. Witold Rumbowicz. Pozostałe 29 samolotów w wersjach A.300-2 i A.300-3 dostarczono do Polski pod koniec 1920 roku i w 1921 roku.

Samoloty Ansaldo A.300 od 1922 roku były na wyposażeniu eskadr treningowych, a od lata 1923 roku znajdowały się na wyposażeniu dywizjonu liniowego 2 pułku lotniczego w Krakowie. Po przeprowadzeniu dochodzenia w sprawie licznych awarii i katastrof tych samolotów, w sierpniu 1924 roku wydano zakaz lotów na tych samolotach.

W 1926 roku wycofano je z jednostek lotniczych i przekazano do kasacji.

Opis konstrukcji

[edytuj | edytuj kod]

Samolot Ansaldo A.300-4 był dwumiejscowym samolotem wywiadowczo-bombowym, dwupłatem o konstrukcji drewnianej. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd – 1 silnik rzędowy, śmigło dwułopatowe, drewniane.

Uzbrojenie:

  • 2 karabiny maszynowe Vickers kal. 7,7 mm – stałe, zsynchronizowane
  • 2 karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm – ruchome na obrotnicy w kabinie obserwatora
  • 12 – 18 bomb o łącznej masie 191 kg

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Morgała: Polskie samoloty wojskowe 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1972, s. 164–168.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]
Samolot Ansaldo A-300-4 w hangarze
Samoloty na lotnisku i tłum osób uczestniczących w Tygodniu Lotniczym w Krakowie. Na pierwszym planie samolot Ansaldo A300-4 o numerze SP-ABO
Ansaldo A-300-4 eksponowany na Wystawie Ligi Obrony Powietrznej Państwa w Parku Jordanowskim w Krakowie
Ansaldo A-300-4 SP-ABO w locie
Ansaldo A-300-4 SP-ABO w locie