Konstantine Lordkipanidze

Konstantine Lordkipanidze (gruz. კონსტანტინე ლორთქიფანიძე, ur. 25 grudnia 1904?/7 stycznia 1905 we wsi Didi Dżichaiszi w guberni kutaiskiej (obecnie w Imeretii), zm. 30 lipca 1986 w Tbilisi) – gruziński pisarz i poeta.

Konstantine Lordkipanidze
კონსტანტინე ლორთქიფანიძე
Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1905
Didi Dżichaiszi, gubernia kutaiska

Data i miejsce śmierci

30 lipca 1986
Tbilisi

Narodowość

gruzińska

Język

gruziński, rosyjski

Dziedzina sztuki

poezja, proza

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru” Medal „Za obronę Kaukazu”

Życiorys

edytuj

W 1924 ukończył technikum humanistyczne w Kutaisi, od 1924 publikował opowiadania jako prozaik (pierwsze opowiadanie miało tytuł Fotograf), a także poeta liryczny. Tworzył pod silnym wpływem gruzińskich symbolistów, później dał się poznać jako poeta proletariacki, tworząc wiersze o walce rewolucyjnej. W 1926 wydał zbiór Wiersze wybrane, w 1927 Uśmiech, w 1929 Po pierwszym, w 1927 napisał poemat Stienka Razin. W 1938 wydał cykl opowiadań Nieśmiertelność o wydarzeniach na Białorusi podczas wojny domowej. Jednocześnie pracował w wielu pismach. W 1942 został powołany do Armii Czerwonej, od września 1943 uczestniczył w wojnie z Niemcami m.in. jako telefonista w samodzielnej kompanii łączności, w 1944 został korespondentem-organizatorem dywizyjnej gazety „Wpieriod za Rodinu!” wydawanej po gruzińsku. Walczył na Froncie Północno-Kaukaskim i w składzie Samodzielnej Armii Nadmorskiej, brał udział w operacji noworosyjsko-tamańskiej i krymskiej. W 1945 został zdemobilizowany, wrócił do Gruzji. Napisał kilka powieści i opowiadań o heroizmie narodu w walce z Niemcami, m.in. Ostrze bez rdzy (1949, wyd. popr. 1956), cykl opowiadań Śmierć jeszcze poczeka (1968), opowiadania Jak umarł stary rybak, Kiedy człowiek jeden i inne. W latach 1948–1952 wydał powieść Świt Kolchidy o socjalistycznych porewolucyjnych przemianach w chłopskim życiu w Gruzji i Kolektywizacji, a w 1955 i w 1965 dwie części powieści o radzieckiej Gruzji Czarodziejski kamień. W powieści Ortaczalscy rybacy z 1969 poruszał współczesne problemy etyczne. Tłumaczył swoje dzieła na rosyjski. Od 1956 do 1962 był redaktorem naczelnym pisma "Literacka Gruzja", a 1962-1966 redaktorem naczelnym pisma "Ciskari", 1966-1973 dyrektorem wydawnictwa "Nakaduli", a 1973-1986 redaktorem almanachu "Świt". Był bezpartyjny. W latach 1971–1974 sprawował mandat deputowanego do Rady Najwyższej Gruzińskiej SRR.

Odznaczenia i nagrody

edytuj

I inne.

Bibliografia

edytuj