Sonia Gandhi

Włoszka, indyjska działaczka polityczna

Sonia Gandhi, hindi:सोनिया गांधी, właśc. Edvige Antonia Albina Maino (ur. 9 grudnia 1946 w Lusianie) – indyjska działaczka polityczna, z pochodzenia Włoszka. Wdowa po zamordowanym premierze Rajivie Gandhim, kontynuująca tradycje polityczne rodziny Nehru-Gandhi. W latach 1998–2017 była prezesem Indyjskiego Kongresu Narodowego.

Sonia Gandhi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 grudnia 1946
Lusiana, Włochy

deputowana 15. kadencji Lok Sabhy
Okres

od 2009

Przynależność polityczna

Indyjski Kongres Narodowy

deputowana 14. kadencji Lok Sabhy
Okres

od 17 maja 2004
do 18 maja 2009

Przynależność polityczna

Indyjski Kongres Narodowy

deputowana 13. kadencji Lok Sabhy
Okres

od 10 października 1999
do 6 lutego 2004

Przynależność polityczna

Indyjski Kongres Narodowy

Życiorys

edytuj

Pochodzenie

edytuj

Urodziła się w małej wiosce Lusiana we Włoszech w tradycyjnej katolickiej rodzinie. Młodość spędziła w Orbassano, niewielkim miasteczku pod Turynem. Była środkową córką Stefano Maino i Paoli Predebon.

Jej ojciec, z zawodu murarz, jako zapalony faszysta i zwolennik Mussoliniego walczył po stronie hitlerowskich Niemiec na froncie wschodnim. Na pamiątkę szczęśliwego powrotu stamtąd nadał wszystkim swoim trzem córkom rosyjskie imiona: Anuszka, Sonia i Nadia[1]. Obydwie siostry Sonii mieszkają nadal wraz z jej matką w Orbassano.

Małżeństwo

edytuj

W 1964 wyjechała na stypendium do Wielkiej Brytanii uczyć się języka angielskiego. Rok później, dorabiając sobie jako kelnerka w restauracji, poznała studenta inżynierii na Uniwersytecie w Cambridge, Rajiva Gandhiego. Pobrali się w 1968 i - zgodnie z hinduską tradycją - zamieszkali w Delhi w rezydencji jego matki, indyjskiej premier Indiry Gandhi[2]. Mieli dwójkę dzieci, które później również zaangażowały się w politykę: syna Rahula i córkę Priyankę.

Sonia porzuciła spódniczki mini na rzecz tradycyjnego hinduskiego sari, nauczyła się też języka hindi. Zajmowała się domem, podczas gdy Rajiv był pilotem pasażerskich odrzutowców. W 1983 Sonia przyjęła indyjskie obywatelstwo, a jej mąż w drugiej połowie lat 80. przeszedł na chrześcijaństwo[3].

Kariera polityczna

edytuj

Przez większą część życia nie angażowała się w politykę. Dopiero w 1984, po zamordowaniu teściowej Indiry, poparła Rajiva, który został premierem. Ale gdy sam Rajiv zginął w zamachu w 1991, usunęła się w cień, chociaż uchodziła za faworytkę do przejęcia po nim funkcji lidera Indyjskiego Kongresu Narodowego[3]. W połowie lat 90. kilkakrotnie zabierała głos w sprawach partii, m.in. krytykując lidera Kongresu i premiera, P.V. Narasimha Rao.

W 1998 została wybrana na prezesa Indyjskiego Kongresu Narodowego. Rok później dostała się do Lok Sabhy, niższej izby parlamentu. Poprowadziła partię do zwycięskich wyborów parlamentarnych w maju 2004, jednak odmówiła przyjęcia stanowiska premiera, przekazując ją Manmohanowi Singhowi[4]. Przez dwie dekady szefowała za to partii, a schedę po niej przejął w 2017 syn Rahul Gandhi.

Po klęsce wyborczej Partii Kongresowej, gdy zniechęcony do polityki Rahul ogłosił, że dłużej szefem partii być nie chce, schorowana Sonia powróciła na stanowisko prezesa ugrupowania w sierpniu 2019[2].

Przypisy

edytuj
  1. Vera Schiavazzi: Sonia Gandhi: The Maino girl who kept her tryst with destiny in India. India Today, 17.01.2005. [dostęp 2019-09-27]. (ang.).
  2. a b Wojciech Jagielski: Ostatnia misja Soni. Tygodnik Powszechny, 31.08.2019. [dostęp 2019-09-27].
  3. a b Piotr Kościński: Indie: Sonia Gandhi nie musi ujawniać wyznania. Rzeczpospolita, 01.12.2010. [dostęp 2019-09-27].
  4. Wybory w Indiach: Schyłek dynastii Gandhich?. Newsweek Polska, 06.04.2014. [dostęp 2019-09-27].

Linki zewnętrzne

edytuj