| dbo:abstract
|
- Hesicasme (grec: ἡσυχασμός, hesikhasmós, de ἡσυχία, hesikhia, 'quietud, descans, tranquil·litat, silenci') és un corrent espiritual de la tradició eremítica ortodoxa (i d'altres esglésies de ritu bizantí), la doctrina i la pràctica (grec: ἡσυχάζω, hesikhazo: 'per mantenir la quietud') de la qual foren establertes a partir de segle iv pels monjos anomenats , i difoses àmpliament al mont Atos durant el segle xiv. Dos dels majors representants d'aquest corrent foren Gregori Palamàs i . La instrucció hesicasta es basa en la quietud interior com a representació del camí de l'ésser humà cap a Déu, a través de l'exercici de la pregària del cor i la disciplina ascètica del cos. (ca)
- Hésychasmus (řecky ἡσυχασμός, hésychasmos – od hésychia, „zklidnění“) je mystická forma pravoslavné religiozity, která zažívala rozkvět především mezi byzantskými mnichy v pozdním středověku. Hésychasmus nabádá k „usebrání“, kdy v celkovém zklidnění (případně též pomocí zvláštní dechové techniky) můžeme dojít k mystické vizi – nestvořené světlo samého božství, které viděli tři apoštolové při Proměnění Páně (na hoře Tábor v Galileji). Za nejvýznamnějšího představitele bývá považován svatý Řehoř Palama (1296–1359), o němž se někdy mluví jako o zakladateli hésychastického hnutí; byl však spíš jeho obnovitelem, neboť „definici“ hésychasmu nacházíme již u Řehoře z Nyssy na konci 4. století: „díky klidu se oddávat zření neviditelných skutečností a být osvícen nevýslovným světlem.“ Učení Grégoria Palamy, které bývá nazýváno palamismem, lze interpretovat jako filosofické upřesnění hésychasmu „rozlišující mezi Boží podstatou a , které umožňuje pojímat táborské světlo jako božské, aniž by se tím tvrdilo, že Boží podstata je (smyslově) viditelná“. Ze svého střediska na svaté hoře Athos v Řecku se hésychasmus rychle rozšířil především na Balkán a dále přes Moldávii a Ukrajinu do Ruska. Ještě v 18. století, kdy Paisij Veličkovskij přeložil do církevní slovanštiny soubor Filokalia (kompilaci náboženských textů ze 4.–15. století), zažil nový rozkvět; poté však upadl téměř do zapomnění a teprve od poloviny 20. století je opět uznáván jako významná složka východní křesťanské spirituality, která nachází odraz i v teologii. (cs)
- Ο όρος ησυχία χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής που διάλεξαν οι ερημίτες, αφιερωμένοι στη θεωρία και την αδιάλειπτη προσευχή. Ο όρος ησυχαστής χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορίσει τον ερημίτη και αναχωρητή, από τις απαρχές του μοναχισμού. Ο ησυχασμός είναι μια μυστικιστική παράδοση προσευχής στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Με βάση την εντολή του Χριστού στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, η ησυχαστική παράδοση είναι μια διαδικασία απόσυρσης προς την ενδότερη ύπαρξη, με ταυτόχρονη παύση των αισθήσεων, προκειμένου να επιτευχθεί βιωματική γνώση του Θεού. (el)
- Der Hesychasmus (altgriechisch ἡσυχασμός hēsychasmós) ist eine Form von Spiritualität, die im Mittelalter von orthodoxen byzantinischen Mönchen entwickelt wurde. Seine Ausgangsbasis bilden Verhaltensregeln des spätantiken Mönchtums. Der Begriff ist von dem griechischen Wort hesychia (ἡσυχία hēsychía) abgeleitet, das „Ruhe“ oder „Stille“ bedeutet. Mit hesychia verbinden sich die Vorstellungen von Gelassenheit und innerem Frieden. Hesychasten machen die Erlangung und Bewahrung solcher Ruhe zum Ziel intensiver systematischer Bemühungen. Der Verwirklichung der hesychia dient beharrliches Üben im Rahmen einer speziellen Gebetspraxis. Die betenden Hesychasten wiederholen über lange Zeiträume das Jesusgebet. Als Hilfsmittel zur Förderung der Konzentration setzen sie eine Atemtechnik ein. Angestrebt wird der Zustand des völligen Seelenfriedens, der als Voraussetzung für das Erleben einer besonderen göttlichen Gnade gilt: Nach der Auffassung der Hesychasten können Betende das ungeschaffene Taborlicht in einer Vision wahrnehmen. Die Lehre, der zufolge im ungeschaffenen Licht Gott selbst anwesend und sichtbar ist, gehört seit dem Spätmittelalter zum Kernbestand der hesychastischen Überzeugungen. Ihr Zentrum hatte die mittelalterliche hesychastische Bewegung in den Klöstern und Skiten auf dem Berg Athos. In ihrer Blütezeit im Spätmittelalter breitete sie sich auch in den nördlichen Balkanraum und nach Russland aus. Unter der osmanischen Herrschaft trat die hesychastische Praxis in den ehemals byzantinischen Gebieten in den Hintergrund. Die Tradition brach aber nicht ab und fand auch im russischen Mönchtum der Frühen Neuzeit Fortsetzer. Ab dem 18. Jahrhundert kam es zu einem „neuhesychastischen“ Aufschwung, dessen Folgen in der Orthodoxie weiterhin spürbar sind. Im frühen 20. Jahrhundert knüpfte die Imjaslavie-Bewegung an die hesychastische Tradition an. Theologisch ist der Hesychasmus eng mit der Lehre seines bekanntesten Vertreters Gregorios Palamas († 1359), dem „Palamismus“, verknüpft. Zu Lebzeiten des Palamas war er umstritten. In den orthodoxen Kirchen hat er sich dauerhaft durchsetzen können, doch außerhalb der Orthodoxie ist er überwiegend auf Ablehnung oder Zurückhaltung gestoßen. Anstoß erregt bei Kritikern seit jeher die Behauptung, etwas Ungeschaffenes und somit Göttliches könne wahrgenommen werden. Dagegen wird eingewendet, das sei wegen Gottes absoluter Transzendenz ausgeschlossen. Kontroverse Debatten dauern bis in die Gegenwart fort. Oft wird der Hesychasmus mit seiner Verheißung eines unmittelbaren persönlichen Zugangs zur Gottheit als Gegenpol und Alternative zu einer diskursiven, mit Ungewissheit belasteten Wahrheitssuche betrachtet. Hesychasten lehnen die Verwendung einer philosophischen Methode in der Theologie ab. Der Einfluss des Hesychasmus und des Palamismus hat in der orthodoxen Welt das Streben nach einer Synthese von Philosophie und Theologie im Sinne der westlichen scholastischen Vorgehensweise nachhaltig diskreditiert. (de)
- Hezikasmo (el la malnova greka lingvo: ἡσυχασμός hesychasmos, el ἡσυχία hesychia = kalmo, paco, trankvilo, senzorgo) estas doktrino kaj asketa praktiko disvastiĝinta inter la monaĥoj de la kristana Oriento ekde la tempoj de la Patroj de la dezerto (4-a jarcento). Celo de hezikasmo estas la interna paco de la animo, unuiĝinte kun Dio kaj harmoniiĝinte kun la kreitaro. Hezikio kiel soleco, hezikio kiel silento, hezikio kiel paco. (eo)
- Hesicasmo, hesiquiasmo o, más raramente, esicasmo (del griego; en escritura politónica: ἡσυχασμός/hēsykhasmós, derivado de ἡσυχία/hēsykhía, "quietud, silencio, paz interior"), es una doctrina y práctica ascética meditativa difundida entre los monjes cristianos orientales, a partir del siglo IV con los llamados Padres del Desierto. El objetivo del hesicasmo es la búsqueda de la paz interior en unión mística con Dios y en armonía con la creación. Las tres características fundamentales del hesiquiasmo son: la soledad, como medio de huir del mundo; el silencio, para obtener la revelación del futuro y del mundo ultraterreno; y la quietud, para conseguir el control de los pensamientos, la ausencia de preocupaciones y la sobriedad. (es)
- Hesychasm (/ˈhɛsɪkæzəm, ˈhɛzɪ-/; Greek: Ησυχασμός) is a mystical tradition of contemplative prayer in the Eastern Orthodox Church. Based on Jesus's injunction in the Gospel of Matthew 6:6 that "whenever you pray, go into your room and shut the door and pray to your Father who is in secret; and your Father who sees in secret will reward you", hesychasm is the process of retiring inward by ceasing to register the senses, in order to achieve an experiential knowledge of God (see Theoria). (en)
- L'hésychasme (du grec ancien : ἡσυχασμός / hēsukhasmós, de ἡσυχία / hēsukhía, « immobilité, repos, calme, silence ») est une pratique spirituelle mystique enracinée dans la tradition de l'Église orthodoxe et observée par l'hésychaste (du grec ancien : ἡσυχάζω / hēsukhádzō, « être en paix, garder le silence »). L'hésychasme vise la paix de l'âme ou le silence en Dieu. Cet usage trouve son expression dans la Philocalie des Pères neptiques, recueil de traités et de conseils concernant la vie spirituelle et la pratique de la prière. (fr)
- 정수 (靜修, 고대 그리스어: ἡσυχασμός, [헤시카스모스] "조용함", "침묵")는 동방 정교회에서 전해지는 기도에 관한 신비로운 전통이다. 마태오 복음서에서 예수의 명령에 따라 "네가 기도할 때 네 진창에 들어가고 네가 문을 닫았을 때 기도하라."라고 말한 전통에 따라 헤시카주의는 오감을 느끼는 것을 중단함으로써 내적으로 성숙해지는 과정이다. (ko)
- L'esicasmo (dal greco ἡσυχασμός hesychasmos, da ἡσυχία hesychia, calma, pace, tranquillità, assenza di preoccupazione) è una e pratica ascetica diffusa tra i monaci dell'Oriente cristiano fin dai tempi dei Padri del deserto (IV secolo). Scopo dell'esicasmo è la ricerca della pace interiore, in unione con Dio e in armonia con il creato. (it)
- Hezychazm (‘ησυχασμóς, hesychasmos; od greckiego ‘ησυχία, hēsychía – wyciszenie: w teologii rozumiane jako „nieprzerwana cześć i służba Bogu ”) – bizantyński nurt mistyczny, który osiągnął szczytowy rozwój i popularność w wieku XIV. twierdzili, że można odnaleźć zjednoczenie z Bogiem jedynie poprzez Chrystusa, praktykując cnoty i modlitwę. Głosili możliwość ujrzenia Światłości Bożej dzięki intensywnej modlitwie, kontemplacji i specyficznym praktykom ascetycznym, polegającym na wstrzymywaniu oddechu w trakcie modlitewnego wyciszenia. Ruch wzbudził poważne kontrowersje w Kościele greckim, gdzie tradycja zażartych sporów teologicznych (por. spory chrystologiczne, ikonoklazm) była długa. Ostatecznie jednak na kilku kolejnych synodach konstantynopolitańskich w połowie XIV wieku hezychazm odniósł trwałe zwycięstwo nad swymi przeciwnikami. Charakterystyczna dla hezychazmu metoda modlitewnego skupienia jest potwierdzona dopiero w dokumentach z końca XIII wieku, choć wypływa z dawniejszej tradycji monastycznej Wschodu. Autorstwo traktatu poświęconego tej metodzie przypisuje się Symeonowi Nowemu Teologowi (949–1022) lub Grzegorzowi Synaicie (1255–1346). Entuzjastami nurtu hezychastycznego byli m.in. Atanazy I, patriarcha Konstantynopola (1289–1293, 1303–1309); (1250–1321/1326), metropolita Filadelfii w Azji Mniejszej; cesarz Jan VI Kantakuzen (1341–1354) oraz świecki teolog Mikołaj Kabazylas. Doktrynę rozwinął jednak w sposób najpełniejszy dopiero Grzegorz Palamas (1296–1359), mnich z góry Athos, od którego nazwiska hezychazm zwano często palamizmem. Jako drogę do stanu mistycznego, w którym oczom człowieka objawia się Światłość Boża (taka, jaką na górze Tabor ujrzeli apostołowie) hezychaści zalecali powtarzanie w duchu krótkiej modlitwy: „Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną”, przyjęcie pozycji siedzącej z głową skłonioną ku brzuchowi i wstrzymywanie tchu. Przeciwnicy Palamasa krytykowali psychosomatyczny aspekt metody hezychastycznej, oparty na rytuale modlitewno-ascetycznym. Naukę o „wyciszeniu” uznawali za niebezpieczny przesąd wiodący ku herezji. Przewodził im początkowo uczony mnich Barlaam z Kalabrii, a jego stanowisko podzielali m.in. teolog Grzegorz Akyndyn oraz teolog i kronikarz Nicefor Gregoras. Złośliwi krytycy określali hezychastów jako omphaloskopoi („wpatrzonych w pępek”), nawiązując do popularnej wśród mnichów techniki koncentracji. Pierwsze rozstrzygnięcie teologicznej kontrowersji wokół hezychazmu na korzyść Palamasa zapadło na synodzie w Konstantynopolu 10 czerwca 1341 r. Na mocy ogłoszonego w Hagii Sophii wyroku Barlaam został potępiony, a z nim jego stanowisko. Wyjechał do Italii i przeszedł tam na wyznanie rzymskie. Spór toczył się jednak dalej, podsycany przez Akindynosa, i nabrał wymiaru politycznego w okresie drugiej wojny domowej w Bizancjum Paleologów (1341–1347). Megadomestyk Jan Kantakuzen, któremu zmarły niespodziewanie 15 czerwca 1341 r. Andronik III powierzył opiekę nad małoletnim synem, Janem V, przyjął hezychastów pod swoje skrzydła. W sierpniu 1341 r. zwołał kolejny synod konstantynopolitański, który potwierdził, że palamizm jest doktryną całkowicie zgodną z ortodoksją. Tymczasem patriarcha Jan XIV Kalekas (1334–1347), rywal Kantakuzena w walce o regencję, zajął stanowisko sprzeczne z wyrokiem synodu, skoro ten obradował pod przewodnictwem jego przeciwnika. Palamasa, przebywającego w kontrolowanej przez wrogów Kantakuzena stolicy, Kalekas wtrącił w 1343 r. do więzienia. W listopadzie 1344 r. nowy synod zebrany wokół patriarchy i cesarzowej Anny Sabaudzkiej ekskomunikował przywódcę hezychastów. Wojna między Kantakuzenem a regentami z Konstantynopola zaostrzyła podziały na tle sporu teologicznego. Większość hezychastów opowiedziała się po stronie Jana, natomiast ich wrogowie z Akyndynem na czele udzielili swego poparcia cesarzowej i patriarsze. Korelacja między sympatiami politycznymi i religijnymi nie była zupełna, o czym przekonuje choćby przykład Grēgorasa, zagorzałego przeciwnika palamitów, a zarazem bliskiego przyjaciela Kantakuzena. Generalnie jednak wśród Bizantyńczyków dominowała orientacja przychylna hezychastom. Z upływem czasu Anna Sabaudzka zorientowała się, że potępienie Palamasa poważnie uszczupliło grono jej zwolenników – zwołała więc 2 lutego 1347 r. do Konstantynopola kolejny synod, doprowadzając do złożenia z urzędu patriarchy Kalekasa i oficjalnej rehabilitacji hezychastów. Było już jednak za późno, by zapobiec wkroczeniu wojsk Kantakuzena do stolicy następnego dnia. Wykorzystując sympatie hezychastów do przechylenia na swą korzyść szali w wojnie domowej, Jan VI – późniejszy mnich – był jednocześnie głęboko zafascynowany doktryną Palamasa i napisał w jej obronie kilka apologii. Dopilnował, by zwycięstwo mistycznej strony sporu było ostateczne. W marcu 1347 r., wkrótce po opanowaniu Konstantynopola, wydał dekret ogłaszający prawowierność hezychazmu, a w roku 1351, po zorganizowaniu na synodzie w stolicy publicznej dysputy między palamitami i ich adwersarzami, podpisał uchwałę oznaczającą definitywne włączenie nauki mistyków z Athos do kanonów prawosławia. Owoc obrad synodu został następnie trzykrotnie odczytany i pozostaje w mocy do dziś. Grēgorios Palamas został w 1368 r. obwołany świętym. Jego najwytrwalsi przeciwnicy, Akyndyn i Gregoras, już tego wydarzenia nie dożyli. Szczególne znaczenie hezychazmu kryje się w jego treściach humanistycznych. Palamas i jego zwolennicy uznawali człowieka za zdolnego do poznania Boga na drodze mistycznej i za powołanego do deifikacji w Chrystusie. Podkreślali tym samym obecność pierwiastka Boskiego w stworzeniu i sprzeciwiali się tertuliańskiej tendencji do wywyższania Boga poprzez umniejszanie godności rodzaju ludzkiego. Zasadniczą ideą hezychazmu jest duchowa łączność człowieka z Bogiem jako forma jego deifikacji. (pl)
- Исиха́зм (от др.-греч. ἡσυχία, исихиа — «спокойствие, тишина, уединение») — христианское мистическое мировоззрение, древняя традиция духовной практики, составляющая основу православного аскетизма. (ru)
- Hesykasm (hesykaster, av grekiska hesychos "lugn, stilla"), var en mystisk rörelse som uppstod under 1300-talet bland munkarna på berget Athos. Den uppkom i samband med de politiska motsättningarna inom bysantinska riket och framkallade den sista stora religiösa striden inom den grekiska världen under medeltiden. Hesykasterna satt orörliga, drog sina tankar helt och hållet ifrån den yttre världen, tittade på sina egna navlar och använde liknade fysiska knep som hjälpmedel för att kunna höja sig till åskådning av det oskapade gudomliga ljuset, det ljus, varav lärjungarna såg Kristus omstrålad på berget Tabor. Denna kvietistiska lära, som är en grekisk nyplatonsk form av mystikens segertåg genom Europa, frambärs främst av Gregorios Palamas, sedan ärkebiskop av Thessaloniki. Munken ansåg denna lära som kättersk, då det att anta någonting annat oskapat än Gud vore att anta två gudar, enligt katolsk lära. Läran om det oskapade ljuset godkändes dock på en synod i Konstantinopel 1341 och på ett allmänt möte där 1351. Den framgång hesykasternas åsikt vid nämnda möten hade berodde dels av Athos-munkarnas stora auktoritet i grekiska kyrkan och stödet av Areopagen, dels av tronstrider och att Barlaam gjordes misstänkt som påverkad av latinskt inflytande. I verkligheten hävdade också grekiska kyrkan, då hon tog parti för hesykasterna, sin egenart gentemot den romerska, liksom genom hesykaststriden den grekiska kyrkan principiellt och för alltid avvisade den västerländska skolastiken. Därför upprätthålls i den grekiska teologin fortfarande läran om skådandet av det oskapade gudomliga ljuset. (sv)
- Ісиха́зм (від грец. ἡσῠχία — спокій, тиша) — містична, аскетична течія східного християнства, про яку часом говорять, що вона становить один з полюсів православ'я; інший полюс — це вчення про «симфонію». Відома ще з часів Отців Церкви, проте канонічною визнана лише в XIV сторіччі завдяки старанням св. Григорія Палами. Суттю цієї доктрини є обоження людини — її повне єднання з Богом ще під час земного життя — аж до реального ставання «богом за благодаттю, а не за сутністю». Засобом, що дозволяв досягнути такого стану, визнавалась молитва — умна (від ума — екзистенційного центру людини, інстанції, відмінної від розуму і тіла) або ж Ісусова молитва — «Господи Ісусе Христе, Сине Божий, помилуй мене грішного». Така молитва, що її аскет повторював без перерви протягом всього життя, а також за умови сходження на нього благодаті Божої, була знаряддям об'єднання у синергії всіх його інтенцій-енергій, повним преображенням його суті. (uk)
- Hesicasmo (em grego: ἡσυχασμός; romaniz.: hesychasmos, derivado de ἡσυχία, hesychia, "quietude, quieto, silêncio") é uma tradição de oração solitária na Igreja Ortodoxa e em algumas Igrejas Católicas Orientais, com as que seguem o rito bizantino, praticada pelo chamado hesicasta (Ἡσυχαστής, hesychastes). Baseado no ordenamento de Cristo no Evangelho de Mateus («... entra no teu quarto e, fechada a porta, ora a teu Pai que está em secreto...» (Mateus 6:6), o hesicasmo tradicionalmente é definido como o processo de retiro interior pela cessação dos sentidos com o objetivo de obter um conhecimento experimental de Deus (veja ). (pt)
- 靜修（古希臘語：ἡσυχασμός，hesychasmos，英語：hesychasm），又譯為靜默主義，一種隱士祈禱者的傳統，流行於東方正教會與東儀天主教會之中。遵守這個傳統的基督教修士，保持靜默（ἡσυχάζω，hesychazo）的修練，被稱為隱修士（Ἡσυχαστής，hesychastes）。 靜修傳統，根據《馬太福音》中，耶穌所說的：「進入內室禱告」，祈禱者放棄外在感官的追求，在內心的平靜中，體驗到對上帝的知識。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Hesicasme (grec: ἡσυχασμός, hesikhasmós, de ἡσυχία, hesikhia, 'quietud, descans, tranquil·litat, silenci') és un corrent espiritual de la tradició eremítica ortodoxa (i d'altres esglésies de ritu bizantí), la doctrina i la pràctica (grec: ἡσυχάζω, hesikhazo: 'per mantenir la quietud') de la qual foren establertes a partir de segle iv pels monjos anomenats , i difoses àmpliament al mont Atos durant el segle xiv. Dos dels majors representants d'aquest corrent foren Gregori Palamàs i . La instrucció hesicasta es basa en la quietud interior com a representació del camí de l'ésser humà cap a Déu, a través de l'exercici de la pregària del cor i la disciplina ascètica del cos. (ca)
- Ο όρος ησυχία χαρακτηρίζει τον τρόπο ζωής που διάλεξαν οι ερημίτες, αφιερωμένοι στη θεωρία και την αδιάλειπτη προσευχή. Ο όρος ησυχαστής χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορίσει τον ερημίτη και αναχωρητή, από τις απαρχές του μοναχισμού. Ο ησυχασμός είναι μια μυστικιστική παράδοση προσευχής στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Με βάση την εντολή του Χριστού στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, η ησυχαστική παράδοση είναι μια διαδικασία απόσυρσης προς την ενδότερη ύπαρξη, με ταυτόχρονη παύση των αισθήσεων, προκειμένου να επιτευχθεί βιωματική γνώση του Θεού. (el)
- Hezikasmo (el la malnova greka lingvo: ἡσυχασμός hesychasmos, el ἡσυχία hesychia = kalmo, paco, trankvilo, senzorgo) estas doktrino kaj asketa praktiko disvastiĝinta inter la monaĥoj de la kristana Oriento ekde la tempoj de la Patroj de la dezerto (4-a jarcento). Celo de hezikasmo estas la interna paco de la animo, unuiĝinte kun Dio kaj harmoniiĝinte kun la kreitaro. Hezikio kiel soleco, hezikio kiel silento, hezikio kiel paco. (eo)
- Hesychasm (/ˈhɛsɪkæzəm, ˈhɛzɪ-/; Greek: Ησυχασμός) is a mystical tradition of contemplative prayer in the Eastern Orthodox Church. Based on Jesus's injunction in the Gospel of Matthew 6:6 that "whenever you pray, go into your room and shut the door and pray to your Father who is in secret; and your Father who sees in secret will reward you", hesychasm is the process of retiring inward by ceasing to register the senses, in order to achieve an experiential knowledge of God (see Theoria). (en)
- L'hésychasme (du grec ancien : ἡσυχασμός / hēsukhasmós, de ἡσυχία / hēsukhía, « immobilité, repos, calme, silence ») est une pratique spirituelle mystique enracinée dans la tradition de l'Église orthodoxe et observée par l'hésychaste (du grec ancien : ἡσυχάζω / hēsukhádzō, « être en paix, garder le silence »). L'hésychasme vise la paix de l'âme ou le silence en Dieu. Cet usage trouve son expression dans la Philocalie des Pères neptiques, recueil de traités et de conseils concernant la vie spirituelle et la pratique de la prière. (fr)
- 정수 (靜修, 고대 그리스어: ἡσυχασμός, [헤시카스모스] "조용함", "침묵")는 동방 정교회에서 전해지는 기도에 관한 신비로운 전통이다. 마태오 복음서에서 예수의 명령에 따라 "네가 기도할 때 네 진창에 들어가고 네가 문을 닫았을 때 기도하라."라고 말한 전통에 따라 헤시카주의는 오감을 느끼는 것을 중단함으로써 내적으로 성숙해지는 과정이다. (ko)
- L'esicasmo (dal greco ἡσυχασμός hesychasmos, da ἡσυχία hesychia, calma, pace, tranquillità, assenza di preoccupazione) è una e pratica ascetica diffusa tra i monaci dell'Oriente cristiano fin dai tempi dei Padri del deserto (IV secolo). Scopo dell'esicasmo è la ricerca della pace interiore, in unione con Dio e in armonia con il creato. (it)
- Исиха́зм (от др.-греч. ἡσυχία, исихиа — «спокойствие, тишина, уединение») — христианское мистическое мировоззрение, древняя традиция духовной практики, составляющая основу православного аскетизма. (ru)
- 靜修（古希臘語：ἡσυχασμός，hesychasmos，英語：hesychasm），又譯為靜默主義，一種隱士祈禱者的傳統，流行於東方正教會與東儀天主教會之中。遵守這個傳統的基督教修士，保持靜默（ἡσυχάζω，hesychazo）的修練，被稱為隱修士（Ἡσυχαστής，hesychastes）。 靜修傳統，根據《馬太福音》中，耶穌所說的：「進入內室禱告」，祈禱者放棄外在感官的追求，在內心的平靜中，體驗到對上帝的知識。 (zh)
- Hésychasmus (řecky ἡσυχασμός, hésychasmos – od hésychia, „zklidnění“) je mystická forma pravoslavné religiozity, která zažívala rozkvět především mezi byzantskými mnichy v pozdním středověku. Hésychasmus nabádá k „usebrání“, kdy v celkovém zklidnění (případně též pomocí zvláštní dechové techniky) můžeme dojít k mystické vizi – nestvořené světlo samého božství, které viděli tři apoštolové při Proměnění Páně (na hoře Tábor v Galileji). (cs)
- Der Hesychasmus (altgriechisch ἡσυχασμός hēsychasmós) ist eine Form von Spiritualität, die im Mittelalter von orthodoxen byzantinischen Mönchen entwickelt wurde. Seine Ausgangsbasis bilden Verhaltensregeln des spätantiken Mönchtums. Der Begriff ist von dem griechischen Wort hesychia (ἡσυχία hēsychía) abgeleitet, das „Ruhe“ oder „Stille“ bedeutet. Mit hesychia verbinden sich die Vorstellungen von Gelassenheit und innerem Frieden. Hesychasten machen die Erlangung und Bewahrung solcher Ruhe zum Ziel intensiver systematischer Bemühungen. (de)
- Hesicasmo, hesiquiasmo o, más raramente, esicasmo (del griego; en escritura politónica: ἡσυχασμός/hēsykhasmós, derivado de ἡσυχία/hēsykhía, "quietud, silencio, paz interior"), es una doctrina y práctica ascética meditativa difundida entre los monjes cristianos orientales, a partir del siglo IV con los llamados Padres del Desierto. (es)
- Hezychazm (‘ησυχασμóς, hesychasmos; od greckiego ‘ησυχία, hēsychía – wyciszenie: w teologii rozumiane jako „nieprzerwana cześć i służba Bogu ”) – bizantyński nurt mistyczny, który osiągnął szczytowy rozwój i popularność w wieku XIV. twierdzili, że można odnaleźć zjednoczenie z Bogiem jedynie poprzez Chrystusa, praktykując cnoty i modlitwę. Głosili możliwość ujrzenia Światłości Bożej dzięki intensywnej modlitwie, kontemplacji i specyficznym praktykom ascetycznym, polegającym na wstrzymywaniu oddechu w trakcie modlitewnego wyciszenia. Ruch wzbudził poważne kontrowersje w Kościele greckim, gdzie tradycja zażartych sporów teologicznych (por. spory chrystologiczne, ikonoklazm) była długa. Ostatecznie jednak na kilku kolejnych synodach konstantynopolitańskich w połowie XIV wieku hezychazm odnió (pl)
- Hesicasmo (em grego: ἡσυχασμός; romaniz.: hesychasmos, derivado de ἡσυχία, hesychia, "quietude, quieto, silêncio") é uma tradição de oração solitária na Igreja Ortodoxa e em algumas Igrejas Católicas Orientais, com as que seguem o rito bizantino, praticada pelo chamado hesicasta (Ἡσυχαστής, hesychastes). (pt)
- Hesykasm (hesykaster, av grekiska hesychos "lugn, stilla"), var en mystisk rörelse som uppstod under 1300-talet bland munkarna på berget Athos. Den uppkom i samband med de politiska motsättningarna inom bysantinska riket och framkallade den sista stora religiösa striden inom den grekiska världen under medeltiden. (sv)
- Ісиха́зм (від грец. ἡσῠχία — спокій, тиша) — містична, аскетична течія східного християнства, про яку часом говорять, що вона становить один з полюсів православ'я; інший полюс — це вчення про «симфонію». Відома ще з часів Отців Церкви, проте канонічною визнана лише в XIV сторіччі завдяки старанням св. Григорія Палами. (uk)
|
