| dbo:abstract
|
- حصار وفتح دمشق (634) أستمر من 17 جمادي الثانية إلى 20 رجب سنة 13هـ حينما فتح المسلمون المدينة في عصر الخلافة الراشدة. وكانت دمشق أول مدينة رئيسية من الإمبراطورية البيزنطية من ضمن الفتح الإسلامي لسوريا. انتهت آخر الحروب الرومانية الفارسية في 627، عندما اختتم هرقل حملة ناجحة ضد الفرس في بلاد ما بين النهرين. وفي الوقت نفسه، قام الرسول محمد بتوحيد الجزيرة العربية تحت راية الإسلام. وبعد وفاته في عام 632، نجح الخليفة الراشد الأول أبو بكر الصديق بقمع حركات التمرد الداخلية الساعية إلى الإطاحة بالدولة الوليدة ثم سعى بعد ذلك لفتح البلدان الواقعة خارج حدود شبه الجزيرة العربية. في صفر 13هـ، غزا أبو بكر الإمبراطورية البيزنطية في بلاد الشام وهزم بشكل حاسم الجيش البيزنطي في معركة أجنادين. وسارت جيوش المسلمين اٍلى الشمال وفرض حصارا على دمشق. وسقطت المدينة في أيدي المسلمين بعد أن قام أحد الأساقفة باٍبلاغ خالد بن الوليد أنه من الممكن خرق أسوار المدينة بمهاجمة موقع معين دفاعاته طفيفة فقط في الليل. عندما قام خالد بالهجوم من البوابة الشرقية قام توماس، قائد الحامية البيزنطية بالتفاوض على الاٍستسلام السلمي مع القائد أبو عبيدة بن الجراح وتم الاٍتفاق على تسليم المدينة. (ar)
- Die Eroberung von Damaskus fand im Jahr 635 n. Chr. durch Truppen des sich formierenden Islamischen Kalifats statt. Aufgrund der Quellenlage sind jedoch mehrere Details umstritten. (de)
- El sitio de Damasco (634) duró desde el 21 de agosto hasta el 19 de septiembre del año 634 d. C. antes de que la ciudad cayera ante el Califato Rashidun. Damasco fue la primera ciudad principal del Imperio bizantino que cayó durante la conquista musulmana de Siria. La última de las guerras romano-persas terminó en el año 627, cuando Heraclio concluyó una exitosa campaña contra los persas en Mesopotamia. Al mismo tiempo, Mahoma estaba uniendo a los árabes bajo el estandarte del Islam. Tras su muerte en el 632, Abu Bakr le sucedió como el primer califa Rashidun. Tras suprimir diferentes revueltas internas, Abu Bakr buscó expandir el imperio más allá de los confines de la península arábiga. En abril del 634, Abu Bakr invadió el Imperio bizantino en el Levante y derrotó de modo decisivo al ejército bizantino en la batalla de Achnadáyn. Los ejércitos musulmanes marcharon hacia el norte y comenzaron el asedio de Damasco. La ciudad fue tomada después de que un obispo monofisita informó a Jálid ibn al-Walid, el comandante en jefe musulmán, de que era posible romper las defensas de la ciudad atacando una posición solo levemente defendida durante las noches. Mientras que Jálid entraba en la ciudad al asalto a través de la puerta oriental, Tomás, el comandante de la guarnición bizantina negociaba una rendición pacífica en la puerta Jabiyah con Abu Ubáidah, el segundo al mando tras Jálid. Tras la rendición de la ciudad, los comandantes discutieron los términos del acuerdo de paz, acordando finalmente sobre los términos dados por Abu Ubáidah. Aunque este aceptó los términos, tres días tras la rendición de la ciudad Jálid atacó a los refugiados damascenos que partían hacia Antioquía y los derrotó en batalla seis días más tarde, cerca de la actual Al-Jayyad. (es)
- Le siège de Damas de l'an 634 dure du 21 août au 19 septembre jusqu'à la chute de la cité aux mains du califat des Rachidoune. Damas est la première cité importante de l'Empire byzantin à tomber lors de la conquête musulmane de la Syrie. La dernière guerre entre Perses et Byzantins se termine en 627 quand Héraclius conclut une campagne victorieuse contre les Sassanides en Mésopotamie. Au même moment, Mahomet unit les Arabes sous la bannière de l'islam. Après sa mort en 632, Abu Bakr lui succède en tant que premier calife bien guidé. Il réprime plusieurs révoltes internes aux cours des guerres de Ridda et cherche désormais à étendre son territoire par-delà les confins de la péninsule Arabique. En avril 634, il envahit l'Empire byzantin et le Levant et remporte une victoire décisive lors de la bataille d'Ajnadayn. Les armées musulmanes marchent vers le nord et mettent le siège devant Damas. la cité tombe après qu'un évêque monophysite a informé Khalid ibn al-Walid, général en chef musulman, qu'il est possible de percer les murs de la cité en attaquant une position faiblement défendue de nuit. Tandis que Khalid rentre dans la cité en bataillant depuis la Porte orientale, Thomas, le chef de la garnison byzantine négocie une reddition pacifique à la porte Jabiyah avec Abu Ubayda ibn al-Djarrah, le second de Khalid. Après la reddition de la cité, les commandants se disputent les termes de l'accord de paix. Ils finissent par s'accorder sur le fait que les termes de la paix donnés par Abu Ubaidah seraient acceptés. Bien qu'ils acceptent tous de se plier aux conditions de ces termes, trois jours après la reddition de la ville, Khalid poursuit les réfugiés de Damas en route pour Antioche et les défait lors d'une bataille six jours plus tard, près de l'actuelle Al Jayyad. (fr)
- The siege of Damascus (634) lasted from 21 August to 19 September 634 before the city fell to the Rashidun Caliphate. Damascus was the first major city of the Eastern Roman Empire to fall in the Muslim conquest of Syria. The last of the Roman–Persian Wars ended in 628, after Heraclius concluded a successful campaign against the Persians in Mesopotamia. At the same time, Muhammad united the Arabs under the banner of Islam. After his death in 632, Abu Bakr succeeded him as the first Rashidun Caliph. Suppressing several internal revolts, Abu Bakr sought to expand the empire beyond the confines of the Arabian Peninsula. In April 634, Abu Bakr invaded the Byzantine Empire in the Levant and decisively defeated a Byzantine army at the Battle of Ajnadayn. The Muslim armies marched north and laid siege to Damascus. The city was taken after a monophysite bishop informed Khalid ibn al-Walid, the Muslim commander in chief, that it was possible to breach city walls by attacking a position only lightly defended at night. While Khalid entered the city by assault from the Eastern gate, Thomas, commander of the Byzantine garrison, negotiated a peaceful surrender at the Jabiyah gate with Abu Ubaidah, Khalid's second in command. After the surrender of the city, the commanders disputed the terms of the peace agreement. The commanders finally agreed that the peace terms given by Abu Ubaidah would be met. The peace terms included an assurance that no pursuit will be undertaken by Muslims against the departing Roman convoy for three days. Having acquiesced to the peace terms, it was three days after the surrender of the city that Khalid set out after the Damascan refugees towards Antioch and defeated them in battle six days later, near present day Al Jayyad. (en)
- Pengepungan Damaskus terjadi pada masa peralihan kepemimpinan dari Abu Bakar Ash-Shiddiq ke Umar bin Khattab. Pemimpin Pengepungan Damaskus adalah Khalid bin Walid atas perintah Khalifah saat itu, yaitu Abu Bakar. Ketika pengepungan berlangsung, Abu Bakar wafat dan posisi khalifah berpindah ke Umar bin Khattab. Perintah pertamanya adalah penggantian posisi panglima dari Khalid bin Walid menjadi Abu Ubaidah bin al-Jarrah. (in)
- L'assedio di Damasco del 634 avvenne nel 634 prima che la città caddesse nelle mani del Califfato dei Rashidun. Damasco è stata la prima grande città dell'impero bizantino a cadere in mano musulmana nel corso della conquista musulmana della Siria. (it)
- Zdobycie Damaszku przez muzułmanów – zdobycie Damaszku przez wojska kalifatu arabskiego, które miało miejsce w roku 634 lub 635. Podobnie jak w przypadku innych wydarzeń z okresu podbojów arabskich oblężenie Damaszku jest nam znane niemal wyłącznie z bardzo późno spisanej arabskiej tradycji ustnej, która jest ze sobą w wielu miejscach sprzeczna i w niewielkim stopniu może być zweryfikowana. Według niej po muzułmańskim zwycięstwie w bitwie pod Adżnadajn niedobitki sił bizantyńskich wycofały się do Damaszku i w pościgu za nimi do miasta dotarli muzułmanie. Źródła arabskie podają bardzo różne długości oblężenia, od 4 do 14 miesięcy, można zatem jedynie powiedzieć że miało ono miejsce gdzieś w roku 634 albo 635, bądź też na przełomie tych dwóch lat. W arabskiej tradycji przechował się obraz arabskiej armii, której wodzowie rozłożyli się przy poszczególnych bramach miasta: Chalid ibn al-Walid przy Bramie Wschodniej (Bab Szarki), Amr ibn al-As przy Bramie św. Tomasza (Bab Tuma), Abu Ubajda przy dzisiaj już nieistniejącej Bramie Dżabija po stronie zachodniej zaś przy Małej Bramie oraz Bramie Kajsan po stronie południowej. Muzułmanie rozlokowali także część swoich sił na drodze na północ od Damaszku. To one miały przechwycić oddziały jazdy, które na odsiecz miastu miał przesłać przebywający w Himsie Herakliusz (610 - 641). Wydaje się iż muzułmanie nie posiadali jakichkolwiek machin oblężniczych, stąd mogli jedynie założyć blokadę miasta, licząc na to „że obrońców zmogą głód, nuda lub wewnętrzne spory”. Morale obrońców podupadło gdy stało się jasne że odsiecz nie nadejdzie. Istnieją dwie zasadnicze wersje zdobycia miasta. Według tej najbardziej rozpowszechnionej, wywodzącej się od , miasto zdobył szturmem Chalid ibn al-Walid, który wykorzystując moment nieuwagi obrońców spowodowany świętowaniem narodzin syna bizantyńskiego dowódcy z zaskoczenia zaatakował Bramę Wschodnią. W tym samym czasie Abu Ubajda miał wynegocjować z Damasceńczykami warunki kapitulacji i wejść do miasta od strony Bramy Dżabija. Oddziały dwóch arabskich wodzów miały spotkać się na starym placu targowym Kanisa. Według wersji zachowanej w Kitab Futuh al-Buldan to Abu Ubajda miał zdobyć Bramę Dżabija i siłą wkroczyć do miasta, zaś Chalid przyjąć jego kapitulację przy Bramie Wschodniej. Oddziały obu wodzów miały spotkać się przy al-Baris, pośrodku ulicy nazywanej Prostą nieopodal kościoła al-Maksallat. Jak zauważa Hugh N. Kennedy: „Skomplikowane historie na temat zdobycia Damaszku z dwóch różnych krańców na dwa różne sposoby mogą stanowić próbę rozwiązania palącego zagadnienia czy miasto zdobyto przy użyciu siły, czy dzięki układowi. W tym przypadku, jak się zdaje, autorytety wydają się dążyć do kompromisu nieprzynoszącego jednoznacznego rozstrzygnięcia”. Zagadnienie to dlatego było tak palące, ponieważ we wczesnym okresie panowania islamu od tego czy miasto poddało się, czy też zdobyto je siłą, zależał jego status prawny, w szczególności zaś wysokość płaconych przez niego podatków. Znane nam relacje ukazują społeczność Damaszku jako głęboko podzieloną. Miasto stanowiło ośrodek cesarskiej władzy, z wojskowym namiestnikiem mianowanym przez samego cesarza, jednak wielu, jeśli nie większość jego mieszkańców było chrześcijańskimi Arabami. Wielu z nich czuło się bardziej związanych ze swoimi rodakami za murami niż z Grekami i Ormianami stanowiącymi garnizon miasta. Cywilny namiestnik Damaszku, Mansur ibn Sardżun (Mansur syn Sergiusza), miał ewidentnie sprzyjać zdobyciu miasta przez Arabów. Zgodnie z jedną z tradycji zachowanych u Ibn Asakira mnich (bez wątpienia Mansur ibn Sardżun) miał oddać miasto w ręce Chalida ibn al-Walida, podczas gdy inna część arabskiej armii weszła do Damaszku przy użyciu siły. Mansur ibn Sardżun miał następnie sprawować wysokie urzędy w administracji Umajjadów, podobnie jak jego syn Sergiusz i wnuk Jan. Niemiecki historyk Jens Scheiner starał się dotrzeć do pierwotnych arabskich narracji, poprzedzających przedstawione powyżej tradycje dotyczące zdobycia miasta. Według niego pod Damaszkiem pojawił się przynajmniej jeden oddział arabskich żołnierzy prowadzonych przez Chalida ibn al-Walida. Arabowie obozowali przez jakiś czas pod murami miasta, po czym z nieznanych nam powodów Damasceńczycy rozpoczęli z nimi negocjacje dotyczące przekazania miasta, ustanawiając przedstawiciela w osobie duchownego lub innego urzędnika. Ten przedstawiciel wynegocjował traktat z Chalidem ibn al-Walidem. Żadne walki nie miały miejsca i do przejścia miasta w ręce arabskie doszło na drodze dyplomatycznej. (pl)
- De belegering van Damascus vond plaats in 634 en eindigde met het in handen vallen van de stad van het Rashidun-kalifaat. Damascus was de eerste grote stad van het Byzantijnse Rijk die in handen viel van de islamitische legers. De exacte duur van de belegering is niet gekend, aangezien Arabische bronnen gewag maken van een duur van vier tot veertien maanden. (nl)
- O cerco de Damasco de 634 foi uma conflito militar entre o Califado Ortodoxo e o Império Bizantino pela posse da cidade de Damasco entre 21 de agosto e 19 de setembro de 634, No seu final, as tropas do califado comandadas por Calide ibne Ualide conquistaram a cidade aos bizantinos. Damasco foi a primeira grande cidade bizantina a cair durante a Conquista muçulmana da Síria, uma das primeiras guerras bizantino-árabes. A última das guerras romano-persas tinha terminado em 627, quando o imperador bizantino Heráclio concluiu uma campanha vitoriosa contras os persas sassânidas na Mesopotâmia. Na mesma altura, Maomé uniu os árabes sob a bandeira do islão e após a sua morte em 632, Abacar sucedeu-lhe como primeiro califa ortodoxo (ou Rashidun). Após esmagar revoltas internas, Abacar procurou expandir o império muçulmano para além dos limites da península da Arábia. Em abril de 634, Abacar invadiu territórios bizantinos no Levante e derrotou de forma decisiva o exército bizantino na Batalha de Ajenadaim, travada a 30 de julho de 634. As tropas muçulmanas marcharam seguidamente para norte e montaram cerco a Damasco. A cidade foi tomada depois de um padre monofisista ter informado Calide ibne Ualide que era possível penetrar nas muralhas atacando uma posição que estava pouco guarnecida durante a noite. Enquanto Calide entrava na cidade atacando a porta oriental, Tomás, o comandante da guarnição bizantina, negociava uma rendição pacífica na porta Jabiyah com Abu Ubaidá ibne Aljarrá, o segundo comandante muçulmano. Depois da rendição, Calide começou por discordar dos termos do acordo de paz oferecidos aos sitiados por Abu Ubaidá, mas acabou por concordar respeitá-los. O acordo incluía a garantia de que durante a três dias não haveria perseguições por parte dos muçulmanos contra o comboio bizantino que sairia da cidade imediatamente. Calide respeitou essa garantia, mas no final do prazo iniciou a perseguição dos refugiados damascenos que se dirigiam para Antioquia e derrotou-os em batalha seis dias depois, perto do que é hoje . (pt)
|
