Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1989

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1989
Salzburgring
Officiële naam Großer Preis von Österreich
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 4 juni 1989
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Sito Pons
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Zwitserland Jacques Cornu
Derde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Eerste Vlag van Nederland Hans Spaan
Tweede Vlag van Spanje Julián Miralles
Derde Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Geral de Haas
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1989 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1989. De races werden verreden op 4 juni 1989 op de Salzburgring nabij Salzburg. In Oostenrijk kwamen de 125cc-, 250cc-, 500cc- en de zijspanklasse aan de start. De 80cc-klasse was in het seizoen 1988 geschrapt om het programma tot één dag te kunnen beperken.

De Grand Prix van Oostenrijk werd onder wisselende weersomstandigheden verreden, met name de trainingen. Dat kon voor sommigen een probleem zijn als ze tijdens de droge momenten technische problemen hadden en hun tijden in de regen moesten zetten. Men was over het algemeen positief over de organisatie. Er was in de afgelopen jaren best wat aan te merken geweest, maar men had zich de kritiek duidelijk aangetrokken. Zo waren er betere uitloopstroken, de baancommissarissen hadden duidelijke instructies, bij gevaarlijke situaties werden de trainingen meteen stilgelegd[1] en er kwam niemand zonder de juiste pas in het rennerskwartier (In Italië werden de passen voor het rennerskwartier gewoon aan de kassa verkocht).

Met Kevin Schwantz, Eddie Lawson en Wayne Rainey stonden de verwachte mensen op de eerste startrij, maar daar stond ook Pierfrancesco Chili, die wat te bewijzen had omdat hij als enige toprijder de boycot van de GP des Nations gebroken had.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"19'31
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 1"19'41
3. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"19'67
4. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"19'95
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"20'24
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 1"20'42
7. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"20'94
8. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda 1"20'96
9. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"21'04
10. Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 1"21'07

De 500cc-race werd droog verreden en leek even spannend toen Kevin Schwantz, Wayne Rainey en Eddie Lawson er samen vandoor gingen. Na drie ronden gaf Schwantz echter echt gas en hij nam drie seconden voorsprong. In de achtste ronde passeerde Lawson Rainey, die last had van een vibrerende motorfiets als gevolg van een beschadigd bandenkarkas. Lawson kon af en toe een halve seconde winnen op Schwantz, maar die pareerde die aanvallen door nóg sneller te rijden. Voor het publiek was er meer spanning in de strijd om de vierde plaats, die gewonnen werd door Christian Sarron voor Kevin Magee, Pierfrancesco Chili en Ron Haslam, die praktisch binnen een seconde finishten. Mick Doohan had ook nog bij deze groep gezeten, maar moest afhaken toen hij door een achterblijver het gras in gestuurd werd.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 38"39'05 1 20
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 38"41'18 2 17
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 38"58'95 3 15
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 39"16'88 5 13
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 39"17'19 7 11
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 39"17'55 4 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Pepsi-Suzuki 39"17'96 6 9
8 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 39"35'82 10 8
9 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha 39"37'09 9 7
10 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda 39"42'64 8 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Cabin-HRC-Honda 39"54'22 11 5
12 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +1 ronde 14 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Team Katayama-Honda +1 ronde 15 3
14 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha +2 ronden 16 2
15 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Römer-Honda +2 ronden 17 1
16 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda +2 ronden 19
17 Vlag van Duitsland Georg Robert Jung Honda +2 ronden 18
18 Vlag van Duitsland Stefan Klabacher Honda +2 ronden 21
19 Vlag van Duitsland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda +2 ronden 22
20 Vlag van Oostenrijk Karl Dauer Honda +2 ronden 24
21 Vlag van Zwitserland Nicholas Schmassmann Technotron-Honda +2 ronden 23
22 Vlag van Spanje Fernando Gonzalez de Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda +2 ronden 26
23 Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek Wernberger Konservenfabrik-Honda +3 ronden 30
24 Vlag van Oostenrijk Rudolf Zeller Manhattan +3 ronden 27
25 Vlag van Duitsland Hans Klingebiel Suzuki +3 ronden 25
26 Vlag van Oostenrijk Thomas Berghammer Suzuki +3 ronden 29

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Juan López Mella Xunta-Honda 20
Vlag van Duitsland Alois Meyer Rallye Sport-Honda 28
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Corse Opgave[2] 12
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha Blessure[3] 13

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Venezuela Larry Vacondio Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda [4]
Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda Blessure[5]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha Blessure[6]
Vlag van Japan Shinichi Ito Seed-HRC-Honda [7]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[8]
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [7]
Vlag van Japan Kunio Machii Nescafé-Yamaha [7]
Vlag van Spanje Jose Morillas Honda
Vlag van Verenigde Staten Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA Gewond[9]
Vlag van Italië Romolo Balbi Honda
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva Corse
Vlag van Australië Michael Dowson Yamaha
Vlag van Italië Fabio Biliotti Team Katayama-Honda
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha [10]
Vlag van Duitsland Ernst Gschwender Suzuki Deutschland
Vlag van Frankrijk Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [11]
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Honda
Vlag van Ierland Eddie Laycock Millar-Honda
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha [12]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda [13]
Vlag van Zweden Peter Lindén Flygvapnet-Eurovan Germany-Honda
Vlag van Italië Alberto Rota Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Fred Merkel Gallina-HB-HRC-Honda
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Librenti-Suzuki

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 106
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 95
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 71
4 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 62
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 57
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki
7 Vlag van Australië Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 39
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 36
9 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 33
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda

Hoewel Sito Pons ruim aan de leiding van het wereldkampioenschap stond, reed hij zelden een poleposition. Dat lukte hem dit keer wel, maar hij gaf toe dat hij daarvoor in de slipstream Carlos Cardús was gekropen. Tot verdriet van Martin Wimmer, die bijna voor een sensatie voor Aprilia had gezorgd. Daarvoor had Rotax, nadat hij in Duitsland was uitgevallen, een speciaal blok voor hem gebouwd. Cardús zelf werd vierde, maar op het korte en zeer snelle circuit lagen de tijden dicht bij elkaar en de eerste tien stonden binnen een seconde. Net als in Hockenheim speelde het gebrek aan snelheid de Yamaha's weer parten.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 1"24'69
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 1"24'73
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 1"25'02
4. Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 1"25'02
5. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"25'09
6. Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 1"25'31
7. Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 1"25'32
8. Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 1"25'46
9. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 1"25'46
10. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 1"25'67
Sito Pons

Jacques Cornu had de beste start, maar hij werd al meteen gepasseerd door Martin Wimmer. Ook Sito Pons, Luca Cadalora, Didier de Radiguès en Helmut Bradl voegden zich bij de kopgroep. Daarachter werd ook stevig gevochten door Reinhold Roth, Jean-Philippe Ruggia, Masahiro Shimizu, Loris Reggiani en Carlos Cardús. Voor Yamaha vervloog de hoop toen zowel Cadalora als Juan Garriga kort na elkaar uitvielen. Sito Pons wilde het niet zoals in Duitsland op de laatste ronde laten aankomen en met drie snelle ronden maakte hij zich los van het veld. Wimmer was bijna tweede geworden, maar hij werd op de streep geklopt door Cornu.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 34"29'14 1 20
2 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 34"31'18 3 17
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 34"31'40 2 15
4 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 34"33'57 8 13
5 Vlag van België Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 34"39'68 6 11
6 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 34"45'25 4 10
7 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 34"45'47 10 9
8 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 34"45'71 12 8
9 Vlag van Italië Loris Reggiani HB-HRC-Honda 34"46'03 11 7
10 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 34"46'26 7 6
11 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 35"09'55 15 5
12 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 35"11'08 16 4
13 Vlag van Italië Renzo Colleoni Aprilia-Rotax 35"23'51 19 3
14 Vlag van Italië Maurizio Vitali Honda 35"23'82 33 2
15 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-Honda 35"24'36 25 1
16 Vlag van Duitsland Bernard Schick Yamaha 35"24'57 29
17 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha 35"24'91 22
18 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda 35"25'08 20
19 Vlag van Brazilië Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha 35"25'64 28
20 Vlag van Duitsland Bernd Kassner Yamaha 35"26'25 24
21 Vlag van Ierland Gary Cowan Docshop-Yamaha 35"29'10 21
22 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 35"34'00 27
23 Vlag van Verenigde Staten Andrew Leisner Honda 35"36'07 26
24 Vlag van Oostenrijk August Auinger Project Consult-Yamaha 35"45'11 23
25 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Yamaha +1 ronde 30
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha +1 ronde 34
27 Vlag van Frankrijk Jean-Francois Foray Yamaha +1 ronde 36
28 Vlag van Italië Virginio Ferrari Gazzaniga-Rotax +1 ronde 17
29 Vlag van Italië Fausto Ricci Aprilia-Rotax +1 ronde 35

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha Vastloper 5
Vlag van Italië Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax Opgave 13
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Aprilia-Rotax 32
Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 9
Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax Val 14
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 18
Vlag van Frankrijk Adrien Morillas Yamaha 31

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Erich Neumair Aprilia-Rotax
Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha
Vlag van Oostenrijk Josef Hutter Honda
Vlag van Oostenrijk K. Daubauer Rotax
Vlag van Australië Darren Milner Yamaha
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Martin Sraj Honda

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Toshihiko Honma Yamaha [14]
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda [15]
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Geen machine [16]
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax
Vlag van Japan Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [7]
Vlag van Japan Toshinobu Shiomori Yamaha [7]
Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda
Vlag van Australië Daryl Beattie Honda
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Honda
Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha
Vlag van Japan Junya Arai Honda [7]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 127
2 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 86
3 Vlag van Spanje Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 72
4 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 70
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda
6 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/
HB-Shoei-HRC-Honda
66
7 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 46
8 Vlag van Duitsland Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 44
9 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Yamaha 40
Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha

Jorge Martínez reed de snelste trainingstijd, maar maakte een domme fout. In de natte warming-up training reed hij drie seconden sneller dan de concurrentie, maar hij moest dat bekopen met een val waarbij hij een sleutelbeen brak. Hans Spaan experimenteerde met een achterschokdemper van Öhlins en een WP-voorvork, maar hij koos uiteindelijk voor zijn sterkste motor die in de machine met een originele Showa-vork was gehangen. Hij reed de vierde trainingstijd achter zijn teamgenoot Ezio Gianola en Stefan Prein.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 1"32'58
2. Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 1"32'61
3. Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 1"33'11
4. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"33'30
5. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 1"33'32
6. Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 1"33'52
7. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 1"33'62
8. Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 1"33'79
9. Vlag van Finland Taru Rinne Servisco-Honda 1"34'07
10. Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda 1"34'31
Hans Spaan

De halfnatte baan zorgde op het startveld voor twijfel onder de coureurs, maar Hans Spaan koos gedecideerd voor regenbanden. Al in de eerste bocht gingen Ezio Gianola en Herri Torrontegui samen onderuit. Daardoor kwamen Taru Rinne, Koji Takada en Dario Romboni in de problemen en ook zij vielen. Zodoende leidde Spaan na de eerste ronde voor Julián Miralles, Corrado Catalano, Dirk Raudies en Domenico Brigaglia. Concurrenten Àlex Crivillé en Fausto Gresini zaten daar nog achter met hun intermediates. Miralles probeerde Spaan te volgen, maar diens voorsprong liep op naar drie seconden en zelfs in één ronde naar zes seconden toen Miralles het opgaf. Hoewel er 22 ronden gereden moesten worden zag Spaan in de zevende ronde al geen concurrenten meer achter zich. Toen de baan begon op te drogen profiteerde vooral Crivillé van zijn bandenkeuze. Hij wist zich nog naar de derde plaats te vechten, maar Spaan en Miralles kon hij niet meer bereiken. Spaan en Crivillé deden goede zaken in het wereldkampioenschap door het wegvallen van Martínez en vooral Gianola.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 37"10'29 4 20
2 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 37"36'41 8 17
3 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 37"46'50 5 15
4 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 37"52'44 23 13
5 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 37"52'69 7 11
6 Vlag van Duitsland Dirk Raudies Honda 37"53'31 33 10
7 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Garelli 37"53'56 22 9
8 Vlag van Italië Corrado Catalano Gazzaniga-Rotax 37"55'69 17 8
9 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 37"55'91 6 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda 37"56'42 35 6
11 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda 38"08'89 11 5
12 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Honda 38"09'10 26 4
13 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 38"15'70 3 3
14 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Honda 38"17'99 31 2
15 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Honda 38"20'01 10 1
16 Vlag van Italië Gastone Grassetti Aprilia-Rotax 38"20'21 28
17 Vlag van Oostenrijk Manfred Baumann Honda 38"23'87 21
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 38"37'96 15
19 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Honda 38"41'12 29
20 Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 38"42'75 30
21 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 38"50'20 34
22 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 39"07'41 13
23 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner Honda +1 ronde 32

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 12
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Aprilia-Rotax 24
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford 7Up-EMC-Rotax 27
Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda Val 2
Vlag van Spanje Herri Torrontegui Honda Val 16
Vlag van Finland Esa Kytölä Honda 20
Vlag van Finland Taru Rinne Servisco-Honda Val 9
Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda Val 18
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 36
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Honda 25
Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 19
Vlag van Italië Doriano Romboni Honda Val 14
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi Blessure[17] 1

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel
Vlag van Spanje Javier Debón JJ Cobas-Rotax
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Honda
Vlag van Finland Johnny Wickström Honda
Vlag van Spanje Rafael Roses Metrakit-JJ Cobas-Rotax
Vlag van Duitsland Klaus-Dieter Kindle Honda
Vlag van Nederland Jos van Dongen Casal
Vlag van Italië Emilio Cuppini Garelli
Vlag van Zwitserland Othmar Schuler Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Manley Honda
Vlag van Zweden Håkan Olsson Rotax

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Kenishi Yoshida Honda [7]
Vlag van Japan Masayuki Hirose Honda [7]
Vlag van Japan Masato Shima Honda [7]
Vlag van Japan Yukata Fujiwara Honda [7]
Vlag van Japan Kazuaki Yamashita Honda [7]
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda
Vlag van Japan Shin'ichi Fujiyama Honda [7]
Vlag van Japan Kasuya Yamada Honda [18]
Vlag van Australië Ian Saunders Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Jeandat Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Honda
Vlag van Italië Gabriele Debbia Aprilia-Rotax
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Ezio Gianola Pileri-AGV-Honda 81
2 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Marlboro-JJ Cobas-Rotax 75
3 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Cepsa-Derbi 62
4 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 58
5 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Marlboro-Aprilia-Rotax 51
6 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 46
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda
8 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda 43
9 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 35
10 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 31

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Steve Webster reed naar zijn tweede poleposition van het jaar, maar zesde man Masato Kumano zat nog net in dezelfde seconde. Dat gold niet voor Egbert Streuer, die ontstekingsproblemen en een vastloper had gehad. Hij moest van de zevende plaats vertrekken en had geen tijd gehad om zijn machine goed af te stellen voor een droge baan.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 1"25'79
2. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"26'07
3. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 1"26'21
4. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"26'36
5. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"26'53
6. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"26'79
7. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"27'38
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 1"27'42
9. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 1"28'06
10. Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 1"28'30

Egbert Streuer slalomde bij de start tussen de eerste twee startrijen door en nam de leiding voor de gebroeders Markus- en Urs Egloff. Steve Webster leek slecht te starten, maar hij was op dat moment zijn koppeling aan het verbranden. De gebroeders Alfred- en Martin Zurbrügg waren bijna als laatsten weg. De strijd om de leiding ging intussen tussen Streuer, Egloff en Rolf Biland. De gebroeders Egloff vielen door koppelingsproblemen terug naar de zesde plaats. Streuer kon Biland op de snelle gedeelten moeilijk volgen omdat zijn Yamaha-blok 600 toeren te weinig maakte. Zo won Biland voor Streuer. De slecht gestarte gebroeders Zurbrügg hadden even de derde plaats in handen, maar werden gepasseerd door Alain Michel/Jean Marc Fresc. Steve Webster en Tony Hewitt waren na de eerste ronde in de pit geweest om hun koppeling af te koelen en haalden met de vijftiende plaats toch nog een punt binnen.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser 31'47"35 2 20
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha +1"53 7 17
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser +20"22 3 15
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha +20"84 4 13
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +24"84 6 11
6 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha +27"84 5 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha +38"76 8 9
8 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM +47"23 9 8
9 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser +58"10 12 7
10 Vlag van Zwitserland Tony Wyssen Vlag van Zwitserland Kilian Wyssen LCR-Krauser +58"31 11 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith LCR-Yamaha 5
12 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Beijeman-LCR-Krauser +1 ronde 17 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Baker Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Hopkinson LCR-Krauser +1 ronde 3
14 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-JPX +1 ronde 15 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser +1 ronde 1 1
16 Vlag van Oostenrijk Klaus Klaffenböck Vlag van Oostenrijk Christian Parzer Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker LCR-Krauser +1 ronde
18 Vlag van Zweden Billy Gällros Vlag van Zweden Håkan Olsson Yamaha +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 14
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha Blessure[19] 10

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Campbell of
Vlag van Duitsland Wolfgang Bock
LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk David Smith Windle-ADM
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Duitsland Eckart Rösinger LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk George Hardwick Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parker of
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Irlam
LCR-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Judd Drew Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Houghton LCR-JPX
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Howles Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Pointer LCR-Krauser
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Strevens LCR-Krauser

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 41
2 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 39
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders en
Vlag van Nederland Geral de Haas
Lucky Strike-LCR-Yamaha 34
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 32
3 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 29
6 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-Yamaha /
BP-SMS-Yamaha
25
7 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 21
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Fowler-Yamaha 20
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser
10 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 18

De overwinning van Hans Spaan was de eerste voor een Nederlandse coureur in een soloklasse sinds de Britse Grand Prix van 1981, toen wijlen Jack Middelburg de 500cc-race won. Voor Spaan was het de eerste overwinning in het WK.

Met Wayne Gardner (beenbreuk) ging het verhoudingsgewijs goed. Hij had alweer getraind op het Automotodrom Grobnik en van Dr. Costa toestemming gekregen om in de TT van Assen te starten. Niall Mackenzie kreeg juist slecht nieuws. Naast zijn reeds vastgestelde gebroken knieschijf had hij ook twee breuken in zijn rechterhand. Bubba Shobert revalideerde van zijn ernstige hoofdverwonding bij zijn ouders in Lubbock (Texas), Bruno Bonhuil had een groot aantal breuken opgelopen in Hockenheim. Hij was geopereerd aan een gebroken arm, maar had ook een gebroken borstbeen en een gebroken dijbeen. Hij werd verzorgd in het universiteitsziekenhuis van Heidelberg in afwachting van zijn overplaatsing naar het ziekenhuis van Reims. Fabio Barchitta was er het ernstigst aan toe. Hij was in Hockenheim gedeeltelijk verlamd geraakt en er was geconstateerd dat een zenuw tussen twee rugwervels geklemd zat. Het was nog niet duidelijk of hij volledig zou genezen.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1989
FIM wereldkampioenschap wegrace
41e seizoen (1989)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1989

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1988
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1990