Saqifah

Sebahagian dari siri mengenai
Muhammad
Riwayat hidup Kehidupan di Makkah Penghijrahan ke Madinah Kehidupan di Madinah Haji Wida'
Kerjaya Wahyu pertama Kehidupan di Madinah Penaklukan Mekah Hadis Diplomasi
Mukjizat Mukjizat Nabi Muhammad Al-Quran Israk dan Mikraj Terbelahnya bulan
Pandangan Yahudi Kristian
Perspektif Islam Muhammad dan Injil Yahudi Kristian Zaman Pertengahan Peristiwa sejarah Kritikan
Pewaris Khutbah Terakhir Hadis pen dan kertas Saqifah Ahlul Bait Sahabat Sejarah
Pujian Selawat Na'at Maulid
Berkaitan Masjid al-Nabawi Peninggalan
Portal Islam
l b s

Saqifah (Arab: سَّقِيفَة, rumi: Saqīfahcode: ar is deprecated ) dari suku Bani Sa'idah merujuk kepada lokasi peristiwa dalam Islam awal di mana beberapa sahabat nabi Islam Muhammad berikrar taat setia kepada Abu Bakar sebagai khalifah pertama dan pengganti Muhammad sejurus selepas kematiannya pada tahun 11 Hijrah (632). CE). Pertemuan Saqifah adalah antara peristiwa yang paling kontroversi dalam Islam awal, kerana pengecualian sejumlah besar sahabat Muhammad, termasuk keluarga terdekatnya dan terutamanya Ali, sepupu dan menantunya. Konflik yang timbul sejurus selepas kematian Muhammad dianggap sebagai punca utama perpecahan di kalangan umat Islam sekarang. Mereka yang menerima khalifah Abu Bakar kemudiannya dilabel Sunni, manakala penyokong hak Ali untuk menjadi khalifah kemudiannya dilabel Syiah.

Perkataan Arab Saqifah menandakan tempat komunal yang tertutup untuk perbualan tetapi istilah ini sinonim dalam teks sejarah dengan pertemuan khusus sejurus selepas kematian Muhammad di mana penggantiannya dibahaskan.^[1]

Laporan terawal tentang urusan Saqifah telah ditulis pada separuh pertama abad kedua Hijrah atau lebih lewat. Pada masa ini, masyarakat Islam telah dibahagikan dengan tegas kepada kem Sunni dan Syiah. Akibatnya, laporan Sunni Ibn Sa'd (d. 230/845), al-Baladhuri (m. 279/892), dan juga al-Tabari (m. 310/923) mencerminkan kepercayaan Sunni, manakala pengarang yang bersimpati Syiah memihak kepada pandangan mereka, termasuk Ibn Ishaq (m. 151/768), al -Ya'qubi (m. 284/897-8), dan al-Mas'udi (m. 345/956).^[2] Jafri dengan itu menekankan keperluan untuk meninjau semua laporan untuk mendapatkan akaun yang kukuh tentang acara itu.^[3]

Sebagai contoh, Ibn Sa'd membentangkan kisah yang sangat polemik tentang urusan Saqifah dalam beliau Kitab al-Tabaqat al-kabir,^[4] di mana Ali tidak hadir khususnya.^[1] Jafri menganggapnya sebagai pelopor teknik "solehah" Sunni,^[4] yang mengekalkan hanya kualiti terbaik sahabat dan menyekat sebarang laporan kontroversi.^[5] Begitu juga, karya akhir Syiah al-Tabarsi (m. 548/1153) dan al-Majlesi (m. 1699) bersifat polemik dengan nilai sejarah yang sedikit, dakwa Jafri.^[6]

Laporan terawal ialah Ibn Ishaq di dalam Sirat rasul Allahnya, yang ulasannya oleh Sunni Ibn Hisham (m. 218/833) telah sampai kepada kita. Secara luar biasa, Ibn Hisham mengelak daripada mengubah suai laporan Ibn Ishaq tentang urusan Saqifah, yang dengan itu merupakan laporan yang ditulis oleh pengarang Syiah dan diluluskan oleh editor-kritikus Sunni.^[6] Riwayat Ibn Ishaq adalah asas kepada kajian kontemporari Jafri dan Madelung.^[6][7]

Dalam Ansab al-ashraf,^[4] Sunni al-Baladhuri sebahagiannya mengikuti teknik alim Ibn Sa'd tetapi juga mengekalkan beberapa bahan kontroversi mengenai peristiwa Saqifah yang memihak kepada Ali.^[8] Sebaliknya, kandungan perbalahan dalam karya Syiah al-Ya'qubi sering diketepikan oleh pengarang Sunni kemudiannya sebagai rekaan, manakala Jafri melihat karyanya sebagai koleksi dokumen berharga yang bertahan daripada usaha tendentif sejarawan majoriti Sunni, yang sebahagian besarnya menindas atau menolak pandangan yang berbeza.^[9] Madelung juga percaya bahawa pandangan Syiah atau Sunni terhadap sesuatu laporan sahaja tidak membayangkan rekaannya.^[10] Kisah pertemuan Saqifah oleh al-Tabari kebanyakannya seimbang dan tidak berat sebelah, kata Jafri,^[6] dan yang paling terperinci, tulis Ayoub (d. 2021).^[11]

Penceramah utama peristiwa Saqifah ialah Ibn Abbas (m. 68/687-8), sepupu Muhammad dan seorang autoriti dalam kalangan ulama Madinah. Dia menyaksikan sendiri peristiwa itu dan juga menerima akaun tangan pertama bapanya Abbas, yang aktif dalam politik ketika itu.^[12] Madelung menerima kesahihan riwayat Ibn Abbas, dengan menyatakan bahawa ia mencerminkan sudut pandangan cirinya.^[7] Sebahagian besar riwayat Ibn Abbas mengenai khutbah Jumaat oleh Umar pada 23/644.^[7] Walaupun ini diketepikan daripada kebanyakan laporan Sunni, Madelung dan Jafri yakin bahawa khalifah kedua menyampaikan ucapan itu untuk menghalang mereka yang mungkin merancang untuk menyokong pencalonan Ali sebagai khalifah selepas Umar.^[13][14]

Semasa hayat Muhammad, umat Islam di Madinah dibahagikan kepada dua kumpulan: Muhajirin, yang telah memeluk Islam di Mekah dan berhijrah ke Madinah bersama Muhammad, dan Ansar, yang berasal dari Madinah dan telah menjemput Muhammad untuk mentadbir kota mereka.^[15]

Sejurus selepas kematian Muhammad pada 11/632, satu perhimpunan Ansar berlaku di Saqifah (halaman bercahaya) puak Banu Sa'ida,^[16] manakala saudara terdekatnya bersiap untuk pengebumian. Kebijaksanaan konvensional adalah bahawa Ansar bertemu di sana untuk memutuskan pemimpin baru bagi masyarakat Islam di kalangan mereka, dengan sengaja mengecualikan Muhajirin. Ini juga yang dinyatakan oleh Umar dalam ucapannya.^[17] Calon utama mungkin Sa'd ibn Ubada,^[18] seorang sahabat Muhammad dan seorang ketua Bani Khazraj, suku majoriti Ansar, yang sakit pada hari itu.

Bagi Madelung, ketiadaan Muhajirun sebaliknya menunjukkan bahawa orang-orang Ansar bermesyuarat untuk menetapkan semula kawalan mereka ke atas Madinah di bawah kepercayaan bahawa Muhajirun kebanyakannya akan kembali ke Mekah selepas Muhammad.^[17] Sebagai alternatif, Jafri mengesyaki bahawa Ansar bertemu secara awal kerana mereka takut akan penguasaan Mekah dan mungkin menyedari reka bentuk mereka untuk kepimpinan.^[19]

Di antara tiga tradisi yang ada, Jafri memilih satu yang terdapat dalam hampir semua sumbernya, yang menurutnya berita pertemuan Saqifah sampai kepada Abu Bakar, Umar, dan Abu Ubaida ketika mereka kemungkinan besar berada di rumah Abu Ubaida, mungkin untuk membincangkan krisis kepimpinan.^[20] Arnold dan Jafri yakin bahawa Abu Bakar dan Umar sebelum ini telah merancang atau membentuk pakatan untuk menjangkakan kematian Muhammad,^[21][22] manakala Madelung menyifatkan perancangan itu hanya kepada Abu Bakar.^[23]Dalam laporan Ibn Ishaq, seseorang kemudian memberitahu Abu Bakar dan Umar tentang pertemuan Saqifah, "Jika kamu ingin memerintah orang ramai, maka ambillah sebelum tindakan mereka [Ansar] menjadi serius."^[24] Kedua-duanya kemudian bergegas ke Saqifah, diiringi oleh Abu Ubaida, mungkin untuk mengelakkan sebarang perkembangan yang tidak dijangka.^[20] Ada yang menggalakkan ketiga-tiga lelaki itu supaya tidak berbuat demikian tetapi mereka tetap meneruskannya, lapor Umar.

Umar meriwayatkan bahawa "Muhajirun" menyertai Abu Bakar, dan kemudian Umar mencadangkan mereka pergi ke Ansar berkumpul di Saqifah. Madelung menolak ini, dengan menyatakan bahawa Abu Bakar, Umar, dan Abu Ubaida adalah satu-satunya ahli Muhajirun dalam mesyuarat Saqifah, mungkin ditemani oleh beberapa saudara dan pelanggan. Bagi Madelung, orang terdekat Muhajirun di Saqifah juga menjelaskan mengapa tidak ada laporan lain tentang peristiwa itu, dengan alasan bahawa Ansar pasti keberatan untuk menceritakan kekalahan mereka kemudian.^[25]

Setibanya di sana, Umar berkata dia "menyedari bahawa mereka [Ansar] berniat untuk memutuskan kami dari akar kami [iaitu, Quraisy] dan merampas pemerintahan daripada kami."^[26] Abu Bakar kemudian bangkit dan memberi amaran kepada Ansar bahawa orang Arab tidak akan mengiktiraf pemerintahan sesiapa di luar puak Muhammad, Quraisy. Golongan Muhajirin, Abu Bakar berpendapat, adalah orang Arab yang terbaik dari segi keturunan dan lokasi,^[27] seperti yang dinukilkan oleh Ibn Ishaq.^[24] Abu Bakar juga menyatakan bahawa Muhajirun telah menerima Islam lebih awal dan lebih dekat dengan Muhammad dalam persaudaraan, tambah al-Baladhuri.^[28] Hubungan Quraisy dengan Muhammad juga dicatat oleh al-Ya'qubi dan al-Tabari,^[29] dan juga oleh Momen kontemporari.^[30] Madelung, bagaimanapun, menganggap tidak mungkin Abu Bakr membawa persaudaraan Quraisy dengan Muhammad kerana itu akan mengundang persoalan tentang hak Bani Hasyim, puak Muhammad dan kerabat terdekatnya.^[31]

Berbalik kepada kisah Ibn Ishaq, Abu Bakar kemudian dilaporkan menjemput kaum Ansar untuk memilih Umar atau Abu Ubaida sebagai pengganti Muhammad. Umar melaporkan bahawa dia tidak senang dengan tawaran ini kerana dia menganggap Abu Bakar lebih berhak untuk memerintah daripada dirinya sendiri.^[27] Madelung menganggap ini sebagai muslihat oleh Abu Bakr untuk menunjukkan dirinya sebagai alternatif yang boleh diterima oleh Umar dan Abu Ubaida untuk Ansar, sambil menambah bahawa Abu Ubaida kurang menonjol manakala Umar nampaknya baru sahaja mencemarkan nama baik dirinya sebelum mesyuarat dengan menafikan kematian Muhammad secara terbuka.^[32]

Riwayat Ibn Ishaq meneruskan bahawa Habab ibn Mundhir, seorang veteran Perang Badar, menentang Abu Bakar dengan saranan bahawa orang Quraisy dan Ansar harus memilih penguasa mereka yang berasingan di antara mereka.^[17][33] Pertengkaran sengit kemudian menyusul, lapor Umar, sehingga dia meminta Abu Bakar untuk menghulurkan tangannya dan membai'atnya. Yang lain mengikutinya, dakwanya, sambil menambah bahawa, "Kemudian kami melompat ke atas Sa'd sehingga salah seorang daripada mereka berseru: 'Kamu membunuh Sa'd ibn Ubada.' Saya berkata, 'Semoga Allah membunuh Sa'd.'"^[17]

Ledakan keganasan di Saqifah menunjukkan bahawa sebilangan besar orang Ansar pada mulanya pasti enggan mengikut telunjuk Umar, tulis Madelung. Jika tidak, dia berpendapat, tidak ada keperluan untuk memukul ketua mereka Sa'd ibn Ubada.^[34] Sa'd tetap menentang sehingga pembunuhannya oleh "jin" semasa pemerintahan Umar,^[35][1] mungkin atas hasutan khalifah kedua.^[36][11]

Sepupu dan menantu Muhammad sedang menyiapkan jenazah Muhammad untuk dikebumikan, bersama saudara terdekat yang lain, dan berkemungkinan tidak menyedari pertemuan Saqifah yang sedang berlangsung.^[37][30] Mengikuti ikrar Umar kepada Abu Bakar, riwayat Saqifah tentang Kufan ​​​​al-Nakha'i (m. 96/714-15) menambahkan, "Tetapi orang Ansar, atau sebahagian daripada mereka, berkata: 'Kami tidak akan berbaiah kepada sesiapa sahaja kecuali Ali.'" Caetani menolak laporan ini kerana warna Syiahnya, manakala Madelung menerimanya, dengan menyatakan bahawa al-Nakha'i tidak dikenali kerana simpati Syiah dan kisahnya sebaliknya adalah Sunni.^[36] Begitu juga, al-Ya'qubi menulis bahawa Ansar al-Mundhir ibn Arqam mengganggu prosiding dan mencalonkan Ali untuk penggantian.^[38][39] Jafri kontemporari,^[38] Lalani,^[40] dan Momen^[30] menyatakan bahawa ada yang menyokong kes Ali di Saqifah.

Madelung tidak pasti sama ada penggantian Ali telah dibincangkan di Saqifah tetapi menganggapnya mungkin,^[36] mengulas bahawa Ansar secara semula jadi akan berpaling kepada Ali kerana hubungan keluarga mereka dengan nabi.^{[41][note 1]} Umar dalam khutbahnya menjelaskan bahawa mereka telah mendesak orang Ansar untuk berbaiah segera di Saqifah kerana, dia mendakwa, mereka mungkin telah memilih salah seorang daripada mereka sendiri untuk menggantikan Muhammad.^[34] Merujuk kepada dakwaan ini, Madelung mencadangkan bahawa Umar sebahagiannya takut bahawa Ansar akan mengemukakan kes Ali sesama mereka.^[28] Ini juga cadangan yang dilayan oleh McHugo.^[42]

Madelung berpandangan bahawa syura yang luas, di mana Ali akan menjadi pilihan, akan membawa kepada pemilihan Ali: Ansar akan menyokong Ali kerana hubungan keluarga mereka dengan Muhammad.^[43][44] Di kalangan Muhajirin, pencalonan Ali kemungkinan besar disokong oleh klan Abd Syams yang berkuasa dari Quraisy kerana hubungan rapat mereka dengan Bani Hasyim dan walaupun konflik mereka.^[43] Ketua mereka Abu Sufyan memang menawarkan sokongannya kepada Ali selepas pelantikan Abu Bakar,^[45][46] tetapi ditolak oleh Ali yang berkata beliau bimbang tentang perpaduan Islam yang baru lahir.^[45] Sokongan bersama Ansar dan Abd Syams akan membawa Ali ke khalifah, sangkaan Madelung. Dia menambah bahawa logik langsung penggantian dinasti mungkin akan berlaku dalam syura umum yang memihak kepada Ali.^[47] Sebilangan yang lain juga menganggap kemungkinan Ali akan dipilih dalam perhimpunan rasmi.^[42]

Dari segi merit, hujah yang sama yang mengutamakan Abu Bakr daripada Ansar (persaudaraan, perkhidmatan kepada Islam, keturunan, dll.) berkemungkinan lebih mengutamakan Ali daripada Abu Bakar,^[22][18] seperti yang sering ditimbulkan oleh pengarang Syiah untuk menyokong hak Ali untuk penggantian.^[18] Bagi Jafri, hujah-hujah Sunni yang membenarkan kekhalifahan Abu Bakar atas dasar dia memimpin solat pada hari-hari terakhir Muhammad mencerminkan perkembangan teologi kemudian. Dia juga mendapati tradisi yang berkaitan adalah keliru dan bercanggah.^[22] Dalam nada yang sama, Lecomte menulis bahawa Muhammad menghormati Abu Bakar tetapi menganggap kisah doa itu tidak muktamad kerana ia tidak secara rasmi berkaitan dengan kepimpinan politik masyarakat.^[1] Shaban pergi lebih jauh dan tidak memberikan sebarang kepentingan kepada kisah solat, dengan mengatakan bahawa Muhammad sering menyerahkan tugas ini kepada orang lain pada masa lalu.^[48]

Hujah umum oleh ulama Sunni dan Barat adalah bahawa Ali muda, berumur kira-kira tiga puluh pada masa itu,^[49] tidak mungkin menjadi calon yang serius untuk khalifah.^[50][51] This ialah pemandangan Veccia Vaglieri,^[46] Lammens, dan juga Syaban,^[52] yang mencadangkan bahawa Ali tidak dibicarakan untuk tanggungjawab itu.^[48] Sebaliknya, Aslan berhujah bahawa Ali kerap mengambil tanggungjawab utama walaupun masih muda ketika Muhammad masih hidup.^[49] Sebagai alternatif, Madelung berhujah bahawa masa muda Ali hanya akan menjadi penting jika ada perjanjian mengenai pewarisan keturunan kepada Muhammad.^[50]

Keluarga nabi-nabi terdahulu diberi peranan yang penting dalam al-Quran.^[53] Selepas nabi-nabi terdahulu, kerabat mereka dipilih oleh Tuhan sebagai pewaris rohani dan material kepada nabi-nabi dalam al-Quran.^[54][55] Keluarga Muhammad (Ahl al-Bayt) juga menikmati kedudukan yang terkemuka dalam Al-Quran.^[56][57][58] Oleh itu, setakat al-Quran mencerminkan pandangan Muhammad, Madelung berhujah bahawa dia tidak boleh melihat penggantinya secara berbeza daripada nabi-nabi terdahulu atau menganggap Abu Bakar sebagai pengganti semula jadinya.^[59] Jafri mengembangkan hujah yang sama.^[60] Di penghujung hari.^[61]

Veccia Vaglieri tidak pasti sama ada Ali sebenarnya berharap untuk menggantikan Muhammad kerana dia tidak berusaha dalam sumber Sunni untuk merebut pemerintahan, walaupun dinasihatkan untuk berbuat demikian oleh Abbas dan Abu Sufyan.^[46] Sebagai alternatif, Ayoub menyifatkan tentangan ringan Ali dalam sumber Sunni sebagai apologetik.^[62] Dia dan beberapa orang lain berpendapat bahawa Ali memandang dirinya sebagai orang yang paling layak untuk memimpin masyarakat Islam selepas Muhammad berdasarkan jasanya dan kekerabatannya dengan Muhammad.^{[62][63][64][65][66]} Pengarang-pengarang ini berpendapat bahawa Ali akhirnya melepaskan tuntutannya kepada khalifah demi perpaduan Islam yang baru lahir dalam krisis apabila menjadi jelas bahawa umat Islam tidak menyokong perjuangannya secara meluas.^[67][68][69] Sekiranya masyarakat Islam memihak kepada Ali, Madelung mencadangkan, dia tidak lagi menganggap khalifah sebagai haknya, tetapi juga sebagai tugasnya.^[67] Sesungguhnya, dalam ucapan dan surat yang disandarkan kepada Ali, berulang kali ditegaskan bahawa kepimpinan masyarakat Islam adalah hak prerogatif keluarga Muhammad (Ahl al-Bayt).^[70]

Mavani, Madelung, dan Shah-Kazemi menambah bahawa Ali selanjutnya menganggap dirinya sebagai pengganti yang ditetapkan Muhammad melalui ketetapan ilahi di Ghadir Khumm.^[71][72][66] Ayoub tidak bersetuju,^[44] tetapi mengakui bahawa Ali dan beberapa orang lain memang menganggapnya sebagai yang paling layak untuk memimpin.^[73] Untuk menyokong dakwaannya, Madelung memetik kenyataan Sunni yang dikaitkan dengan Ali apabila dia berikrar taat setia kepada Abu Bakar selepas penangguhan yang lama.^[67]Dia juga mencatat bahawa Ali secara terbuka merujuk kepada Ghadir Khum selepas kenaikannya ke khalifah pada 656.^[72] Mavani juga memetik beberapa laporan Sunni dan Syiah,^[74]termasuk prosiding majlis pemilih pada 644 apabila Ali enggan terikat dengan keutamaan dua khalifah pertama.^[75][76] Laporan lain oleh al-Tabari menunjukkan bahawa Ali sekali lagi secara terbuka mengecualikan amalan Abu Bakar dan Umar daripada Sunnah (Muhammad) apabila penyokongnya berjanji setia kepadanya di Kufah.^[77][78]

Madelung berpendapat bahawa pandangan Ali tentang penggantian kebanyakannya sepadan dengan kepercayaan Syiah hari ini, dan Lalani dan Daftary mempunyai pendapat yang sama,^[79][70] sedangkan Veccia Vaglieri menganggap kepercayaan Syiah sebagai rekaan kerana Ali "tidak menunjukkan kecenderungan kepada legitimisme."^[46] Sebaliknya, sebahagian yang lain memperincikan tentangan awam Ali terhadap pelantikan Abu Bakar di Saqifah.^[25][80] Walaupun Ali berkemungkinan besar tidak melepaskan tuntutannya kepada khalifah, nampaknya dia menerima tiga khalifah pertama sebagai pentadbir dan pemerintah.^[81] Sesungguhnya, Madelung mengetengahkan beberapa hadis Sunni, yang menurutnya Ali memuji Abu Bakar dan Umar,^[82]manakala sebahagian yang lain mencatatkan kecenderungan Sunni untuk meminimumkan dan meneutralkan konflik di kalangan sahabat selepas Muhammad,^[83][84][85] khususnya tentang urusan Saqifah.^[86][87][88] Dalam Waq'at Siffin dan beberapa sumber Syiah awal yang lain, Ali membezakan korupsi khalifah ketiga, Uthman, dengan kepimpinan politik Abu Bakar dan Umar, walaupun dia menolak legitimasi agama mereka.^[89] Contoh yang berkaitan ialah kisah rundingan sebelum Perang Siffin (657) oleh Ibn Muzahim (d. 827-8), yang memetik Ali sebagai berkata bahawa Abu Bakar dan Umar telah mentadbir dengan adil, walaupun mereka telah mengambil alih khilafah secara salah.^[90] Mavani dan Maria M. Dakake mencadangkan bahawa Ali melihat penggantian Abu Bakar sebagai penyimpangan yang berubah menjadi penyelewengan yang besar dengan pemberontakan Mu'awiya semasa khalifahnya sendiri.^[91][92] Ini juga adalah pandangan Syiah, seperti yang diwakili oleh ahli hukum Syiah Ruhollah Khomeini (m. 1989).^[93]

Satu persoalan boleh dibangkitkan tentang apa yang membolehkan segelintir Muhajirun memaksa kehendak mereka kepada Ansar di Saqifah. Ibn Ishaq dan Caetani menyifatkan ini kepada persekongkolan awal antara Muhajirun dan Banu Aws, puak saingan Bani Khazraj di kalangan Ansar. Madelung menolak ini sebagai tidak mungkin tetapi mencadangkan bahawa Usaid ibn Hudair, seorang ketua Bani Aws, pasti telah menyokong Abu Bakar di Saqifah dan membawa bersamanya majoriti Aws,^[34] seperti yang juga jelas daripada laporan berkaitan oleh al-Tabari. Jafri juga mencadangkan bahawa permusuhan yang berakar umbi antara Bani Aws minoriti dan majoriti Bani Khazraj menjadikannya lebih baik bagi bekas untuk tunduk kepada pemerintahan Quraisy.^[94] Momen mempunyai pendapat yang sama,^[18] dan Ayoub menganggap persaingan antara Bani Khazraj dan Bani Aws sebagai faktor penentu dalam pelantikan Abu Bakar,^[95] yang dilaporkan mengingatkan kaum Ansar tentang persaingan ini dalam kisah Saqifah tentang Sunni al-Jahiz (m. 869), sehingga menghidupkan semula konflik pra-Islam mereka, menurut Ayoub.^[96]

Kedudukan Bani Khazraj semakin dilemahkan oleh persaingan dalaman, khususnya antara ketua mereka Sa'd ibn Ubada dan sepupunya Bashr ibn Sa'd. Yang terakhir adalah antara yang pertama memecahkan barisan dan menyokong Abu Bakar.^[97][22] Apabila persetujuan mengenai Abu Bakar hampir dicapai, Jafri percaya bahawa Khazraj mendapati tidak bijak untuk ketinggalan dan berisiko kehilangan sokongan dengan pemerintah baru.

Jafri mencadangkan bahawa persaingan antara puak yang lebih besar dalam Muhajirun memudahkan mereka menerima pemerintahan Abu Bakar, yang tergolong dalam puak kecil Banu Taym.^[33]

Madelung dan Caetani kedua-duanya berpendapat bahawa faktor penentu bagi Abu Bakar ialah kedatangan suku Banu Aslam di Madinah yang tepat pada masanya dengan jumlah yang besar memenuhi jalan-jalan Madinah. Suku Bani Aslam terkenal dengan permusuhan mereka terhadap Ansar dan sedia menyokong usaha Abu Bakar untuk berkuasa. Umar sering berkata, "Hanya apabila saya melihat Bani Aslam barulah saya yakin akan kemenangan [kita]." Tidak diketahui hari ini sama ada ini berlaku secara kebetulan atau Bani Aslam telah diberitahu tentang cita-cita Ansar.^[98]

Puak Muhammad, Bani Hasyim, dan khususnya bapa saudaranya yang terkenal Abbas menyokong penggantian Ali.^[1][99] Aslan mencadangkan bahawa pengecualian Ali daripada urusan Saqifah adalah disengajakan dan mencerminkan ketakutan di kalangan Quraisy bahawa menggabungkan kenabian dan khalifah dalam Bani Hasyim akan menjadikan mereka terlalu berkuasa.^[100] Perbualan mengenai kesan ini antara Hashemite Ibn Abbas dan Umar dipetik oleh Momen dan Madelung.^[18][43] Bekas pengarang menyuarakan pandangan yang sama dengan Aslan,^[101] manakala yang kedua mengakui "cemburu orang Quraisy,"^[102] tetapi percaya bahawa logik mudah penggantian dinasti akan tetap berlaku dalam syura luas yang memihak kepada Ali.^[47] Bagi Keaney, golongan elit Mekah bimbang bahawa khalifah Ali akan menghalang kepimpinan masyarakat masa depan daripada tangan mereka dan dalam Bani Hasyim.

Lammens percaya bahawa orang Arab tidak menyukai kepimpinan turun-temurun manakala Madelung mengehadkan sikap ini kepada orang Arab Badwi. Di kalangan Quraisy, beliau berpendapat, kepimpinan turun-temurun bukanlah sesuatu yang asing, mencerminkan kepercayaan mereka bahawa sifat-sifat mulia diwarisi. Pandangan ini disuarakan oleh Aslan.^[49] Afsaruddin dan Sharon berpendapat bahawa persaudaraan bukanlah faktor dalam Islam awal sedangkan Amir-Moezzi dan Mavani telah mencabar perkara ini.^[103][104]Khususnya, Mavani menulis bahawa nilai-nilai kesukuan telah tertanam dalam masyarakat Arab pada masa itu, yang menurutnya persaudaraan dan keturunan bangsawan adalah tanda utama identiti dan sumber kuasa.^[103] Keaney percaya bahawa kepimpinan adalah turun temurun dalam masyarakat Arab tradisional dan sesuatu yang dijalankan dalam keluarga dalam erti kata yang luas.^[105] Lewis (m. 2018) mengatakan bahawa tradisi Arab ialah memilih syeikh daripada satu keluarga. Walau bagaimanapun, Ali adalah sepupu dan menantu Muhammad yang, menurutnya, tidak begitu berat.^[106]

Ibn Ishaq dan Ibn Hisham meriwayatkan bahawa Umar dalam pidatonya yang terkenal berkata, "Bai'at kepada Abu Bakar adalah falta [iaitu, perjanjian yang cepat dan buruk],^[107] tetapi Allah menjauhkan kejahatannya."^[22][26] Sebagai alternatif, Sunni al-Baladhuri memetik Umar dalam Ansabnya sebagai berkata, "Demi Tuhan, sumpah taat setia kepada Abu Bakar bukanlah falta," sambil menambah bahawa Muhammad telah menetapkan Abu Bakar sebagai penggantinya. Dalam riwayat lain oleh al-Baladhuri, Umar menyebutnya sebagai pembohongan bahawa urusan Saqifah adalah falta. Madelung menolak kedua-dua laporan oleh al-Baladhuri sebagai sangat tidak mungkin.^[26]

Madelung mengesyaki bahawa Umar menganggap urusan Saqifah sebagai falta kerana ia mengecualikan daripada membuat keputusan majoriti Muhajirin dan khususnya kerabat Muhammad, yang penyertaannya adalah penting untuk keputusan yang sah.^[34] Mungkin kerana kuasa undang-undang yang dipersoalkan, Umar juga memberi amaran kepada umat Islam dalam ucapannya agar tidak mengikuti contoh Saqifah.^[108][109] Kebimbangan yang sama dibangkitkan oleh Abbas dan Momen.^[110][18] Walker menambah bahawa saudara-mara Muhammad tidak berpuas hati dengan pelantikan terburu-buru Abu Bakr yang menafikan mereka bersuara dalam perkara itu.^[16]

Jafri mencatatkan ketokohan Abu Bakar tetapi mengulas bahawa pelantikannya adalah keputusan sekumpulan sahabat, tergesa-gesa memaksa orang lain, dan kejayaannya adalah disebabkan konflik kumpulan yang rumit di Madinah.^[22] Beberapa pengarang kontemporari terus mengkritik urusan Saqifah sebagai "perjanjian ruang belakang" dan "rampasan kuasa" yang banyak dipengaruhi oleh politik puak pra-Islam.^{[16][111][112][101][113][114][115]} Kejahatan falta yang, menurut Umar, telah dihindari oleh Tuhan akan meletus kemudian dalam bentuk Fitna Pertama, mencadangkan Madelung.^[116]

Umar dalam khutbahnya menegaskan bahawa "leher semua orang Islam diregangkan [dalam ketaatan] untuk Abu Bakar," walaupun Madelung menganggap lebih mungkin bahawa kekuasaannya sangat tidak menentu pada mulanya.^[117] Selepas mesyuarat Saqifah, Abu Bakar dilaporkan menuju ke Masjid Nabawi^[37] dan memberikan ucapan perasmiannya di sana.^[1] Abbas dan Hazleton berkomentar bahawa Muhammad sudah dikebumikan pada masa ini, dengan mengecualikan Abu Bakar daripada upacara pengebumian.^[118] Dengan bantuan suku Bani Aslam dan Banu Aws, Umar kemudian dikatakan telah mendominasi jalan-jalan untuk mendapatkan ikrar taat setia daripada orang Madinah, menurut Madelung.^[117] Dalam susunan kronologi, Abu Bakar mendapat sokongan Uthman dan Bani Umayyah, Sa'd dan Abd al-Rahman ibn Awf, Bani Zuhra, Zubayr, dan akhirnya Ali.^[1]

Al-Baladhuri melaporkan bahawa Bani Hasyim dan beberapa sahabat berkumpul di rumah Ali setelah mengetahui tentang perlantikan Abu Bakar.^[119][25] Di antara mereka ialah bapa saudara Muhammad Abbas dan Zubayr.^[25] Penunjuk perasaan ini berpendapat bahawa Ali adalah pengganti yang sah kepada Muhammad,^[120][121] mungkin merujuk kepada pengumuman Muhammad di Ghadir Khumm.^[122] Miqdad, Salman, Abu Dharr, Talha juga antara sahabat yang menyokong perjuangan Ali.^[123]

Abu Bakar dikatakan telah menugaskan Umar untuk menjamin bai'at Ali.^[124][37] Seperti yang dinyatakan oleh al-Tabari, yang terakhir kemudian mengetuai kumpulan bersenjata ke kediaman Ali dan mengancam untuk membakar rumah itu jika Ali dan penyokongnya tidak akan berbaiat kepada Abu Bakar.^{[37][120][125][126]} Kejadian itu tidak lama kemudian menjadi ganas,^[117][127] tetapi kumpulan itu berundur tanpa ikrar Ali selepas isterinya Fatima merayu kepada mereka,^[37] seperti yang dilaporkan dalam Sunni al-Imama wa al-siyasa.^[128] Sebagai alternatif, al-Baladhuri menyatakan bahawa Ali menyerah dan berjanji setia kepada Abu Bakar sejurus selepas ancaman Umar.^[129] Sebaliknya, Sahih al-Bukhari dan Sahih Muslim kanonik menceritakan bahawa Ali berikrar kepada Abu Bakar setelah Fatima meninggal dunia beberapa waktu kemudian.^[130]

Madelung percaya bahawa Abu Bakar kemudiannya memboikot Ali dan juga Bani Hasyim untuk meninggalkan sokongan mereka kepada Ali.^[131] Akibatnya, orang-orang terkemuka berhenti bercakap dengan Ali, seperti yang diceritakan dalam hadis Sunni yang dikaitkan dengan Aisha.^[131] Mereka yang pada mulanya menyokong Ali secara beransur-ansur berpaling dan berikrar taat setia kepada Abu Bakar, tambah Jafri.^[132] Pada masa yang sama, Ali menolak cadangan untuk memajukan tuntutannya secara paksa, mungkin untuk perpaduan Islam yang baru lahir.^{[133][46][69][68][62]}

Walaupun terdapat ketidakpastian yang besar tentang peristiwa itu,^{[117][132][124][120]} Ali kemungkinan besar tidak berjanji setia kepada Abu Bakar sehingga isterinya Fatima meninggal dunia dalam tempoh enam bulan bapanya Muhammad, seperti yang dilaporkan oleh beberapa karya Sunni kanonik.^[130]Dalam sumber Syiah, kematian (dan keguguran) Fatima muda dikaitkan dengan serangan ke atas rumahnya untuk menundukkan Ali atas perintah Abu Bakar.^{[134][120][121][135]} Sunni secara kategorinya menolak dakwaan ini.^[135] Selepas kematian Fatima dan tanpa sokongan ramai, Ali dikatakan telah melepaskan tuntutannya kepada khalifah demi perpaduan Islam yang baru lahir,^{[67][133][136]} yang menghadapi ancaman dalaman dan luaran, menurut Mavani.^[75] Berbeza dengan zaman Muhammad,^[76][75] Ali dipercayai telah bersara dari kehidupan awam pada zaman khalifah Abu Bakar, Umar, dan Uthman,^[137] yang telah ditafsirkan sebagai celaan senyap terhadap tiga khalifah pertama.^[76] Sedangkan beliau kononnya menasihati Abu Bakar dan Umar dalam urusan pemerintahan dan agama,^[137][138] ketidakpercayaan dan permusuhan antara Ali dengan dua khalifah telah didokumentasikan dengan baik, tetapi sebahagian besarnya diperkecilkan atau diabaikan dalam sumber Sunni.^[139][83] Perbezaan mereka telah dicontohi semasa prosiding majlis pilihan raya pada 644 apabila Ali enggan terikat dengan keutamaan dua khalifah pertama.^[75][76] Sebaliknya, Syiah cenderung melihat ikrar taat setia Ali kepada Abu Bakar sebagai tindakan (dipaksa) untuk kepentingan politik atau taqiya,^[61] sekali gus menolak bahawa Ali pernah berikrar.^[140] Tuduhan bahawa Ali berikrar kepada Abu Bakar di bawah paksaan terdapat juga dalam al-Imama wa al-siyasa,^[141] kadangkala disandarkan kepada Ibn Qutaybah (m. 889) tetapi mungkin ditulis oleh pengarang Sunni lain pada zaman Abbasiyah.^[29] Konflik ini selepas kematian Muhammad dianggap sebagai punca perpecahan semasa di kalangan umat Islam.^[3] Mereka yang menerima khalifah Abu Bakar kemudiannya dilabel Sunni, manakala penyokong hak Ali untuk menjadi khalifah kemudiannya membentuk Syiah.^[142]

• Penggantian kepada Muhammad
• Senarai Sahabat yang tidak memberi bai'ah kepada Abu Bakar

• Ibn Hisham; Ibn Ishaq (1955), The life of Muhammad: a translation of Isḥāq's Sīrat rasūl Allāh, diterjemahkan oleh Alfred Guillaume, Oxford University Press