Przejdź do zawartości

Aleksander V (antypapież)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander V
Pietro Philarges di Candia
antypapież
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

ok. 1339
Heraklion

Data i miejsce śmierci

3 maja 1410
Bolonia

Miejsce pochówku ?
Antypapież
Okres sprawowania

1409–1410

Arcybiskup Mediolanu
Okres sprawowania

1402–1409

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Kościół tytularny

SS. XII Apostoli

Pontyfikat

26 czerwca 1409

Aleksander V (właśc. Pietro Philarges di Candia OFM; ur. ok. 1339[1] w Heraklionie, zm. 3 maja 1410 w Bolonii[2]) – franciszkanin, antypapież obediencji pizańskiej w okresie od 26 czerwca 1409 do 3 maja 1410[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Piotr z Candii był Grekiem i urodził się na Krecie, która znajdowała się wówczas pod panowaniem Republiki Weneckiej[2]. Pochodził z ubogiej rodziny; wcześnie osierocony trafił pod opiekę franciszkanów[2]. Po wstąpieniu do zakonu ok. 1357, studiował teologię w Padwie, Norwich i w Oksfordzie[2]. Wizytował domy zakonne w latach 1370–1375 na Litwie, gdzie poznał osobiście późniejszego króla Władysława Jagiełłę[4]. Następnie wykładał na uniwersytetach w Paryżu i w Padwie[2]. Został biskupem Piacenzy, a potem kolejno: Novary i Vicenzy[2]. W 1402 został arcybiskupem Mediolanu[3]. Trzy lata później, w 1405 został przez papieża Innocentego VII mianowany kardynałem-prezbiterem SS. XII Apostoli i legatem w Lombardii[2].

Na soborze pizańskim w 1409 wygłosił główne przemówienie, uznające obu papieży (Benedykta XIII i Grzegorza XII) za heretyków i schizmatyków, a następnie został wybrany papieżem[2]. Koronacja miała miejsce 26 czerwca. Zyskał uznanie Francji, Anglii, Czech, północnej Italii i Polski[2]. Miał to być wstęp do zakończenia Wielkiej Schizmy, w rzeczywistości wybór tylko pogłębił kryzys. Na początku pontyfikatu uczynił swoich przyjaciół i zwolenników biskupami i połączył oba kolegia kardynalskie[2]. Aby odzyskać Państwo Kościelne, Aleksander ekskomunikował króla Neapolu Władysława II i przekazał koronę Ludwikowi Andegaweńskiemu[2]. Zorganizował także wyprawę na podbój Rzymu, na czele z Baldassare Cossą, która odniosła sukces w styczniu 1410[2].

Był trzecim papieżem panującym równocześnie z Benedyktem XIII i Grzegorzem XII[3]. Wśród historyków nie ma pełnej zgody, który z nich był prawowitym papieżem. Przez cały swój pontyfikat rezydował w Bolonii, gdzie zmarł i został pochowany[3]. Następcą Aleksandra po jego śmierci w Bolonii w 1410 został Jan XXIII.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Filargis, O.F.M., Pietro. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-03-26]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997. ISBN 83-06-02633-0.
  3. a b c d Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 117. ISBN 83-7006-437-X.
  4. Stefan Kuczyński: Rzeczywistość historyczna w "Krzyżakach" Henryka Sienkiewicza. Wyd. 2. Warszawa: PIW, 1967, s. 177.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]