Przejdź do zawartości

Międzynarodowy alfabet fonetyczny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Międzynarodowy alfabet fonetyczny
Ilustracja
skrót „IPA” zapisany przy pomocy MAF
Charakterystyka
Rodzaj

pismo fonetyczne

Typ

system alfabetyczny

Kierunek pisma

od lewej do prawej

Języki pisma

Używany do transkrypcji fonetycznej języków świata

Czas używania

od 1888

Kodowanie
ISO 15924

Latn, 215

Strona internetowa
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Międzynarodowy alfabet fonetyczny[a] (skrót MAF) – system alfabetyczny transkrypcji fonetycznej oparty w większości na alfabecie łacińskim. Został opracowany pod koniec XIX wieku przez Międzynarodowe Towarzystwo Fonetyczne jako ustandaryzowana reprezentacja dźwięków we wszystkich językach mówionych[1]. MAF używany jest w leksykografii, przez nauczycieli i studentów języka obcego, językoznawców, logopedów, piosenkarzy, aktorów, twórców języków sztucznych oraz tłumaczy[2][3].

Jest on szeroko stosowanym środkiem standaryzacji zapisu fonetycznego dla wszystkich języków świata. Większość znaków została zaczerpnięta wprost z alfabetu łacińskiego lub stworzona na jego podstawie, część pochodzi z alfabetu greckiego, a część została stworzona specjalnie na jego potrzeby.

MAF jest wynikiem wieloletniej pracy fonetyków zrzeszonych w Międzynarodowym Towarzystwie Fonetycznym, założonym w Paryżu w 1886 roku. Zarówno Towarzystwo, jak i stworzony przez nie alfabet znane są pod nazwą IPA (jest to skrótowiec od International Phonetic Association). W ciągu swego istnienia alfabet IPA był kilkakrotnie zmieniany. Znaczne modyfikacje wprowadzono w 1989 roku, po konferencji w Kilonii. Następne zmiany przyniósł rok 1993. Najnowsza wersja alfabetu została opublikowana w roku 2005.

Międzynarodowe Towarzystwo Fonetyczne zaleca, by transkrypcję fonetyczną umieszczać w nawiasach kwadratowych: „[]”. Z kolei transkrypcja fonemiczna powinna być umieszczana między ukośnikami: „/ /”.

Samogłoski

[edytuj | edytuj kod]

Poniżej przedstawiono samogłoski kardynalne wpisane w tak zwany czworokąt samogłosek. Pokazuje on względną wysokość i tylność (ang. backness) samogłosek, nie jest jednak w stanie pokazać ich zaokrąglenia. Dlatego na poniższym rysunku przyjęto konwencję, że gdy symbole występują w parach, symbol z prawej strony oznacza samogłoskę zaokrągloną, natomiast symbol z lewej strony samogłoskę niezaokrągloną[4].

Przednie Przednie scentr. Centralne Tylne
scentr.
Tylne
Przymknięte
i • y
ɨ • ʉ
ɯ • u
ɪ • ʏ
• ʊ
e • ø
ɘ • ɵ
ɤ • o
ɛ • œ
ɜ • ɞ
ʌ • ɔ
a • ɶ
ɑ • ɒ
Prawie przymknięte
Półprzymknięte
Średnie
Półotwarte
Prawie otwarte
Otwarte
  • Przed rokiem 1989 samogłoska zapisywana symbolem ɪ zapisywana była symbolem ɩ[5].
  • Cztery symbole w powyższej tabeli nie posiadają pary:
    • Samogłoska zapisywana symbolem ʊ jest zdefiniowana jako zaokrąglona; przed rokiem 1989 zapisywana była ona symbolem ɷ[6]. Jej niezaokrąglony odpowiednik występuje rzadko, na przykład w europejskiej odmianie języka portugalskiego[7].
    • Zaokrąglenie samogłoski zapisywanej symbolem ə nie jest sprecyzowane[5].
    • Samogłoska zapisywana symbolem æ jest zdefiniowana jako niezaokrąglona[8]. Jej zaokrąglony odpowiednik występuje tylko w języku duńskim[9][10].
    • Choć zaokrąglenie samogłoski zapisywanej symbolem ɐ nie jest sprecyzowane[8], w zdecydowanej większości przypadków jest to samogłoska niezaokrąglona. Jedynym językiem posiadającym samogłoskę prawie otwartą centralną zaokrągloną jest język sebei(inne języki) używany w Ugandzie, który zarazem jest jednym językiem kontrastującym niezaokrąglone i zaokrąglone samogłoski prawie otwarte centralne[11].
  • Dialekt miasta Hamont języka limburskiego kontrastuje trzy stopnie tylności długich samogłosek otwartych niezaokrąglonych: przednie [aː], centralne [äː] i tylne [ɑː][12][13]. Takie potrójne rozróżnienie jest bardzo rzadko spotykane.
  • W latach 2011–2012 komitet Międzynarodowego Towarzystwa Fonetycznego zagłosował przeciw dodaniu do MAF odrębnego symbolu () dla samogłoski otwartej centralnej niezaokrąglonej[14].

Spółgłoski płucne

[edytuj | edytuj kod]

Pojedyncza artykulacja[15]

[edytuj | edytuj kod]

Podział w kolumnach według miejsca artykulacji; w rzędach według sposobu artykulacji. Spółgłoski umieszczone po lewej stronie komórek tabeli są bezdźwięczne, po prawej – dźwięczne.

Dwu-
wargowe
War-
gowo-
zębowe
Zębowe Dzią-
słowe
Zadzią-
słowe
Retro-
fleksyjne
Podnie-
bienne
Miękko-
podnie-
bienne
Języcz-
kowe
Gar-
dłowe
Nagło-
śniowe
Krta-
niowe
Nosowe m ɱ n ɳ̊ ɳ ɲ̊ ɲ ŋ̊ ŋ ɴ  
Zwarte p b t d ʈ ɖ c ɟ k ɡ q ɢ   ʡ ʔ  
Szczelinowe ɸ β f v θ ð s z ʃ ʒ ʂ ʐ ç ʝ x ɣ χ ʁ ħ ʕ ʜ ʢ h ɦ
Aproksymanty β̞ ʋ̥ ʋ ɹ̥ ɹ ɻ̊ ɻ j ɰ̊ ɰ       ʔ̞
Drżące ʙ̥ ʙ r ɽ̊r̥ ɽr ʀ̥ ʀ я*  
Uderzeniowe ⱱ̟ ɾ̥ ɾ ɽ̊ ɽ   ɢ̆   ʡ̯  
Boczne
szczelinowe
ɬ ɮ ɭ̊˔ ɭ˔ ʎ̝̊ ʎ̝ ʟ̝̊ ʟ̝    
Boczne
aproksymanty
l ɭ̊ ɭ ʎ̥ ʎ ʟ̥ ʟ ʟ̠ 
Boczne
uderzeniowe
  ɺ ɭ̆ ʎ̆ ʟ̆    

Uwagi:

  • Obszary zaznaczone kolorem szarym oznaczają dźwięki uważane za niemożliwe do wyartykułowania.
ʍ Półotwarta wargowo-miękkopodniebienna bezdźwięczna
w Półotwarta wargowo-miękkopodniebienna
ɥ Półotwarta wargowo-podniebienna
ɕ Szczelinowa dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna
ʑ Szczelinowa dziąsłowo-podniebienna dźwięczna
ɧ Szczelinowa zadziąsłowo-miękkopodniebienna bezdźwięczna
ɫ Półotwarta boczna zębowa welaryzowana

Spółgłoski niepłucne[17]

[edytuj | edytuj kod]
Mlaski Iniektywne Ejektywne
ʘ Dwuwargowy ɓ Dwuwargowa ʼ Na przykład:
ǀ Laminalny dziąsłowy („zębowy”) ɗ Dziąsłowa Dwuwargowa
ǃ Apikalny (za)dziąsłowy („retrofleksyjny”) ʄ Podniebienna Dziąsłowa
ǂ Laminalny zadziąsłowy („podniebienny”) ɠ Miękkopodniebienna Miękkopodniebienna
ǁ Boczny dziąsłowy („lateralny”) ʛ Języczkowa Szczelinowa dziąsłowa

Afrykaty i spółgłoski podwójnie artykułowane

[edytuj | edytuj kod]

Spółgłoski zwarto-szczelinowe (afrykaty) oraz spółgłoski z podwójną artykulacją są w IPA reprezentowane przez dwa znaki połączone łuczkiem. Alternatywnie, dla niektórych afrykat można użyć jednego znaku – ligatury.

Łączenie Ligatura Opis
t͡s ʦ afrykata dziąsłowa bezdźwięczna
d͡z ʣ afrykata dziąsłowa dźwięczna
t͡ʃ ʧ afrykata zadziąsłowa bezdźwięczna
d͡ʒ ʤ afrykata zadziąsłowa dźwięczna
t͡ɕ ʨ afrykata dziąsłowo-podniebienna bezdźwięczna
d͡ʑ ʥ afrykata dziąsłowo-podniebienna dźwięczna
t͡ɬ ƛ afrykata boczna dziąsłowa bezdźwięczna
k͡p ĸ zwarta wargowo-miękkopodniebienna bezdźwięczna
ɡ͡b ɂ zwarta wargowo-miękkopodniebienna dźwięczna
ŋ͡m ȣ nosowa wargowo-miękkopodniebienna

Jednostki suprasegmentalne[18]

[edytuj | edytuj kod]
ˈ Akcent główny
ˌ Akcent poboczny
ː Długość (samogłoska długa lub geminata)
ˑ Półdługość
˘ Dodatkowa krótkość
. Podział sylabowy
Połączenie międzywyrazowe
| Pauza krótsza
Pauza dłuższa
Intonacja wznosząca
Intonacja opadająca

Do oznaczania tonów w IPA można używać znaków diakrytycznych albo specjalnych liter tonalnych.

albo ˥ Bardzo wysoki
é albo ˦ Wysoki
ē albo ˧ Średni
è albo ˨ Niski
ȅ albo ˩ Bardzo niski
ě Wznoszący
ê Opadający
e Przesunięcie zstępujące
e Przesunięcie wstępujące

Znaki diakrytyczne[20]

[edytuj | edytuj kod]

Diakrytyki to małe znaczki umieszczone obok, pod lub nad symbolami IPA aby pokazać dokładną wymowę[21] „Pod-diakrytyki” (znaczki normalnie umieszczane poniżej symbolu IPA) mogą być umieszczane nad znakiem mającym descender (potocznie nazywany ogonem), t. j. ŋ̊[21].

„Bezkropkowe” i, <ı>, jest używane, kiedy kropka interferowałaby z diakrytykami. Inne symbole IPA mogą występować jako diakrytyki, aby przedstawić fonetyczne szczegóły: (fricative release), (dysząco dźwięczny), ˀa (preglottalizacja), (epentetyczna szwa), oʊ (dyftongizacja). Bardziej zaawansowane diakrytyki pojawiły się w Rozszerzonym IPA dla dokładniejszego zapisania wymowy.

Diakrytyki sylabiczności
ɹ̩ n̩ Zgłoskotwórcze e̯ ʊ̯ Niezgłoskotwórcze
Consonant-release diacritics
tʰ dʰ Przydecha Bez plozji (spółgłoska zatrzymana)
dⁿ Plozja nosowa Plozja boczna
Diakrytyki dźwięczności
n̥ d̥ Bezdźwięczne s̬ t̬ Dźwięczne
b̤ a̤ Dysząco dźwięczneb b̰ a̰ Skrzypiąco dźwięczne
Diakrytyki artykulacji
t̪ d̪ Zębowe t̼ d̼ Językowo-wargowe
t̺ d̺ Apikalne t̻ d̻ Laminalne
u̟ t̟ Wysunięte do przodu i̠ t̠ Wysunięte do tyłu
ë ä Centralizacja e̽ ɯ̽ zbliżenie do szwy
e̝ ɹ̝ ˔ Podwyższenie (ɹ̝ = Spółgłoska szczelinowa dziąsłowa dźwięczna)
e̞ β̞ ˕ Obniżenie (β̞ = spółgłoska półotwarta dwuwargowa)
Diakrytyki koartykulacji
ɔ̹ x̹ Mniej zaokrąglone ɔ̜ x̜ʷ Bardziej zaokrąglone
tʷ dʷ Labializowane tʲ dʲ Palatalizowane
tˠ dˠ Welaryzowane tˁ dˁ Faryngalizowane
ɫ Welaryzowane lub faryngalizowane
e̘ o̘ Uniesiony korzeń języka e̙ o̙ Obniżony korzeń języka
ẽ z̃ Nosowe ɚ ɝ Rotacyzacja
Uwagi
a Aspiracja spółgłosek dźwięcznych również jest dźwięczna. Wielu lingwistów woli jeden z diakrytyków przeznaczonych do dyszącej dźwięczności.
b Niektórzy lingwiści stosują ten symbol dyszącej dźwięczności tylko do sonorantów i transkrybują obstruenty jako .

Stan głośni może być dokładnie oddany za pomocą diakrytyków. Seria spółgłosek przedniojęzykowych zwartych od otwartej do zamkniętej głośni to (zobacz dźwięczność):

[t] bezdźwięczna [] dysząco dźwięczna
[] luźno dźwięczna [d] „zwykła” dźwięczna
[] sztywno dźwięczna [] skrzypiąco dźwięczna
[ʔt͡] glottalizacja

Powiązanie z fonetyką polską

[edytuj | edytuj kod]

Orientacyjne odniesienie głosek polskiej wymowy i w konsekwencji liter polskiego alfabetu do alfabetu IPA znajduje się w dodatku do polskiego wikisłownika – odsyłacz jest podany obok z prawej strony.

  1. W polskich opracowaniach często można spotkać się z angielską nazwą International Phonetic Alphabet oraz skrótem IPA, czasami również z francuską nazwą Alphabet phonétique international (API).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. International Phonetic Association 1999 ↓, s. 3.
  2. MacMahon 1996 ↓.
  3. Wall 1989 ↓.
  4. International Phonetic Association: Handbook of the International Phonetic Association. Cambridge University Press. ISBN 0-521-63751-1.
  5. a b IPA 1999 ↓, s. 167.
  6. IPA 1999 ↓, s. 13, 169–170.
  7. Cruz-Ferreira 1999 ↓, s. 127.
  8. a b IPA 1999 ↓, s. 166.
  9. Grønnum 1998 ↓, s. 100.
  10. Basbøll 2005 ↓, s. 46.
  11. Upsid sebei. [dostęp 2016-02-16].
  12. Verhoeven 2007 ↓, s. 221.
  13. Choć Verhoeven pierwsze dwie samogłoski zapisuje jako /æː/ i /aː/, to z czworokątu samogłoskowego na stronie 221 wynika jasno, że mają dokładnie ten sam stopień otwarcia (całkowicie otwarty), /æː/ jest całkowicie przednie, /aː/ jest centralne, a /ɑː/ całkowicie tylne.
  14. Keating 2012 ↓, s. 245.
  15. IPA: Pulmonic. [dostęp 2013-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-16)]. (ang.).
  16. IPA: Symbols. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).
  17. IPA: Non pulmonic. [dostęp 2013-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-24)]. (ang.).
  18. IPA: Suprasegmentals. [dostęp 2013-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-23)]. (ang.).
  19. IPA: Tones. [dostęp 2013-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-27)]. (ang.).
  20. IPA: Diactrics. [dostęp 2013-06-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-18)]. (ang.).
  21. a b International Phonetic Association, Handbook, p. 14-15.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Hans Basbøll: The Phonology of Danish. Nowy Jork: Oxford University Press, 2005. ISBN 0-203-97876-5. (ang.).
  • Madalena Cruz-Ferreira: Portuguese (European). W: Handbook of the International Phonetic Association. Cambridge: Cambridge University Press, 1999, s. 126–130. ISBN 978-0-521-65236-0. (ang.).
  • Nina Grønnum. Danish. „Journal of the International Phonetic Association”. 28 (1&2), s. 99–105, 1998. DOI: 10.1017/s0025100300006290. (ang.). 
  • International Phonetic Association (IPA): Handbook of the International Phonetic Association. Cambridge: Cambridge University Press, 1999. ISBN 978-0-521-65236-0. (ang.).
  • Patricia A. Keating. IPA Council votes against new IPA symbol. „Journal of the International Phonetic Association”. 42 (2), s. 245, 2012. DOI: 10.1017/S0025100312000114. (ang.). 
  • Jo Verhoeven. The Belgian Limburg dialect of Hamont. „Journal of the International Phonetic Association”. 37 (2), s. 219–225, 2007. DOI: 10.1017/S0025100307002940. (ang.). 
  • International Phonetic Association: Handbook of the International Phonetic Association: A Guide to the Use of the International Phonetic Alphabet. Cambridge University Press, 1999. ISBN 0-521-63751-1.
  • Michael K. C. MacMahon: Phonetic Notation. W: Peter T. Daniels, William Bright: The World’s Writing Systems. Nowy Jork: Oxford University Press, 1996, s. 821–846. ISBN 0-19-507993-0.
  • Joan Wall: International Phonetic Alphabet for Singers: A Manual for English and Foreign Language Diction. Pst Records, 1989. ISBN 1-877761-50-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]